Lynda Carter

Aaarghh!!! Nogmaals, de vloek van de Cultus Sirenen! Nou ja, een soort van goede vloek: weer een van onze voorname gasten die niet ouder lijkt te worden (ze wordt zelfs steeds mooier) en die een van de meest verrukkelijke wezens blijft die ooit het kleine scherm heeft gesierd. Elke man van mijn leeftijd die ik toen kende, werd verliefd op Lynda Carter ergens halverwege de jaren zeventig. En met een goede reden: wie herinnert zich niet de cult-televisieserie Wonder Woman (en meer in het bijzonder het kostuum dat Lynda droeg?).

Lynda Jean Carter werd geboren op 24 juli 1951 in Phoenix, Arizona, als jongste van drie kinderen uit een familie met enige Spaanse wortels. Rond haar tiende jaar begon ze belangstelling te tonen voor muziek en begon ze zelfs liedjes te componeren. Uiteindelijk werd ze een deelneemster aan koren en toneelstukken op de middelbare school. Al na één semester verliet Lynda Arizona University om full-time zangeres te worden. Ze sloot zich aan bij een band genaamd Just Us, die rond 1970 door Engeland zou toeren.

De ervaring liet Lynda echter ontevreden achter, en ze besloot plotseling mee te doen aan haar eerste schoonheidswedstrijd, de Miss Phoenix Pageant, die ze won. In korte tijd werd ze gekroond tot Miss Arizona en tenslotte, de logische volgende stap en ultieme prestatie, Miss USA in 1973, waardoor ze de officiële vertegenwoordigster werd voor de Miss World wedstrijd. Na het vervullen van haar taken bij deze organisaties, besloot Lynda te gaan studeren om actrice te worden. In 1974 maakte ze enkele optredens in een paar TV shows, maar zonder veel indruk te maken. Rond deze tijd werden er audities gehouden voor de hoofdrol in een nieuwe show met als hoofdpersoon de populairste vrouwelijke superheld aller tijden, Wonder Woman.

Wonder Woman werd in 1941 gecreëerd voor D.C. Comics door Charles Moulton, met als doel de eerste vrouwelijke held in comics voor te stellen in een wereld die gedomineerd werd door macho mannen in maillots. Het personage verscheen voor het eerst in All Star Comics #8 en kreeg haar eigen reguliere serie in de zomer van 1942, die zou worden gepubliceerd tot 1986, tot nummer 329. Kort daarna besloot D.C. hun uitgaven op te schonen met de publicatie van de veelgeprezen miniserie Crisis on Infinite Earths, wat resulteerde in een nieuwe reeks voor Wonder Woman, die begon met een #1 in 1987 en nog steeds sterk is. En natuurlijk was Wonder Woman het eerste vrouwelijke lid van de Justice League of America, met een aantal andere onbekende jongens die vreemd genoeg Superman, Batman, Flash, Aquaman, enz. heten.

Wat weten we over de weg van Wonder Woman naar het scherm? Een nauwelijks vijf minuten durende sequentie (die meer lijkt op een slechte sketch) werd gefilmd in 1967, met het voor de hand liggende doel om iets te creëren dat de populariteit van de Batman TV show kon evenaren. Maar door het falen van de Green Hornet show en de middelmatigheid van deze test, werd het project afgeblazen. Actrice Ellie Wood Walker vertolkte een onnozele Wonder Woman, volledig gedomineerd door haar moeder (een neurotische huisvrouw!). Toen kwam er een TV-film in 1974 met Cathy Lee Crosby als de hoofdpersoon. We waren nu lichtjaren verwijderd van de oorspronkelijke bron, met een blonde heldin in een afschuwelijk kostuum en een afschuwelijk script over spionnen, zonder dat er sprake was van superkrachten. Maar toch bleef het idee bestaan. Een andere poging werd overwogen, deze keer met actrice Joanna Cassidy die dicht bij de rol van de zo moeilijk te casten actrice kwam. Tenslotte werd 5f 9in Lynda Carter verkozen tot de nieuwe Wonder Woman, want de eerste keer dat ze het legendarische kostuum aantrok, liet ze 1999 hoopvolle sterretjes in het stof achter en op de grond alle kerels in de buurt die verbijsterd raakten door dit wonderlijke visioen.

Op vrijdag 7 november 1975 zond ABC de pilot uit voor The New Original Wonder Woman, toepasselijk getiteld na een paar valse pogingen. Geloof het of niet, ik zat persoonlijk voor het kleine scherm op die noodlottige avond en mijn leven was sindsdien nooit meer hetzelfde. Ons verhaal speelt zich af tijdens WO II, wat de ware oorsprong van onze heldin geloofwaardig maakt, en de hele productie een jeugdige charme verleent. We kunnen uren praten over Lynda Carter’s schoonheid, over haar perfecte casting om Wonder Woman in levende lijve te vertolken, maar laten we ook toegeven dat haar frisheid als actrice een groot pluspunt werd voor de serie, want de naïviteit van haar personage bij het ontdekken van de wereld buiten haar eiland, volledig bewoond door vrouwen, was volkomen overtuigend. En ze gaf de Nazi’s nog een schop onder hun kont ook!

Dus, Lynda redde het hele project door haar magnifieke aanwezigheid, want eerlijk gezegd was het script niet het sterkste punt en de speciale effecten waren minimaal. Maar we waren blij om alle klassieke rekwisieten van het personage te zien: het kostuum (alsof ik dat nog een keer moet noemen), de kogelstoppende armbanden, de magische lasso die mensen de waarheid kan laten vertellen, en het onzichtbare vliegtuigje. Lynda nam dit alles zeer serieus, trainde voortdurend en werd zelfs vegetariër. Tot op de dag van vandaag is ze trots op haar werk door een sterk vrouwelijk personage te spelen.

Zelfs met het succes van de pilot, was ABC nog steeds niet zeker, niet in staat om te beslissen of Lynda in feite te sexy was voor een show die onder zijn potentiële fans veel jongeren kon rekenen. In die tijd van besluiteloosheid nam Lynda de actiefilm Bobbie Joe and the Outlaw op, waarin we een glimp kunnen opvangen van een beetje blote borst. Deze produktie blijft een perfect voorbeeld van de drive-in film, met vele auto-achtervolgingen en crashes, als Bobbie Joe (Lynda Carter) betrokken raakt bij een bende dieven. Maar, o vreugdevol nieuws!, ABC gaf het definitieve groene licht zonder kostuumwijzigingen (God zij dank!), en produceerde een eerste seizoen van 13 afleveringen. Twee werden uitgezonden in april 1976, de anderen tussen oktober 1976 en februari 1977. We zijn nog steeds tijdens WO II, waar Wonder Woman werkt als een militaire secretaresse voor het Amerikaanse leger, onder de naam Diana Prince. Het eerste seizoen introduceerde ook het karakter van Wonder Girl, gespeeld in een van haar eerste rollen door Debra Winger. Natuurlijk kwam onze heldin veel vreemde tegenstanders tegen, namelijk een nazi-Wonder Woman, een onbegrepen gorilla en zelfs Roy Rogers (die alleen gastster wilde zijn als Wonder Woman een minirok droeg!). In dit alles vond Lynda de tijd om een gast te zijn in The Muppet Show, zoals veel sterren uit die tijd.

Het tweede seizoen bracht veel veranderingen. Ten eerste was CBS de nieuwe zender die produceerde, na het gebrek aan belangstelling van ABC (en dit met goede kijkcijfers!). De titel werd The New Adventures of Wonder Woman en de actie speelde zich nu af in 1977, waardoor de serie een beetje van zijn charme verloor. Het kostuum werd meer onthullend (?!?!?!). In totaal werden 22 afleveringen uitgezonden tussen september 1977 en juli 1978. Het derde en laatste seizoen zou voor de reeks 1978-79 zijn, waarin WW’s kapsel moderner is gemaakt en haar houding serieuzer. Maar, geloof het of niet, één aflevering is getiteld Disco Devil! Ga liggen, mama! Zelfs veteraan acteur John Carradine speelde een gastrol in een avontuur. We kwamen er eindelijk achter dat Wonder Woman 2227 jaar oud was! Op 28 augustus 1979, konden we Lynda Carter voor de laatste keer bewonderen in de rol die haar onsterfelijk maakte. Tijdens dit alles trouwde ze met Ron Samuels, die haar agent werd. De twee scheidden in 1982.

Lynda had een eventuele zangcarrière nog niet vergeven, want in 1978 verscheen haar eerste album, getiteld Portrait (waarop we drie van haar eigen composities kunnen vinden). Als gevolg daarvan zou ze tussen 1980 en 1982 de hoofdrol spelen in vijf TV-variëteitsspecials, waarvan er één een Emmy Award zou winnen. Nog belangrijker, de verkoop van haar poster zou het record van voormalig kampioene Farrah Fawcett verslaan! Lynda’s grootste acteeruitdaging kwam snel op haar pad, toen ze werd gevraagd om de legendarische filmlegende Rita Hayworth te portretteren voor een telefilm in 1983. Kort daarna werd ze getransformeerd in een roodharige, met contactlenzen om haar prachtige blauwe ogen te veranderen in bruine. In 1984 kreeg Lynda een nieuwe vaste serie aangeboden, Partners in Crime, met Loni Anderson in de hoofdrol. De show ging over twee vrouwen die op zoek gingen naar aanwijzingen na de dood van hun voormalige echtgenoot (dezelfde man, d’oh!), en uiteindelijk zijn detectivebureau erfden. Twaalf afleveringen zouden worden gefilmd, maar het project werd al snel geannuleerd vanwege zijn middelmatigheid.

Lynda hertrouwde in 1984 met advocaat Robert Altman (geen relatie tot de beroemde en wispelturige filmregisseur). Tot op de dag van vandaag zijn ze nog steeds samen, met twee kinderen. In 1986 kwam een nieuwe schoonheidsvideo uit, getiteld Lynda Carter: Secret to Perfect Make-Up. Kort daarna werd ze model voor de Maybelline lijn, en toonde ze haar perfecte en rustige gelaatstrekken in talrijke publiciteitsadvertenties. Haar acteerrollen waren nu uitsluitend voor televisie, in een minder frequent ritme.

In 1994 kwam Lynda terug op TV in de serie Hawkeye, met een intrige die zich afspeelde in het Amerika van 1755. Lee Horsley (bekend van zijn rol als Matt Houston) had de hoofdrol, met Lynda als tegenspeelster. De serie zou na 22 afleveringen niet worden verlengd. Toch werd Lynda woordvoerster voor Lens Express. Tegenwoordig houdt ze zich bezig met tal van liefdadigheidswerk en is ze een frequente gast op vele gala’s rond het Witte Huis, aangezien het echtpaar in de buurt van Washington, D.C. woont. In 1996 ontmoette Lynda een andere legendarische Sirene, Pam Grier, voor de TV-film Family Blessing.

Weetje nog dat Diana Prince een spin-around deed… en binnenkort getransformeerd werd tot Wonder Woman? Was het niet prachtig? Deze beelden waren een genot voor onze jonge ogen. Interessant is dat vrouwen Lynda in de serie waardeerden, zelfs met het onthullende kostuum (hé, het was de exacte replica van het kostuum dat in de comic werd gebruikt!). Ze is nog steeds een positief en sterk personage (zelfs als ze af en toe een seksistische opmerking te horen kreeg, verloor ze nooit haar waardigheid). We kunnen dus alleen maar hulde brengen aan een van de weinige actrices die een vrouwelijke superheld treffend portretteerde op welk scherm dan ook. Lang leve Wonder Woman, en lang leve Lynda Carter.