Mededeling van de redacteur: Augustus is Martini-maand bij Alcohol Professor! Waarom? Elke dag is een excuus om een verfrissende Martini te drinken, maar in de zomerdagen is er niets beter dan een Martini om de dorst te lessen. Geniet van deze trip door de lens van enkele bekende figuren uit de popcultuur. Proost! Zie deel 1 – over James Bond en de Vesper cocktail hier. Deel 2 over de Martinez vs. de Martini hier.
Het bestellen van een Martini kan nodeloos ingewikkeld zijn. Toegegeven, je kunt vrijwel elke cocktailbar binnenlopen en gewoon een verdomde Martini bestellen, en de barman zal knikken en een drankje voor je maken (etiquettesuggestie: loop niet naar een barman toe en bestel letterlijk “een verdomde Martini”, tenzij je Lee Marvin bent). Maar het drankje dat de barman voor u maakt – wel, het kan een willekeurig aantal ingrediënten in een willekeurig aantal combinaties bevatten. Gin en vermout, toch? Sommige mensen zijn zelfs onwillig over de olijf (ik wel, ik haat olijven). En wat voor vermouth? Hoeveel vermout? Ah, je wilt wodka, geen gin? Oh, je bent James Bond en je wilt wodka en gin? Oh, je wilt een Martini, maar je wilt hem gemaakt met Disaronno? Kom op! De lijn moet ergens getrokken worden. Straight up? Straight up met een twist? Perfect, extra droog, dirty, down? Het is belachelijk, maar als je wilt graven in de details …
Een Basic Martini – de gouden standaard, geen schroeven rond – maakt gebruik van gin en droge vermouth in een 2:1 verhouding, geroerd over ijs, dan gezeefd in een hoge steeled glas met geen ijs (“up”) en gegarneerd met ofwel een twist (“up met een twist”) van citroen of olijven. Een Perfect Martini verdeelt de vermout 50/50 tussen droog en zoet. Een Extra Dry Martini vermindert de hoeveelheid vermout met de helft. Een Dirty Martini voegt pekel van de olijven toe aan de mix. Een neerwaartse Martini wordt geserveerd in een tumbler of rocks glass (zo maken ze ze in een van Ernest Hemingway’s favoriete bars, Harry’s New York Bar in Parijs). Als je cocktailuitjes wilt in plaats van een twist of olijven, kan dat; vraag om een Gibson.
Nou…shake je het of roer je het? Ah, daar is de vraag.
In een aflevering van de televisieshow The West Wing zei president Josiah “Martin Sheen” Bartlet: “Shaken, not stirred, will get you cold water with a dash of gin and dry vermouth. De reden dat je het roert met een speciale lepel is om het ijs niet te breken. James bestelt een zwakke martini en is er verwaand over.” Maar Bartlett heeft ook ooit gezegd: “Om bourbon te heten moet het uit Kentucky komen, anders heet het sour mash,” dus zijn betweterigheid is aanzienlijk erger dan die van Bond. Maar waarom shaken? Ian Fleming (die, zoals het alle grote verhalenvertellers betaamt, niet altijd de meest betrouwbare bron is als het over zijn eigen leven gaat), heeft zijn eigen verhaal over hoe hij, en dus James Bond, ertoe kwam om zijn Martinis geschud te drinken. Het verhaal gaat (anders dan “volgens de legende”) dat Fleming na het einde van de Tweede Wereldoorlog in Berlijn was, waar hij werkte als correspondent voor Kemsley Newspapers, wat hem in staat stelde zijn smaak voor reizen en avontuur te blijven uitleven. Terwijl hij daar was, ontmoette hij een barman met de naam Hans Schroder, die de Martinis schudde. Fleming was er dol op.