Onderzoekers hebben op een klein eiland in de Indische Oceaan zeldzame beelden vastgelegd van iets dat even verbazingwekkend als angstaanjagend is.
Op de video is te zien hoe een reusachtige kokosnootkrab een volwassen zeevogel grijpt en verslindt – een roodvoetgent wiens keuze om op een laaggelegen tak te slapen, fataal bleek te zijn.
De kokoskrabben (Birgus latro) bereiken een grootte van meer dan een meter en zijn de grootste op het land levende geleedpotigen ter wereld.
De enorme uitgestrektheid van hun spinachtige, met een pantser beklede poten is al voldoende om ze zeer verontrustend te maken, maar daarbovenop zijn ze begiftigd met reusachtige klauwen die een gewicht van 30 kilogram kunnen tillen en kunnen knijpen met een kracht tot 3.300 newton – vergelijkbaar met de bijtkracht van een tijger of een leeuw.
De krabben ontlenen hun naam aan het feit dat ze zo sterk zijn dat ze kokosnoten kunnen openbreken, en hun dieet bestaat voornamelijk uit vlezig fruit. Maar helaas zijn deze schaaldieren niet alleen maar fruitetende, op eilanden levende hippies.
Als omnivoren eten ze graag vlees als ze het kunnen krijgen, ook als ze het zelf vangen – hoewel dat meestal alleen maar betekent dat ze een kleinere krab eten of een dood familielid opeten.
Nu hebben we bewijs dat kokoskrabben veel en veel erger zijn dan we ons ooit konden voorstellen.
In 2016 bestudeerde bioloog Mark Laidre van het Dartmouth College kokoskrabben in de Chagos-archipel, toen hij op een nacht een werkelijk gruwelijk tafereel vastlegde.
Laidre keek toe hoe een grote kokoskrab een roodvoetgent weggriste van de plek waar deze lag te slapen in een laaggelegen boomtak. De geleedpotige brak de vleugel van de vogel, waardoor deze hulpeloos werd, en hield zich met zijn klauwen vast terwijl de griel tegenstribbelde en met zijn poten schopte.
Van daaruit werd het tafereel alleen maar verontrustender. Toen ze het bloed van de gewonde vogel roken, zwermden binnen 20 minuten vijf andere kokoskrabben binnen en begonnen te vechten om de nog levende prooi.
Het kostte hen enkele uren om de vogel te verscheuren en de stukken mee te nemen om ze te verorberen.
Laidre heeft een video gemaakt van de krab terwijl hij de vogel greep, en het is behoorlijk verontrustend om te zien, hoewel de beelden gelukkig afbreken voordat de vreetrazernij begon.
Crazy genoeg is dit niet de eerste keer dat een kokoskrab is gezien die een roodvoetgenten vangt, volgens Laidre, die zijn bevindingen opschreef in een paper dat tegen het einde van 2017 werd gepubliceerd. Twee jaar geleden was een collega van hem getuige van een vogel die in het hol van een krab werd gesleept, om nooit meer te worden gezien.
Hoewel verschrikkelijk om naar te kijken, informeerde de gebeurtenis eigenlijk het onderzoek van Laidre. Hij heeft de ecologie bestudeerd van eilanden waar kokoskrabben leven, omdat er vrij weinig bekend is over deze reusachtige soort.
Het lijkt erop dat de aanwezigheid van kokoskrabben van invloed is op het nestelgedrag van vogels op de kleine eilanden waar beide soorten samenleven. Omdat kokoskrabben niet kunnen zwemmen, verplaatsen ze zich niet vrijelijk tussen de eilanden van de archipel, zodat er op sommige plaatsen veel meer van zijn dan op andere.
En als er op een eiland een overvloed is aan de monsterkrabben, nestelen de vogels er niet op de grond, aldus Laidre. Dat is eerlijk, want wij zouden ook niet in de buurt van die moordbeesten met klauwen komen.
Zeker, dat is niet eerlijk tegenover de krabben, die waarschijnlijk geen mens kwaad zouden doen als ze er een zagen.
“Ze zijn niet oorlogszuchtig. Ze zijn nieuwsgierig,” vertelde Laidre aan Elaina Zachos van National Geographic. “Ze komen niet springen en proberen je aan te vallen. Kokoskrabben zouden eerder bang moeten zijn voor mensen.”
Maar afgezien van het grafische bewijs dat ze een vogel levend opeten, is er ook de ongelooflijk verontrustende theorie dat de reden dat we de resten van Amelia Earhart niet hebben gevonden, is dat ze is opgegeten door kokoskrabben.
Het is waarschijnlijk gewoon een onzinverhaal, dat wel. Waarschijnlijk.
De studie is gepubliceerd in Frontiers in Ecology and the Environment.
Een versie van dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in november 2017.