Ik heb me vaak verbaasd over iets dat in de Bijbel ontbreekt: huwelijksceremonies.
Hoewel er in de Bijbel veel mensen getrouwd zijn, zijn er geen beschrijvingen van enige ceremonies. Adam en Eva zijn “getrouwd” simpelweg door het feit dat ze voor elkaar geschapen zijn en zich voortplanten. Jakob trouwt per ongeluk met Leah, wat niet gebeurt door een vermomde bruid tijdens een huwelijksceremonie, maar omdat hij het huwelijk voltrekt in de duisternis van een tent. Jezus woont in Kana een bruiloft bij die bestaat uit een familiefeest, maar er wordt geen ceremonie beschreven. De enige “ceremonie” die ik in de Bijbel kan vinden is Tobit 7:12-14, waarin een vader de hand van zijn dochter in de hand van de echtgenoot legt, en vervolgens een contract schrijft. De reden waarom er geen huwelijksceremonies in de Bijbel staan is omdat het huwelijk geen ceremonie met zich meebracht. Het huwelijk in de Bijbel bestaat eenvoudigweg uit een man en een vrouw die, met toestemming van de vader of voogd van de vrouw, samenwonen en een poging tot voortplanting doen. Geen geloften, geen priester, geen ritueel, geen gebed, geen uitspraak, geen vergunning, geen registratie. Dit is heel anders dan hoe wij het huwelijk vandaag de dag definiëren en invoeren. Vandaag de dag is een huwelijk pas “echt” als het wettig is; met andere woorden, het moet erkend worden door de wetten van de staat en geregistreerd worden bij de staat. Voor veel christenen is een huwelijk pas een “christelijk huwelijk” als het wordt voltrokken door een beëdigd predikant die een mondelinge verklaring aflegt, bij voorkeur in aanwezigheid van de gemeente. Maar dit zijn allemaal recente vernieuwingen. Gedurende het grootste deel van de menselijke geschiedenis is het huwelijk eenvoudigweg een overeenkomst geweest, erkend of geregeld door de naaste families, voor een man en een vrouw om samen te leven. Het huwelijk als wettelijke instelling, en als religieuze ceremonie, begon als gevolg van de Reformatie. Vanaf de Middeleeuwen hielden de kerken bij wie met wie getrouwd was. Maar Luther beschouwde het huwelijk als een “wereldse aangelegenheid”, en dus droeg hij de registratie van huwelijken over aan de staat. Calvijn geloofde dat om een huwelijk geldig te laten zijn, het zowel door de staat moest worden geregistreerd als door de kerk voltrokken. De Katholieke Kerk eiste pas in 1563 dat huwelijken door een priester werden voltrokken, en de Anglicaanse Kerk kwam pas in 1753 aan deze eis toe. In de afgelopen vijfhonderd jaar zijn er in de Europese traditie dus drie soorten huwelijken geweest: wettelijk, religieus en sociaal. Maar het sociale huwelijk, strikt genomen, is het meest bijbelse. Wat zou er gebeuren als de kerk vandaag het sociale huwelijk opnieuw zou erkennen? Het zou betekenen dat samenwonende paren, in het bijzonder zij die kinderen opvoeden, als gehuwden kunnen worden behandeld, ook al zijn zij niet wettelijk getrouwd of hebben zij geen enkel religieus ritueel ondergaan. Gedurende het grootste deel van de geschiedenis zouden zowel de maatschappij als de kerk dergelijke paren immers als gehuwd hebben beschouwd. Aangezien een groeiend aantal paren er vandaag de dag voor kiest om samen te leven en kinderen groot te brengen zonder ceremonie of wettelijke vergunning, kan het voor de kerk voordelig zijn om vriendelijker en inclusiever naar hen te kijken. Anders zullen wij deze paren van ons vervreemden en zullen zij niet profiteren van de leiding en steun van de kerk. Dit betekent niet dat de kerk moet stoppen met het bepleiten van religieuze ceremonies en gelegaliseerde huwelijken. Deze vernieuwingen hebben belangrijke doelen. Een openbare ceremonie met geloften en gebeden maakt de verbintenis van het paar met elkaar duidelijk, verbindt de liefde van het paar met het heilige verhaal van Gods liefde, en geeft de gemeenschap en de gemeente een uitdrukkelijk ondersteunende rol bij het helpen in stand houden van het huwelijk. Een wettelijk erkend huwelijk geeft het paar verschillende rechten en voordelen, geeft extra stabiliteit aan de relatie, en beschermt zowel echtgenoten als kinderen in geval van echtscheiding. De kerk steunt huwelijk en gezin het beste, denk ik, wanneer zij erkent dat paren die van plan zijn hun leven samen te delen, een soort huwelijk vormen. Ik weet niet waarom een toenemend aantal paren in onze samenleving ervoor kiest niet wettelijk te trouwen, maar wij doen hen geen goed door hen af te wijzen. Laten we hen in plaats daarvan verwelkomen, hen behandelen alsof ze getrouwd zijn, en pleiten voor de voordelen van een openbaar religieus ritueel en een wettelijke status.