Als u de afgelopen jaren aandacht hebt besteed aan de populaire psychologische pers, hebt u waarschijnlijk wel het een en ander gehoord over gehechtheid. Misschien bent u zelfs gewaarschuwd voor de effecten van uw eigen hechtingsstijl op uw huidige romantische relatie.
Vaste gehechtheid, zo hebt u waarschijnlijk gehoord, wordt in verband gebracht met sterkere relaties en minder psychopathologie. Onderzoekers Philip Shaver en Cindy Hazan, die volwassen relaties bekeken door de lens van hechtingsstijlen uit de kindertijd, schatten dat ongeveer 40 procent van de mensen een onzekere hechtingsstijl van een of ander type heeft.
Op zijn professionele website geeft R. Chris Fraley van de Universiteit van Illinois een gedistilleerde geschiedenis van de hechtingstheorie. Om te beginnen ontwikkelen hechtingsstijlen zich in de kindertijd en lijken zij voort te komen uit de relatie tussen het kind en de voornaamste verzorger. De Britse psychoanalyticus John Bowlby was de eerste om te theoretiseren over gehechtheid, maar de verschillende gehechtheidsstijlen waar je waarschijnlijk van hebt gehoord werden voor het eerst geïdentificeerd in experimenten uitgevoerd door Mary Ainsworth in de late jaren 1960.
Ainsworth scheidde kort baby’s van hun verzorgers, herenigde hen, en observeerde wat er daarna gebeurde. Sommige baby’s huilden toen hun moeders verdwenen, maar werden gemakkelijk gekalmeerd toen ze terugkwamen; deze baby’s vertegenwoordigden ongeveer 60 procent van de totale groep en werden bestempeld als veilig.
Maar de tijd gaat door en mensen worden volwassen, en het lijkt mogelijk dat hechtingsstijlen van zuigelingen en ouder-kind dynamieken verbonden zijn met patronen in volwassen relaties. In een artikel uit 1994 concludeerden Hazan en Shaver dat de verdeling van hechtingsstijlen onder volwassenen ook een 60-20-20 verdeling liet zien. Enkele jaren later suggereerde Fraley & Shaver (2000) dat in de kindertijd een systeem van gehechtheid wordt ontwikkeld als een middel om zich aan te passen aan het familiesysteem, en dat dit gehechtheidssysteem van invloed blijft op de stijl van relateren van het individu in de volwassenheid.
Laten we zeggen dat u zich herkent in de “onzekere” volwassen gehechtheidstypes. Misschien bent u bezorgd over het feit dat u te emotioneel afstandelijk bent of te veel bezig bent met het dicht bij uw dierbaren zijn. In beide gevallen kan het u helpen om in het reine te komen met de manier waarop u zich verhoudt. Om met uw huidige hechtingspatronen om te gaan, kan het essentieel zijn om uw leven te zien als een samenhangend verhaal, dat u van de ene ervaring naar de andere heeft geleid en heeft geholpen om de persoon te creëren die u nu bent. Psychotherapie kan u ook helpen dit te bereiken.
Over het geheel genomen moet u er niet van uitgaan dat een gevoel van angst in romantische relaties, of een bezorgdheid om te dichtbij te komen, iets ernstigs betekent over uw vooruitzichten op liefde of verbinding. Zoals met alles moet u misschien uw hechtingspatronen onder de loep nemen om meer over uzelf te weten te komen – maar als u dat doet, doe het dan om uzelf te verbeteren en niet om zelfkritiek uit te oefenen. Als u gelooft dat u dat nodig hebt, kunt u veranderen; door open te staan voor nieuwe ervaringen, kunnen onveilig gehechte mensen nieuw vertrouwen ontwikkelen dat een potentiële partner toch betrouwbaar is.
DE BASIS
- Wat is gehechtheid?
- Zoek een therapeut om relaties te versterken