De cello komt uit de vioolfamilie en wordt vaak aangeduid als de violoncello. Het is een strijkinstrument met vier snaren die doorgaans in reine kwinten zijn afgesteld: van laag naar hoog.
Dit solo-instrument werd een onmisbaar onderdeel van de westerse muziek, niet abrupt maar geleidelijk door een opeenvolging van artistieke transformaties en realistische vereisten. Hoewel de cello een populair instrument is, blijft de geschiedenis ervan voor veel mensen onbekend.
Geschiedenis van het cello-instrument
De geschiedenis van de cello is verbonden met andere snaarinstrumenten zoals de harp en de lier die door oude beschavingen veelvuldig werden gebruikt om muziek te maken. De cello kwam voor het eerst voor het voetlicht in Noord-Italië in 1550. Het is een lid van de vioolfamilie en werd aanvankelijk basviool genoemd. In Italië werd hij viola da braccio genoemd.
Andrea Amati was de eerste persoon die bekendheid kreeg voor het maken van de cello. Hoewel Amati niet de uitvinder van de cello was, werd hij populair door het bouwen van cello’s voor Karel IX, koning van Frankrijk. Op schilderijen uit de 12e en 13e eeuw is de viool afgebeeld, wat erop wijst dat hij in de muziek van die tijd bestond. De cello werd echter pas in de 15e eeuw ontwikkeld.
De reden voor de late intrede van de cello in de muziek was ten dele te wijten aan de trend van het klankideaal in de Westeuropese muziek. In die tijd had de vocale muziek de overhand over het hele muziekveld. Dat betekende dat de zangers van die tijd praktisch de idealen zouden bepalen.
Uitgebreide uitvoeringspraktijken in de vijftiende eeuw brachten zangers tot het besef dat zij een toon nodig hadden met een hoge toonhoogte en nasaal. Met andere woorden, er was vraag naar een klank die nauw aansluit bij de huidige Oosterse muziek. De behoefte aan deze toon leidde tot het ontstaan van wat vandaag bekend staat als de cello.
Antonio Stradivari wordt gecrediteerd voor het bepalen van de standaardmaat van de moderne cello. Na 1710 begon hij celli te maken die het midden hielden tussen de twee oorspronkelijke afmetingen van het instrument (te groot en te klein). Andere cellofabrikanten in Europa namen de door Antonio Stradivari geïntroduceerde cellomaat al snel over, waardoor het de standaardmaat voor het instrument werd.
Culturele veranderingen en de vraag naar verschillende klankkleuren veranderden de klank van de cello nog meer. Er was bijvoorbeeld behoefte aan klanken die door een groter publiek gehoord konden worden, in plaats van zachte klanken gemaakt voor een besloten, beperkt publiek.
Cellobouwers brachten vernieuwingen en aanpassingen aan het instrument aan om het volume, de precisie en de ontvankelijkheid te verbeteren. Ze verhoogden bijvoorbeeld de brug om de snaardruk te versterken en het volume te verhogen. De hals en de toets werden ook uitgerekt en opnieuw gerangschikt voor helderheid en responsiviteit.
Vandaag de dag heeft de cello zijn intrede gedaan in verschillende muzikale genres. Het heeft zelfs zijn eigen stijl genaamd Cello rock – een subgenre van de rock muziek, onderstreept gothic klanken. De moderne cello is een interessant instrument, dankzij de vernieuwingen en verbeteringen die eraan zijn aangebracht. De veelzijdigheid van dit instrument zorgt ervoor dat het muziekliefhebbers nog honderden jaren zal blijven bekoren.
Fun Facts
Er zijn specifieke feiten over de cello die veel mensen niet weten. Hier zijn enkele leuke weetjes over dit instrument: