Bluetooth, standard technologiczny umożliwiający bezprzewodową komunikację krótkiego zasięgu między urządzeniami elektronicznymi. Bluetooth został opracowany pod koniec lat 90. i szybko zdobył ogromną popularność w urządzeniach konsumenckich.
W 1998 roku Ericsson, szwedzki producent telefonów komórkowych, zebrał konsorcjum firm komputerowych i elektronicznych, aby wprowadzić na rynek konsumencki technologię, którą opracowywali od kilku lat, a która miała na celu uwolnienie komputerów, telefonów, osobistych asystentów cyfrowych (PDA) i innych urządzeń od przewodów wymaganych do przesyłania danych między nimi. Ponieważ protokół działałby na częstotliwościach radiowych, a nie na widmie podczerwieni wykorzystywanym przez tradycyjne piloty, urządzenia takie nie musiałyby utrzymywać linii wzroku, aby się komunikować. Bluetooth, nazwany tak na cześć Haralda I Bluetootha, duńskiego króla z X wieku, który zjednoczył Danię i Norwegię, został opracowany w celu umożliwienia współpracy szerokiej gamy urządzeń. Jego inne kluczowe cechy to niskie zużycie energii – umożliwiające prostą pracę na baterii – oraz stosunkowo niski koszt.
Konsorcjum, znane jako Bluetooth SIG (Special Interest Group), wydało specyfikację Bluetooth 1.0 w 1999 roku. Po trudnym okresie początkowym, w którym wyglądało na to, że droższy, ale szybszy protokół IEEE 802.11b, lub Wi-Fi, może sprawić, że Bluetooth stanie się przestarzały, zaczął zdobywać rynek. Technologia ta po raz pierwszy pojawiła się w telefonach komórkowych i komputerach stacjonarnych w 2000 roku i rozprzestrzeniła się na drukarki i komputery przenośne (laptopy) w następnym roku. Do połowy dekady zestawy słuchawkowe Bluetooth do telefonów komórkowych stały się niemal powszechne, a technologia ta została włączona do telewizorów, zegarków na rękę, okularów przeciwsłonecznych, ramek na zdjęcia i wielu innych produktów konsumenckich. W ciągu pierwszych 10 lat funkcjonowania protokołu, sprzedano prawie dwa miliardy produktów obsługujących Bluetooth.