Emma Lazarus, (ur. 22 lipca 1849, Nowy Jork, N.Y., U.S.-died Nov. 19, 1887, New York City), amerykańska poetka i eseistka najbardziej znana ze swojego sonetu „The New Colossus,” napisanego do Statuy Wolności.
Urodzona w kulturalnej rodzinie z sefardyjskich (hiszpańskich żydowskich) zapasów, Lazarus nauczyła się języków i klasyki w młodym wieku. Wcześnie przejawiała talent poetycki, a jej pierwsza książka, Poems and Translations (1867), została pochwalona przez Ralpha Waldo Emersona. Kolejną książkę, Admetus and Other Poems (1871), zadedykowała właśnie jemu. Te i kolejne tomy – proza Alide: An Episode of Goethe’s Life (1874), tragedia wierszowana The Spagnoletto (1876) oraz świetny przekład Poems and Ballads of Heinrich Heine (1881) – były kosmopolityczne w smaku, czasem doskonałe technicznie, ale pozbawione prawdziwej dystynkcji.
Około 1881 roku, wraz z falą imigracji do Stanów Zjednoczonych z europejskich i rosyjskich gett, Lazarus podjęła się obrony prześladowanych Żydów i judaizmu oraz zaczęła pracować na rzecz pomocy imigrantom. Publikowała liczne eseje w „Century” i tygodniku „American Hebrew” na temat pogromów i prześladowań oraz często niejednoznacznej postawy chrześcijańskiego Zachodu. Była wczesną zwolenniczką żydowskiej ojczyzny w Palestynie. W 1882 roku wydała „Songs of a Semite”, w którym znalazły się tak mocne utwory jak „The Dance to Death”, „The Banner of the Jew” i „The Crowing of the Red Cock”. Jej sonet „The New Colossus” został wybrany do wyrycia na cokole Statuy Wolności, pomnika, który sławi, i pozostaje najbardziej poruszającym i wymownym wyrazem amerykańskiego ideału: „Dajcie mi waszych zmęczonych, waszych biednych” – kończy sonet – „Wasze skulone masy pragnące odetchnąć wolnością, / Nędzne odpadki waszych tętniących życiem brzegów. / Przyślij je, bezdomne, burzliwe do mnie, / Podnoszę moją lampę obok złotych drzwi!”
Ostatnia książka Łazarza, seria wierszy prozą opublikowanych pod tytułem Nad wodami Babilonu, ukazała się w 1887 roku.