„The Big 3”
The Big Three były trio zawodowych koszykarzy dla Miami Heat z National Basketball Association (NBA) od sezonu 2010-11 NBA do sezonu 2013-14 NBA. W skład „Wielkiej Trójki” wchodzili LeBron James, Dwyane Wade i Chris Bosh. Wszyscy ci trzej gracze zostali wybrani w pierwszej piątce draftu NBA 2003. James został wybrany przez Cleveland Cavaliers w 2003 roku i ogłosił swoją wolną agenturę w Miami Heat w swoim specjalnym programie telewizyjnym The Decision. Wade został wybrany przez Miami Heat i rozegrał dla nich całą swoją karierę w NBA. Bosh został wybrany przez Toronto Raptors, a następnie podpisał kontrakt z wolnej agentury, aby grać dla Żaru. Każdy z graczy z „Wielkiej Trójki” Miami Heat był liderem punktacji franczyzy dla franczyzy, która ich wybrała. Żar do Finałów NBA w każdym z ich czterech sezonów gry razem.
Gracze
LeBron James
Main article: LeBron James
James grał w koszykówkę w szkole średniej w St. Vincent-St. Mary High School w swoim rodzinnym mieście Akron, Ohio, gdzie był bardzo promowany w krajowych mediach jako przyszła supergwiazda NBA. Po ukończeniu szkoły został wybrany jako pierwszy w drafcie NBA w 2003 roku przez Cavaliers. W Cleveland, James poprowadził Cavaliers do 5 kolejnych Playoffs NBA (2006-2010), w tym do pierwszego występu w Finałach w 2007 roku. Wśród indywidualnych wyróżnień i osiągnięć Jamesa są dwie nagrody NBA Most Valuable Player (2009, 2010), złoty medal olimpijski (2008), tytuł króla strzelców NBA (2008) oraz nagroda NBA Rookie of the Year (2004). Został również wybrany do sześciu drużyn NBA All-Star, sześciu All-NBA, dwóch All-Defensive i jest najlepszym strzelcem w historii Cavaliers. James zdecydował się dołączyć do Bosha i Wade’a po części po to, by móc wziąć na swoje barki mniejszy ciężar ofensywy, myśląc, że jego lepsi koledzy z drużyny dadzą mu większe szanse na zdobycie mistrzostwa, niż gdyby został w Cleveland. Uwolniony od ciężaru zdobywania punktów, James myślał, że może być pierwszym graczem, który średnio uzyskał triple-double w sezonie od czasów Oscara Robertsona.
Dwyane Wade
Main article: Dwyane Wade
Dwyane Wade w Elite Eight of the 2003 NCAA Tournament zanotował triple-double z 29 punktami, 11 zbiórkami i 11 asystami w zwycięstwie 83-69 nad 1st-seed Kentucky, aby wygrać Midwest Regional i awansować do 2003 Final Four, jak Wade został nazwany Midwest Regional MVP.
Wade został wybrany przez Miami Heat, którzy mieli 5. ogólny pick w 2003 NBA draft. Po wejściu do ligi jako piąty pick w 2003 NBA draftu, Wade został nazwany do All-Rookie zespołu i All-Star zespołu następujące jedenaście sezonów. W swoim trzecim sezonie, Wade poprowadził Miami Heat do pierwszego mistrzostwa NBA w historii klubu. Został uznany MVP Finałów NBA 2006, kiedy Heat wygrali serię 4-2 nad Dallas Mavericks. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2008 roku, Wade poprowadził męską drużynę koszykówki Stanów Zjednoczonych, znaną jako „Redeem Team”, w punktacji i pomógł jej zdobyć złoty medal w Pekinie, w Chinach. W sezonie 2008-09, Wade prowadził ligę w punktacji i zdobył swój pierwszy tytuł punktowy NBA.
Chris Bosh
Main article: Chris Bosh
Chris Bosh grał dla Georgia Tech Yellow Jackets podczas swojej jednosezonowej kariery w college’u. Bosh został wybrany przez Toronto Raptors, którzy mieli 4. ogólny wybór w 2003 roku w drafcie NBA i był w 2004 roku w NBA All-Rookie Team. W Toronto Bosh stał się jedną z młodych gwiazd ligi; był pięciokrotnym All-Starem NBA, raz został wybrany do drugiej drużyny All-NBA, występował w reprezentacji USA (z którą zdobył złoty medal na Olimpiadzie w 2008 roku) i zastąpił byłego ulubieńca kibiców Vince’a Cartera jako twarz i lider Raptors. W sezonie 2006-07 Bosh poprowadził Raptors do pierwszego od pięciu lat miejsca w NBA Playoffs i pierwszego w historii tytułu mistrzowskiego. On opuścił Toronto jako jego all-time lider w punkty, zbiórki, bloki, double double, rzuty wolne wykonane i próbowane, i minut played.
Bosh’s rozstanie wiadomość do Raptors na swojej stronie internetowej powiedział, „teraz, że to była moja najtrudniejsza decyzja, głównie dlatego, że Toronto był tak wielki do mnie. Kochałem każdą minutę tutaj i po prostu chciałem wam podziękować z głębi serca…”. Bosh nie tylko opuścił Toronto jako jego lider wszech czasów w praktycznie wszystkich najważniejszych kategoriach statystycznych, ale był jednym z zaledwie trzech graczy w lidze, którzy zgromadzili 10,000 punktów, 4,500 zbiórek i 600 bloków w swoich siedmiu sezonach spędzonych z Raptors.
Cztery występy w Finałach
Okrzyknięci „Wielką Trójką”, Wade, James i Bosh zadebiutowali na imprezie powitalnej Heat w 2010 roku w American Airlines Arena, gdzie zostali przedstawieni jako Trzej Królowie przez spikera play-by-play Heat i współgospodarza imprezy Erica Reida. James zapowiadał dynastię dla Heat i nawiązywał do wielokrotnych mistrzostw: „Nie dwa, nie trzy, nie cztery, nie pięć, nie sześć, nie siedem”. Howard Beck z The New York Times opisał reakcję krajowych kibiców na imprezę: „Każdy coś widział: wielkość, arogancję, samozadowolenie, śmiałość, tchórzostwo, dumę, przyjaźń, zmowę, radość, cynizm, bohaterów, najemników.
Rozpoczynając sezon z dużym szumem, wielu uważało Heat za drużynę, która pobije rekord jednego sezonu 72 zwycięstw w sezonie regularnym ustanowiony przez Chicago Bulls. W meczu otwierającym sezon, transmitowanym przez TNT Network i zawierającym debiut Jamesa i Bosha w strojach Heat, mecz był najczęściej oglądanym konkursem NBA w telewizji kablowej.
27 stycznia 2011, poprzez głosowanie fanów, Dwyane Wade (strażnik) i LeBron James (napastnik) zostali wybrani, aby być starterami dla Konferencji Wschodniej w All-Star Game. Kilka dni później jako rezerwowy wybrany został napastnik Chris Bosh. Heat dotarli do Finałów NBA 2011 po raz pierwszy od 2006 roku, w rewanżowym meczu z Dallas Mavericks. Po objęciu prowadzenia w serii 2-1, Żary załamały się, przegrywając trzy ostatnie mecze z Mavericks. Większość krytyki spadła na LeBrona Jamesa, ponieważ przegrana była postrzegana jako konsekwencja jego działań w trakcie offseason. James zmagał się w Finałach, zdobywając średnio tylko 3 punkty w czwartych kwartach serii. Średnia punktowa Jamesa w Finałach wynosząca 17,8 punktu na mecz oznaczała spadek o 8,9 punktu z 26,7 punktu na mecz w sezonie regularnym, co jest najniższym takim spadkiem w historii ligi. Przyczynił się również do 6,8 asyst i 7,1 zbiórek na mecz, a w całym sezonie posezonowym notował średnio 23,6 punktu, 8,3 zbiórki i 5,8 asysty na mecz.
Po lecie spędzonym na duszeniu się po porażce w Finałach i przedłużonym offseason dzięki ligowemu lokautowi, LeBron wrócił jako bardziej znajomy człowiek. Przyrzekł znów cieszyć się koszykówką, a nie grać rolę czarnego charakteru, którą z żalem przyjął w pierwszym roku w Miami. I około 17 miesięcy po swojej decyzji, LeBron przyznał się do pewnego żalu. Powiedział reporterowi, że gdyby miał zrobić to wszystko jeszcze raz, nie przeszedłby przez telecast „The Decision”, który został tak źle odebrany.
„Mogę teraz spojrzeć i zobaczyć, czy gdyby but był na drugiej nodze, a ja byłem fanem i bardzo pasjonowałem się jednym graczem, a on zdecydował się odejść, też byłbym zdenerwowany sposobem, w jaki sobie z tym poradził.”
Patrząc z perspektywy czasu, postseason 2012 wygląda jak moment, w którym LeBron i Heat zorientowali się, jak wygrywać razem. Tak się jednak złożyło, że ich sukces nie był pewny. Kontuzja Bosha w półfinałach konferencji przeciwko Indiana Pacers wymusiła dominujący występ Jamesa i Wade’a w Game 4, aby uniknąć porażki 3-1. Obie gwiazdy zdobyły łącznie 70 punktów, a LeBron 40 (z 27 rzutów), do tego 18 zbiórek, 9 asyst, 2 bloki i 2 kradzieże. To był jeden z największych indywidualnych występów w historii playoff.
Finały konferencji przeciwko zaskakująco zadziornym Celtics okazały się jeszcze bardziej dramatyczne. Gdy Heat stanęli w obliczu eliminacji w Game 6, James podjął wyzwanie z niezaprzeczalnym skupieniem, zdobywając 45 punktów (19-of-26 FG) i 15 zbiórek, trafiając z każdego miejsca, ale także dominując z post w sposób, jakiego nie miał do tej pory w swojej karierze. W Game 7, Wielka Trójka kontrolowała czwartą kwartę jako grupa, zdobywając wszystkie 28 punktów Heat, by przełamać remis po trzech tercjach i zapewnić Heat drugi z rzędu tytuł mistrzowski. Niezaprzeczalna obietnica zespołu szybko stawała się rzeczywistością, a James odgrywał wyraźną rolę na szczycie hierarchii Miami.
Po dwóch dramatycznych seriach, pięciomeczowe zwycięstwo nad Oklahomą City Thunder w Finałach NBA 2012 było nieco antyklimatyczne na boisku. Pozostaje jednak godne uwagi choćby z tego powodu, że trio, które swego czasu wyglądało na gwarantujące zdobycie mistrzostwa przy niewielkiej opozycji, w końcu osiągnęło szczyt sportu. Dla większości drużyn dwuletni okres oczekiwania na mistrzostwo nie wydaje się aż tak długi, ale dla Heat był to czas, który pokazał, jak trudno jest zdobyć mistrzostwo bez względu na posiadany talent. Ich triumf niósł ze sobą wiele emocji – ulgę dla Jamesa i wszystkich odpowiedzialnych za zebranie drużyny, potwierdzenie eksperymentu superteamu z wolnymi agentami i poczucie, że jeszcze wiele przed nimi.
Żarłoki zawsze będą oceniane na podstawie tego, co zrobiły lub czego nie zrobiły w playoffach, ale w sezonie regularnym 2012-13 przedstawiły mocne argumenty za tym, by być oceniane jako jeden z najlepszych składów w historii ligi. 1 lutego Heat przegrali z Pacers 102-89. Nie przegrali ponownie aż do 27 marca, co jest drugim najdłuższym zwycięstwem w historii NBA. Choć rzut oka na terminarz nie sugeruje, że Miami mierzyło się z przytłaczającą konkurencją, passa ta była imponująca w dużej mierze dlatego, że NBA (i tak naprawdę każda profesjonalna liga sportowa) jest pełna pułapek i pułapek w trakcie bardzo długiego sezonu. Większość drużyn po prostu nie jest w stanie utrzymać takiego poziomu skupienia wśród wyjazdów i różnego rodzaju innych rozproszeń, ale Heat to zrobili. Sam fakt, że to się stało jest wystarczająco niezwykły – nie wymaga wielu głębokich wyjaśnień.
Jeśli sezon 2012-13 wyglądał dla Heat jak przedłużony romp w drodze po dwa tytuły, to San Antonio Spurs szybko rozwiali te wątpliwości w Finałach NBA. Wygrana w Game 1 dała San Antonio przewagę własnego parkietu, a w Game 6 byli o sekundy od zdobycia jednego z bardziej zaskakujących mistrzostw w najnowszej historii NBA.
Ta zagrywka przejdzie do historii jako pamiętny moment wspólnej gry Wielkiej Trójki i będzie głównym punktem w montażach dramatycznych momentów NBA, dopóki liga nie przestanie istnieć. Bosh, który później miał ratujący grę zablokowany rzut w dogrywce – złapał piłkę, a Allen miał dalekowzroczność, by znaleźć się na pozycji do uratowania sezonu. To była prosta gra, w pewnym sensie, ale często jest najtrudniejsza do wykonania w najbardziej dramatycznych momentach.
More than anything, though, the play displayed how the Heat became more than a collection of talent. Bosh zawsze był częścią Wielkiej Trójki, ale odniósł sukces w Miami, ponieważ zrozumiał swoją rolę i wiedział, jak wpływać na grę, nie będąc jej głównym punktem. Mówiąc inaczej, zaczął myśleć o sobie jako o role playerze, a nie pomniejszonej gwieździe. Allen z kolei zawsze był dla Heat role playerem, choć bardzo znanym, który przez wiele lat był gwiazdą. Zasadniczo Miami zdobywało tytuły, ponieważ nauczyli się, jak stworzyć drużynę ze znaczących surowców. Kiedy Allen trafił ten strzał, zapewnił, że ta grupa będzie znana na zawsze jako drużyna koszykówki, a nie złoczynny zbiór talentów.
James został nazwany MVP Finałów NBA, stając się piątym graczem, który wygrał nagrodę back-to-back wraz z Michaelem Jordanem, Billem Russellem, Kobe Bryantem, Shaquille’em O’Nealem i Hakeemem Olajuwonem i tylko drugim graczem w historii NBA, który wygrał MVP Finałów i MVP ligi back-to-back wraz z Jordanem. Miami zmagało się przez cały sezon 2013-14 z przedłużoną absencją Dwyane’a Wade’a, który zagrał tylko 54 mecze do kontuzji i zakończył na 11-14 rekordzie wchodząc do post-season. Weszli do playoffów jako 2. seed Konferencji Wschodniej z rekordem 54-28 zespołu i z „Big 3” zdrowym. Poszli 12-3 w pierwszych 3 rundach. Zmiotły Charlotte Bobcats. Następnie pokonali Brooklyn Nets 4-1. W Finałach Konferencji zagrali z rozstawionymi z 1. numerem 56-26 Pacers, w rewanżu za Finały Konferencji z poprzedniego roku. Pacers zostali wyeliminowani z playoffów po raz trzeci z rzędu przez Heat. Heat przeszli do czwartych z rzędu Finałów, w których ponownie zmierzyli się ze Spurs. Pierwsze dwa mecze w San Antonio zostały podzielone, ale Heat polegli ze Spurs 4-1, nie powtarzając tytułu mistrzowskiego po raz trzeci z rzędu.