Pierwsze dziecko zapłodnione metodą IVF-ET, Louise Brown, urodziło się w 1978 roku i zostało poczęte bez zastosowania jakichkolwiek leków wspomagających płodność. W latach, które nastąpiły po jej urodzeniu, z doświadczeń większości klinik wynikało, że powodzenie zapłodnienia pozaustrojowego zwiększa się dzięki podawaniu kobiecie leków wspomagających płodność w zastrzykach. Tak więc stosowanie iniekcyjnych leków na płodność stało się rutyną w IVF-ET. Jedną z wad leków iniekcyjnych jest to, że znacznie zwiększają one koszty IVF-ET. Nie tylko same leki iniekcyjne są drogie, ale ich stosowanie wymaga większej liczby wizyt w gabinecie i badań w dniach poprzedzających pobranie oocytów, a także więcej pracy dla personelu laboratorium IVF-ET po ich pobraniu, aby zająć się wynikającą z tego zwiększoną liczbą oocytów. W celu zapewnienia pewnej szansy na ciążę niepłodnym parom, których po prostu nie stać na konwencjonalny IVF-ET z lekami wstrzykiwanymi, niektóre kliniki nadal oferują IVF-ET bez leków wstrzykiwanych, co obniża całkowite koszty procedury, jak również wskaźnik powodzenia.
Istnieje kilka nieco różnych sposobów, w których IVF-ET może być wykonywane z ograniczonym użyciem lub bez użycia gonadotropin iniekcyjnych. Nie ma powszechnie uzgodnionych definicji opisujących minimalne protokoły stymulacji dla IVF. Ogólnie rzecz biorąc, protokoły te albo wykorzystują stosunkowo niedrogi doustny lek zwiększający płodność – cytrynian klomifenu (Serophene® lub Clomid®) na początku cyklu, po którym następuje albo niska dawka gonadotropin iniekcyjnych i zastrzyk wyzwalający z hCG, albo tylko sam zastrzyk wyzwalający z hCG. Teoretyczne zalety tego podejścia obejmują niższe koszty, mniej zastrzyków, mniej dni monitorowania i mniejszą ekspozycję farmaceutycznych leków gonadotropinowych na rozwijające się jaja i rozwijające się endometrium (wyściółka macicy). Chociaż ogólnie przyjmuje się, że protokoły minimalnej stymulacji charakteryzują się niższym ogólnym wskaźnikiem powodzenia niż protokoły pełnej stymulacji, istnieją pewne populacje pacjentek, które mogą odnieść korzyść z takiego podejścia: pacjentki słabo reagujące na leczenie, u których nie dochodzi do rekrutacji wielu pęcherzyków nawet przy pełnej stymulacji, pacjentki wysoko reagujące na leczenie, u których ryzyko wystąpienia zespołu hiperstymulacji jajników jest znacznie zwiększone, oraz pacjentki, które nie są zainteresowane kriokonserwacją zarodków lub które chcą ograniczyć liczbę jajeczek przeznaczonych do zapłodnienia, ze względów etycznych lub religijnych.
Naturalny cykl IVF odnosi się do protokołów, które nie stosują żadnych leków stymulujących, z wyjątkiem być może zastrzyku wyzwalającego hCG, aby przygotować jajo(a) do pobrania. Podstawowe techniki pobierania oocytów, inseminacja, hodowla zarodków, transfer zarodków, suplementacja progesteronu po transferze zarodków i testy ciążowe po transferze zarodków są bardzo podobne lub identyczne do tych stosowanych w konwencjonalnym IVF-ET i są omówione w innym miejscu. Ponieważ pacjenci poddawani minimalnej stymulacji lub naturalnemu cyklowi IVF-ET mają tylko kilka lub jeden pęcherzyk(i), może być możliwe przeprowadzenie procedury pobierania oocytów bez udziału anestezjologa. Lekarze mogą podać leki uśmierzające ból podczas zabiegu, a większość pacjentek dobrze sobie z tym radzi. Pacjentki powinny omówić tę kwestię ze swoim lekarzem przed podjęciem ostatecznej decyzji.