Upośledzenie funkcji lewej komory jest głównym predyktorem śmiertelności po ostrym zawale mięśnia sercowego, ale nie wiadomo, czy jest to najlepiej opisane przez frakcję wyrzutową lub przez objętość końcowoskurczową lub końcoworozkurczową. Zmierzyliśmy objętość, frakcję wyrzutową i ciężkość okluzji i zwężeń w tętnicach wieńcowych u 605 mężczyzn w wieku poniżej 60 lat w 1 do 2 miesięcy po pierwszym (n = 443) lub nawracającym (n = 162) zawale mięśnia sercowego i obserwowaliśmy tych pacjentów przez średnio 78 miesięcy dla osób, które przeżyły (zakres 15 do 165 miesięcy). Odnotowano 101 zgonów sercowych, z których 71 (70%) było nagłych (natychmiastowych lub stwierdzonych jako martwe). Analiza wieloczynnikowa z testem log rank i modelem proporcjonalnych zagrożeń Coxa wykazała, że objętość końcoworozkurczowa (chi 2 = 82,9) miała większą wartość predykcyjną dla przeżycia niż objętość końcoworozkurczowa (chi 2 = 59,0) lub frakcja wyrzutowa (chi 2 = 46,6), podczas gdy analiza krokowa wykazała, że po dopasowaniu zależności między przeżyciem a objętością końcoworozkurczową nie było dodatkowej istotnej informacji predykcyjnej ani w objętości końcoworozkurczowej, ani we frakcji wyrzutowej. Ciężkość okluzji i zwężeń w naczyniach wieńcowych wykazała dodatkową predykcję o jedynie granicznej istotności (p = .04 w jednej analizie), ale ciągłe palenie papierosów pozostało niezależnym czynnikiem ryzyka po analizie krokowej. W podgrupie pacjentów (n = 200), którzy brali udział w randomizowanym badaniu chirurgii wieńcowej po wyleczeniu zawału, chirurgiczny „zamiar leczenia” nie wykazywał wartości predykcyjnej.(ABSTRACT TRUNCATED AT 250 WORDS)