J. Horning
Zbliżenie ostrza ze stali damasceńskiej:
Około roku 500 n.e. miecznicy z Bliskiego Wschodu zaczęli produkować noże i miecze o sile i zdolnościach tnących nieporównywalnych z żadną inną ówczesną cywilizacją. Wyższość tych broni pochodziła od stali, której używali do ich produkcji. Stal ta była twardsza i mogła utrzymać krawędź dłużej niż inne stale. Twierdzi się, że jedno z tych ostrzy mogło czysto przeciąć spadający jedwabny szal. Europejczycy, którzy widzieli ten wyczyn byli zdumieni: ich broń nie była zdolna do niczego zbliżonego do tego. Ostrza tych broni miały też charakterystyczny falisty wzór. Ponieważ stal ta miała być pierwotnie stworzona w Damaszku, stała się znana jako stal „Damasceńska”.
Wielu ludzi w Europie widziało te stale i próbowało odtworzyć ten efekt poprzez obróbkę. Jednak nie mogli odkryć sekretu i nie mogli go stworzyć. Choć istniało zapotrzebowanie na stal damasceńską, w XIX wieku przestała być produkowana. Stal ta była produkowana przez 11 wieków, a w ciągu zaledwie jednego pokolenia sposób jej wytwarzania został całkowicie utracony. Przyczyna jej zniknięcia pozostawała tajemnicą aż do kilku lat temu.
Jak się okazuje, technika nie została utracona, po prostu przestała działać. Sekret”, który produkował tak wysokiej jakości broń nie tkwił w technice mieczników, ale raczej w składzie materiału, którego używali. Miecznicy pozyskiwali wlewki stali z Indii. W XIX wieku zmienił się region wydobycia, z którego pochodziły te wlewki. Te nowe wlewki miały nieco inne zanieczyszczenia niż wcześniejsze wlewki. Z powodu nowego składu, nowe wlewki nie mogły być wykuwane na stal damasceńską. Ponieważ miecznicy nie rozumieli natury materiału, którego używali, kiedy ten materiał się zmienił stal damasceńska została utracona.
W 1998 roku, J.D. Verhoeven ponownie odkrył skład, który stworzyłby tę stal. Jego artykuł na ten temat można znaleźć na stronie JOM. Teraz znów można kupić przedmioty wykonane z prawdziwej stali damasceńskiej (nie spawanej).