Stopa bezrobocia, procent osób bezrobotnych w gospodarce wśród osób będących obecnie w sile roboczej. Oblicza się ją jako Unemployed Individuals/Total Labour Force × 100, gdzie bezrobotni to osoby, które obecnie nie pracują, ale aktywnie poszukują pracy.
Stopa bezrobocia jest określana na poziomie krajowym oraz na poziomie stanowym lub regionalnym poprzez badania siły roboczej prowadzone przez krajowy instytut statystyczny w każdym kraju. Organizacje takie jak Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Bank Światowy również obliczają i rejestrują krajowe stopy bezrobocia w dużej liczbie krajów na całym świecie na bieżąco.
Stopa bezrobocia jest jednym z podstawowych wskaźników ekonomicznych używanych do pomiaru zdrowia gospodarki. Ma tendencję do wahania się z cyklem koniunkturalnym, zwiększając się podczas recesji i zmniejszając się podczas ekspansji. Jest to jeden ze wskaźników najczęściej obserwowanych przez decydentów, inwestorów i opinię publiczną.
Decydenci polityczni i banki centralne biorą pod uwagę, jak bardzo stopa bezrobocia wzrosła podczas danej recesji, aby ocenić jej wpływ na gospodarkę i zdecydować, jak dostosować politykę fiskalną i monetarną, aby złagodzić jej negatywne skutki. Ponadto banki centralne starają się przewidzieć przyszły trend stopy bezrobocia, aby opracować długoterminowe strategie jej obniżenia.
Inwestorzy i opinia publiczna wykorzystują stopę bezrobocia, aby zrozumieć stan gospodarki danego kraju oraz jako miarę tego, jak dobrze rząd zarządza krajem. Wysoka stopa bezrobocia oznacza, że gospodarka nie jest w stanie wygenerować wystarczającej ilości miejsc pracy dla osób poszukujących zatrudnienia. Wysokie bezrobocie nie tylko powoduje głębsze problemy społeczne i długotrwałe cierpienie rodzin, ale także czyni kraj mniej atrakcyjnym dla inwestorów zagranicznych, zmniejszając tym samym fundusze inwestycyjne napływające do kraju.