Hardly anything is known about Vātsyāyana from sources outside the Kāmasūtra itself. Niektórzy uważają, że jego uczniowie udali się na jego polecenie, na prośbę hinduskich królów z pasma Himalajów, by wpłynąć na plemiona górskie, by porzuciły pogański kult ofiar. Inni twierdzą, że stworzył on legendę Tary wśród plemion górskich jako bogini tantrycznej. Później, gdy kult Tary rozprzestrzenił się na wschodnie wzgórza Garo, ktoś stworzył manifest bogini z 'yoni’ bogini Kamakhya. Zainteresowanie Vātsyāyany wyrafinowanym ludzkim, w tym seksualnym, zachowaniem jako środkiem spełnienia zostało zapisane w jego traktacie Kama Sutra.
Na końcu Kama Sutry jest to co pisze o sobie:
Po przeczytaniu i rozważeniu dzieł Babhravya i innych starożytnych autorów, i przemyśleniu znaczenia zasad przez nich podanych, ten traktat został skomponowany, zgodnie z nakazami Świętego Pisma, dla dobra świata, przez Vatsyayana, podczas prowadzenia życia religijnego studenta w Benares, i całkowicie zaangażowanego w kontemplację Bóstwa. Praca ta nie powinna być używana jedynie jako narzędzie do zaspokajania naszych pragnień. Osoba zaznajomiona z prawdziwymi zasadami tej nauki, która zachowuje swoją Dharmę (cnotę lub zasługę religijną), swoją Arthę (ziemskie bogactwo) i swoją Kamę (przyjemność lub zmysłową gratyfikację), i która ma wzgląd na zwyczaje ludzi, z pewnością uzyska panowanie nad swoimi zmysłami. Krótko mówiąc, inteligentna i wiedząca osoba, która zwraca uwagę na Dharmę i Arthę, a także na Kamę, nie stając się niewolnikiem swoich namiętności, osiągnie sukces we wszystkim co może zrobić.
Niektórzy uważają, że musiał on żyć pomiędzy 1 a 6 wiekiem CE, na następujących podstawach: Wspomina on, że Satakarni Satavahana, król Kuntal, zabił Malayevati swoją żonę instrumentem zwanym Katamari, uderzając ją w pasji miłości. Vatsyayana przytacza ten przypadek, aby ostrzec ludzi przed niebezpieczeństwem wynikającym z niektórych starych zwyczajów uderzania kobiet, gdy są one pod wpływem seksualnej pasji. Uważa się, że ten król Kuntal żył i panował, w związku z czym Vatsyayana musiał żyć po nim. Z drugiej strony, inny autor, Varahamihira, w osiemnastym rozdziale jego „Brihatsanhita”, omawia naukę o miłości, i wydaje się, że w dużej mierze zapożyczył z Vatsyayany na ten temat. Niektórzy uważają, że Varahamihira żył w VI wieku i dlatego Vatsyayana musiał napisać swoje dzieła przed VI wiekiem.