Osoby z zaburzeniami dwubiegunowymi często doświadczają lęku jako objawu ich stanu. Lęk towarzyszy głębokim depresjom i maniakalnym wzlotom, wywołując objawy, które obejmują:
- Zachowania kompulsywne
- Ataki paniki
- Przytłaczające lęki i zmartwienia
- Uczucia przerażenia
- Niepokój
- Unikanie ludzi i miejsc
- Dyskomfort fizyczny, taki jak skrócenie oddechu, przyspieszone bicie serca, mdłości, pocenie się, drżenie
- trudności z koncentracją
Jednakże wiele osób z zaburzeniem dwubiegunowym ma również wyraźne zaburzenia lękowe. Zaburzenia lękowe występują wtedy, gdy Twoje zmartwienia lub lęki trwają miesiącami lub nawet latami. Trwają one niezależnie od tego, czy istnieje dla nich jakikolwiek logiczny lub sensowny powód, czy też nie. Możesz stać się niespokojny na samą myśl o zwykłych codziennych obowiązkach i o tym, jak zamierzasz przetrwać dzień.
Związki między zaburzeniem dwubiegunowym a lękiem
Jest dobrze znane, że zarówno zaburzenie dwubiegunowe, jak i zaburzenia lękowe często występują razem. Badania wykazały, że około połowa osób z zaburzeniem dwubiegunowym ma również pewnego rodzaju zaburzenia lękowe.
Kombinacja ta może być trudna dla pacjentów. Pacjenci dwubiegunowi z zaburzeniami lękowymi są bardziej narażeni na nadużywanie substancji i zachowania samobójcze. Wahania nastroju są znacznie głębsze i bardziej wyraziste, a przerwy w występowaniu „normalnego” nastroju są krótsze. Lęk sprawia, że pacjenci w fazach maniakalnych są bardziej skłonni do podejmowania impulsywnych, autodestrukcyjnych zachowań. Wykazano również, że lęk sprawia, że skuteczne leczenie zaburzeń dwubiegunowych jest znacznie mniej prawdopodobne.
Ale badania trwają nadal, lekarze stwierdzili, że zaburzenia lękowe mają pewne elementy wspólne z zaburzeniami dwubiegunowymi. Oba zostały powiązane z niskim poziomem neuroprzekaźnika serotoniny w mózgu. Wykazano również, że leczenie zaburzeń dwubiegunowych, takie jak leki przeciwpsychotyczne, łagodzi objawy u pacjentów z zaburzeniami lękowymi. Wyzwalacze dla różnych objawów w każdym zaburzeniu również wydają się krzyżować z innymi. Na przykład bezsenność jest częstym objawem zaburzeń lękowych, a także wyzwala epizody maniakalne u pacjentów z zaburzeniami dwubiegunowymi.
Diagnozowanie zaburzeń dwubiegunowych i zaburzeń lękowych
Dokładna diagnoza zarówno zaburzeń dwubiegunowych, jak i zaburzeń lękowych jest konieczna, aby zastosować najlepsze możliwe leczenie dla pacjenta. Niektóre wskazówki, które mogą wskazywać na obecność obu zaburzeń obejmują:
- Wahania nastroju, którym zazwyczaj towarzyszy lękliwość, napady paniki, nerwowość, zamartwianie się i inne objawy lęku
- Niezdolność do snu i uporczywe uczucie niepokoju, nawet jeśli dana osoba nie jest w środku stanu maniakalnego
- Problemy z dobraniem odpowiednich leków i dawek do leczenia lub zwiększona skłonność do doświadczania skutków ubocznych leków
- Rozwój objawów choroby dwubiegunowej lub lękowej w dzieciństwie, nastolatek lub młody dorosły – osoby z oboma zaburzeniami prawdopodobnie mają jedno lub oba zaburzenia od wczesnego wieku
Leczenie zaburzenia dwubiegunowego i zaburzeń lękowych
Skuteczne leczenie musi być ukierunkowane zarówno na zaburzenia lękowe, jak i dwubiegunowe, ale współistnienie obu zaburzeń u pacjenta sprawia, że plan leczenia jest znacznie bardziej złożony. Ogólnie rzecz biorąc, lekarze zaczną od zajęcia się zaburzeniem dwubiegunowym poprzez przepisanie leku stabilizującego nastrój, takiego jak lit.
Gdy objawy dwubiegunowe ustabilizują się, lekarz przepisze leki na leczenie zaburzeń lękowych. Benzodiazepiny są często stosowane, ponieważ wydają się leczyć lęk bez negatywnego wpływu na zaburzenia dwubiegunowe. Lekarze zazwyczaj nie stosują leków przeciwdepresyjnych, wspólnej klasy leków przeciwlękowych, ponieważ wykazano, że mogą one destabilizować i pogarszać objawy dwubiegunowe.
Wraz z lekami, lekarze mogą również zalecić terapię, aby zająć się zarówno zaburzeniem dwubiegunowym, jak i lękiem; podejścia obejmują terapię poznawczo-behawioralną, terapię rodzinną i terapię relaksacyjną.
.