Coco vertelt het verhaal van de jonge jongen genaamd Miguel die in Mexico woont (Coco is zijn overgrootmoeder). Miguel houdt van muziek en moet zijn liefde geheim houden voor zijn familie, die muziek van welke aard dan ook heeft verboden sinds de dagen van zijn over-overgrootmoeder. Op Día de Muertos wil Miguel meedoen aan een wedstrijd om zijn muzikale talent te tonen, maar zijn grootmoeder grijpt in en herhaalt het muziekverbod van de familie.
In zijn zoektocht naar een geschikte gitaar om op te spelen, belandt Miguel in het land van de doden, waar hij de geesten ontmoet van hen die zijn heengegaan. Op zijn avontuur ontmoet hij zijn muzikale held, een groot deel van zijn overleden familie, en een vreemde man die hem om hulp vraagt en al snel een goede vriend wordt. Onderweg helpt Miguel zijn nieuwe vriend en zijn vriend helpt hem de ware betekenis van Día de Muertos te begrijpen.
Natuurlijk blijkt het titelpersonage (Coco) een vitale rol te spelen voordat de film voorbij is. Wanneer het moment daar is, levert ze iets krachtigs af, en het is prachtig. Het ontroerde me op een zeer bevredigende manier die welverdiend en authentiek aanvoelde, in plaats van manipulatief, zoals veel van dit soort filmmomenten aanvoelen.
Terzijde: toen ik Spaans volgde op de middelbare school, verwerkte mijn leraar af en toe cultuur uit Spaanssprekende landen (meestal Mexico) in de lessen. In sommige van deze lessen leerde ik over Día de Muertos. Zoiets. Ik weet niet zeker of de lessen ontbraken of dat ik er gewoon niet veel aandacht aan besteedde. Hoe dan ook, ik leerde meer over Día de Muertos van Coco dan ik deed in vier jaar Spaanse les op de middelbare school.
Op de middelbare school begreep ik van Día de Muertos dat het eigenlijk een Mexicaanse Halloween was. Ze wekten geesten op uit de dood en speelden muziek of zoiets, zoals ik het begreep. Het leek me dwaas. Na het zien van Coco besefte ik dat de traditie allesbehalve onnozel is.
Het gaat niet om het verkleden of het eten of de muziek. Het gaat om familie en om de herinnering aan hen die ons voorgingen. Laat het maar aan Pixar over om me niet alleen te vermaken, maar ook te onderwijzen over een rijke en prachtige traditie van een andere cultuur. Bravo!