Dit artikel is oorspronkelijk eind 2016 gepubliceerd, maar omdat het vandaag Batman Day is, wat dat ook moge betekenen, hebben we het hier uit onze archieven teruggehaald. Enjoy.
Batman: Arkham Origins
Andy: Origins is geen verschrikkelijke game, maar het is in de hele game duidelijk dat het niet door Rocksteady is ontwikkeld. De nieuwe delen van de stad zijn behoorlijk inspiratieloos, met name het industriële district en die eentonig lange brug waar je heen en weer over moet reizen. En er is ook geen gevoel van flow als je door de wereld navigeert. Ik vind mezelf constant met niets om te grijpen of op te landen, waardoor mijn momentum stopt, wat nooit gebeurt in de andere spellen.
Samuel: De stad leed aan het gevoel anoniem. Het kan ook aan mijn verbeelding liggen, maar ik zweer dat er iets mis was met de timing van counters in vergelijking met Rocksteady’s Batman games – hetzelfde spiergeheugen voelde alsof het me niet goed van pas kwam in Origins’ gevechten. Dat gezegd hebbende, was ik dol op de plaats delict-onderzoeken die ze aan Origins hadden toegevoegd, en die Arkham Knight (denk ik) uiteindelijk heeft geleend toen je Oracle moest opsporen nadat ze was ontvoerd. Het waren waarschijnlijk de beste stukjes speurwerk in de serie, en ik heb genoten van die in Black Mask’s penthouse.
Andy: De vreemde timing van de gevechten viel me ook op toen ik het spel beoordeelde voor PC Gamer. Ik heb er toen naar gekeken, en blijkbaar heeft WB Montreal het vechtsysteem om een of andere reden helemaal opnieuw moeten maken. Dat verklaart misschien waarom het een beetje aanvoelt als een slechte coverversie van een geweldig nummer.
Ik vond de plaats delict onderzoeken geweldig. Ze waren waarschijnlijk het beste detectivewerk in de serie.
Samuel
Samuel: Het is zeker een ding. Ik heb de uitdagende kamers in Arkham City schoongespoeld en ik kan nog steeds in elke kamer een hoge score halen als ik ze nu weer oppak – ze voelen irritant anders aan. Wat ik wel leuk vond aan Origins was de manier waarop de Cold, Cold Heart DLC de klassieke Batman Animated Series-aflevering ‘Heart of Ice’ bewerkte. Hoewel WB Montreal’s game meestal de grote schurken miste, vond ik het toch een waardige bijdrage aan de eigen Batman canon van de games. Troy Baker was een indrukwekkende Joker, en ik heb ook genoten van de vurige jonge versie van Bruce Wayne, die een van de eerste schurken in één klap uitschakelt in plaats van dat het een eindbaasgevecht wordt.
Andy: Ik hou wel van de jongere, bozere Batman die we in Origins kunnen spelen. Kevin Conroy’s versie van het personage klinkt altijd alsof hij zijn emoties volledig onder controle heeft. Een volwassen, nuchtere veteraan in de misdaadbestrijding. Maar in dit spel is hij schreeuwerig en opvliegend, en heeft hij vaak ruzie met Alfred, wat een leuke manier is om een bekend personage anders te laten voelen.
Tom S: Er zijn een paar fatsoenlijke geïsoleerde stukjes van Origins, waarschijnlijk genoeg om het de moeite waard te maken voor Batman-fans – de toren die is omgebouwd tot het pretpark van de Joker, bijvoorbeeld. Maar er is een gevoel dat Origins aan het schrapen is naar nieuwe ideeën. Ze hebben Gotham City uitgebreid en… een pakhuisdistrict toegevoegd. De lijmgranaten en de niet-dodelijke bliksemvuisten voelen aan als het soort upgrades dat je eerder op een goedkoop Batman-speeltje zou zien dan iets dat de Dark Knight echt zou gebruiken. Als je elke sidequest in Arkham Knight hebt voltooid, hunkert naar meer Bats, en het niet erg vindt om enigszins verkeerde gevechten te accepteren, speel dit dan denk ik?
Phil: Ik heb Origins nog niet gespeeld, maar op basis van jouw aanbeveling daar, Tom, ben ik… nou ja, nog steeds niet zeker of ik de moeite zal nemen.
Samuel: Het laat zien dat je de basiselementen van een geweldig spel kunt nemen en er een vergelijkbaar zwakker product van kunt maken, wat grotendeels is hoe ik me voelde over wat ik speelde van Wolfenstein: The New Order’s Old Blood expansion.
Batman: Arkham Knight
Andy: De batmobiel is echt een stuk stront. De gedeeltes waarin je tegen tientallen identieke drones moet vechten met overdreven gedetailleerde aanvallen, zijn echt geestdodend. Maar als je doet wat Batman het beste kan, namelijk rondsluipen in de schaduw en boeven afschrikken, is Knight echt een heel goed Arkham-spel, zij het soms een beetje te bekend.
Phil: Het Batmobile-gedoe doet Knight echt pijn. Er zijn een aantal coole ideeën, zoals de militaire buitenposten, waarvan de beste mini-puzzels zijn, waarin je wordt uitgedaagd om uit te zoeken welk van Batman’s steeds groter wordende gereedschapsset de sleutel is tot het opruimen van de specifieke configuratie van bewakers. Dat is geweldig, net als ongeveer de helft van de sidequests, het ontwerp van de hoofdmissies en een groot deel van het schrijfwerk. Het beste van alles zijn de dubbele gevechten, die de vloeiende dans van Batmans gevechten veranderen in een bruut duet. Maar dan zit je weer in de Batmobiel, wegduikend van voorspelbare vuurpatronen, of rondcirkelend door een piepklein stukje stad, proberend de ongelooflijk domme stealth secties te doorstaan.
Samuel: Ik hield niet van de tank combat secties, met name de stealth delen-maar het besturen van dat ding rond de stad voelt geweldig. Het is een prachtig geanimeerd, fors stuk machine. Het maakt de Batman-fantasie compleet, naar mijn mening. In de post-game, wanneer de stad ontdaan is van robot tanks, voelt het rondbombarderen en het uitschakelen van groepen criminelen als het begin van een Batman comic in beweging. Ik ben in de loop der tijd zachter geworden voor Knight. De titulaire schurk is niet bijzonder goed, en ze hebben de Scarecrow zo gecast dat hij veel te veel lijkt op Hugo Strange in Arkham City, wat betekent dat het hoofdverhaal een beetje de dreiging en richting van City miste.
Knight heeft een paar van de beste individuele momenten van de hele serie, waaronder het spectaculaire Robin co-op level.
Tom S
Andy: Ja, de Arkham Knight zelf is een ongelooflijk saaie schurk. Troy Baker doet zijn best met het script, maar hij is totaal niet intimiderend. Hij klinkt als een Californische surfer. Telkens als hij opdook, me beschimpend vanuit zijn grote domme tank, voelde ik me alleen maar geïrriteerd. “Niet deze klootzak weer.” Maar ik hield van het deel waar Batman en Robin samenwerken, ook al was het van criminele korte duur. De dubbele overvallen waren echt goed geanimeerd en leuk om te doen, en ik denk dat ze dat idee veel te snel hebben weggegooid.
Samuel: Helemaal met je eens over de stukjes Robin – fenomenaal, vooral The Joker die voor Batman zingt terwijl Robin op de achtergrond rond het podium sluipt. Ik denk dat Telltale’s Batman game laat zien dat je het doel kunt missen met het aanpassen van de Dark Knight voor een spel en de meest opwindende delen van zijn universum en overlevering missen. De interacties tussen Batman en Robin, Oracle of Nightwing geven blijk van een totaal begrip van waarom al die afzonderlijke stukken van zijn wereld zo spannend zijn. Die co-op moves met zijn bondgenoten zijn de perfecte uitbreiding van die karakterrelaties. De sidequests zijn meer een allegaartje. Firefly achtervolgen in de Batmobile was gewoon slechte opvulling, maar Man-Bat bood een heel spektakel, terwijl Two-Face’s overvallen een leuke remix waren van de bestaande stealth-elementen van het spel.
Phil: Ik ken Batlore niet, maar ik vond die gekke varkens-kerel leuk. Hij was messed up.
Samuel: Verreweg mijn favoriete sidequest in het spel. De manier waarop ze de muziek en lichten gebruikten om je te wijzen naar waar een ander lichaam was gevonden. Het was verontrustend om die autopsies te doen, en zelfs als iemand die al een heleboel comics met Professor Pyg heeft gelezen, was zijn onthulling een totale verrassing. Rocksteady is niet bang om diep in de Batman-geschiedenis te snijden. Hoewel het slechts een kort stukje verhaal was, had de Hush sidequest ook een nette en slimme oplossing.
Tom S: Arkham Knight heeft een aantal van de beste individuele momenten van de hele serie, waaronder het spectaculaire Robin co-op level en de levels waarin je naadloos een paar blimps in de lucht kunt infiltreren. Jammer genoeg is het over het algemeen een inconsistente game. Iedereen heeft terecht een hekel aan de eindeloze tanksecties (die tegen het einde van het spel belachelijk worden), en de slechte lancering van de pc-versie heeft de zaken er niet beter op gemaakt. Het is zeker de moeite waard om te spelen als je City leuk vond, maar het is niet het beste Arkham-spel.
Batman: Arkham Asylum
Andy: De latere games verfijnden de brute, ritmische gevechten tot iets wat de perfectie benaderde, en verbeterden bijna al het andere op de een of andere manier, maar ik zal altijd de voorkeur blijven geven aan Asylum’s focus op een enkele, prachtig uitgewerkte locatie boven de uitgestrekte open-world bloat van de vervolgen.
Samuel: Ik snap dat deze focus (en de briljante, memorabele Scarecrow-sequenties) Asylum een populaire keuze maakt, maar het is naar mijn mening een gebrekkig spel vergeleken met de anderen. Dit wordt duidelijk in het laatste derde deel van het verhaal, waar het voelt alsof je steeds opnieuw versies van het Bane eindgevecht aan het vechten bent met die gigantische titan kerels. Het laatste gevecht met The Joker is een beetje slecht. De Killer Croc-sectie sleept ook ver voorbij zijn welkom. Er zijn geen goede eindbaasgevechten in Asylum – niets dat ook maar in de buurt komt van het slimme, Metal Gear-achtige gevecht met Mister Freeze in City.
City is zo opgezet dat het energie blijft opbouwen tot de laatste akte, en je steeds nieuwe delen van de wereld laat zien. Het wegsnijden van herhaling en het toevoegen van nieuwe ideeën was essentieel voor de serie om te groeien, naar mijn mening, en hoewel groter niet altijd gelijk staat aan beter, is de escalatie in ambitie tussen de games verbluffend. Weinigen wisten wie Rocksteady waren toen Asylum uitkwam. Nu zijn het wereldtoppers. Om in slechts zes jaar van de BioShock-achtige gangen van Arkham Asylum naar de Blade Runner-achtige nachtelijke wildgroei van Knight te gaan, is absurd indrukwekkend.
Ik zal altijd de voorkeur geven aan Asylum’s focus op één enkele, prachtig uitgewerkte locatie boven de wijdvertakte open wereld van de vervolgen.
Andy
Phil: Ik denk dat ik City misschien prefereer, maar dat komt grotendeels omdat ik nooit van Metroidvania-ontwerpen heb gehouden. Dit is een zeer, zeer goede versie ervan, maar uiteindelijk is het nog steeds veel heen en weer geloop tussen dezelfde paar gebieden. (Je zou hetzelfde kunnen zeggen over de open wereld van Arkham, zij het op een grotere schaal, maar ik denk dat de manier waarop je de grotere ruimte doorkruist het verschil maakt). Er zijn hier een aantal ongelooflijk verwezenlijkte setpieces, en ik hou van de eenvoud van de gevechten vóór de extra gadgets van de latere games. Maar Samuel heeft gelijk over de snelheidsproblemen. Zelfs sommige van de beste secties – de vreemde, vierde-muur-brekende Scarecrow vignetten – worden afgezwakt door de rommelige zoeklicht-gebaseerde stealth puzzels die volgen.
Samuel: Voor die tijd was het een echte verrassing dat iemand een Batman spel had gemaakt dat zo goed was – de laatste fatsoenlijke poging dateert uit de SNES. Het tegen gerichte melee gevechtssysteem was terecht invloedrijk, aan de oppervlakte ontbreekt de hectische snelheid en de noodzakelijke druk op de knop van iets als Devil May Cry, maar geleidelijk groeit in complexiteit als ze meer van de Dark Knight’s tools verweven in je arsenaal. Ik heb deze opmerking al eerder gemaakt op PCG, dus excuses, maar ik herinner me dat ik het gevoel had dat Rocksteady deze sequentie uit Batman Begins bijna had gebruikt als uitgangspunt voor Batmans melee- en stealthvaardigheden in de Arkham-games.
Andy: Ik ben altijd een fan geweest van fictie die zich op één locatie afspeelt, dus daarom denk ik dat Asylum nog steeds mijn favoriet is. Rocksteady heeft die plek absoluut volgepropt met geschiedenis en detail, en ik vind het leuk dat hoe meer tijd je er doorbrengt, hoe vertrouwder het wordt. Ik heb City en Knight uitgespeeld en tegen het einde van beide had ik niet meer het gevoel dat ik me zo met de omgeving verbonden voelde. Ik vind het ook leuk hoe slank Asylum is in vergelijking met de vervolgen, met eenvoudigere gevechten en minder zijmissies. Het voelt eleganter en gestroomlijnder dan de drukke open-wereldgames. En er zijn niet zo veel afleidingen die je constant worden toegeworpen, wat zorgt voor een beter tempo en een meer gefocust verhaal.
Tom S: Ik vond het stuk waarin je Bane sloeg met de Batmobiel erg goed. Dat was een uitstekende Batman.
Batman: Arkham City
Andy: Voor mij is City het moment waarop de Arkham-serie echt als een Batman-simulator begon te voelen. Vrij kunnen rennen, glijden en grabbelen over de daken van Gotham is briljant, hoewel ik het constante geklets van slechteriken in je oor enorm irritant vind.
Samuel: Toen City uitkwam, dacht ik: ‘dit is alles wat ik ooit van een Batman-spel heb gewild’. Zoals je al zei, Andy, de mogelijkheid om rond te glijden en te grijpen voelde fantastisch, die beide elementen waren van beperkt gebruik in Asylum. Ik hield van de upgrades en momentum tweaks die ze hebben gemaakt aan het glijden – rondkomen in die stad voelde fenomenaal. Het is ook een zeer compleet aanvoelende visie op Batmans universum, wat ik waardeer. Iedereen van Mister Freeze tot Calendar Man tot Hush maakt zijn opwachting, compleet met een niet-gênante versie van Robin. De Mad Hatter sidequest is briljant en trippy. Rocksteady snapt gewoon waarom Batman zo cool is. Hugo Strange is ook een geweldige en zeer specifieke keuze voor (de schijnbare) hoofdschurk, die een dreigend contrast vormt met de Joker in Asylum.
Het zorgt voor een sterkere kern van de Batman-fantasie dan in Asylum – nu jaag je hoog boven het tuig, vrij om ze aan te vallen of te negeren.
Phil
Phil: Ik hou van elk open-wereldspel met goede traversal. Ik hou zelfs van Prototype, waarvan ik weet dat het een beetje rommelig is. Arkham City is niet waardeloos en, zoals Andy en Sam al hebben gezegd, de combinatie grijphaak/glijbaan is topklasse. Het zorgt voor een sterkere kern van Batman-fantasie dan in Asylum – nu jaag je hoog boven de schurken, vrij om ze aan te vallen of te negeren. In sommige opzichten is het een meer baggergame – dat is onvermijdelijk gezien de structuur – maar het blijft trouw aan alles wat Asylum geweldig maakte, en biedt, naar mijn mening, een beter rooster van schurken en een interessanter verhaal.
Tom S: Het Mr. Freeze-gevecht is geweldig, en een voorbeeld van hoe Arkham City verder is geëvolueerd dan de ideeën die in Arkham Asylum zijn geïntroduceerd. De open wereld en de traversal zijn sindsdien voor mij een integraal onderdeel van de Batman-fantasie geworden – ik kan niet meer terug naar Asylum – maar City heeft ook een betere verhaalvertelling (als het niet alleen maar expositie naar je schreeuwt door luidsprekers). Het is de meest complete en goed gespeelde game van de serie, met een dapper en interessant einde. Sommige van de baas gevechten zijn absolute broek, dat wel.
Samuel: Terwijl ik vond dat de Riddles een beetje vermoeiend waren in Knight, in City waren ze spot-on als nette visuele of logische puzzels die ik kon oplossen tijdens het reizen tussen delen van het verhaal. De gevechten waren ook aanzienlijk verbeterd ten opzichte van Asylum, en het beheersen van Batman’s gereedschapssets in de uitdagingskamers, zoals Mr Freeze’s ijsbom, zorgde ervoor dat ik de post-game content uiteindelijk veel langer speelde dan het verhaal.
Shoutout voor Rocksteady’s artiesten, die de meest prachtige, fan service-achtige alternatieve kostuums voor de Arkham games hebben gemaakt. Ik weet zeker dat de Batman Incorporated skin in City er alleen voor mij in zat. Hoewel ik City de meest consistente van de vier games vind, hebben ze allemaal hun eigen interessante elementen, en afgezien van Origins vind ik ze allemaal op hun eigen manier geweldig.