Hoewel de Bijbel ons niet vertelt hoe de apostel Petrus stierf, is er een traditie die ons vertelt dat Petrus waarschijnlijk stierf door kruisiging tijdens het bewind van Nero in ongeveer 64 na Christus.
Wanneer we de martelaren beschouwen, is het misschien stichtelijker te weten waarom zij stierven dan hoe. Zij stierven om hun Heer te volgen op Zijn weg van lijden, in de verwachting met Hem verenigd te worden in het eeuwige leven.
Maar de vraag hoe bijbelse figuren hun dood tegemoet gingen is intrigerend. Door hun voorbeelden van geloof te beschouwen, beseffen volgelingen van Christus dat de verhalen van de martelaren hun eigen geloof kunnen versterken in het aangezicht van vervolging. Het onderzoeken van de dood van de apostel Petrus onthult een sterke traditie dat hij werd gedood door kruisiging in Rome tijdens het bewind van Nero in ongeveer 64 na Christus.
Traditioneel verslag van de dood van de apostel Petrus
Verschillende vroege verslagen bevestigen dat Petrus een martelaarsdood stierf in Rome tijdens het bewind van Nero. Nero had de schuld van de grote brand in Rome in 64 n.Chr. in de schoenen van de christenen geschoven en velen werden vervolgens ter dood gebracht. Het “Martelaarschap van Petrus” is een verslag van zijn dood dat is opgenomen in de Handelingen van Petrus, een apocrief geschrift dat dateert uit de tweede helft van de tweede eeuw. Omdat het los van de Handelingen van Petrus wijd verspreid is, kan het Martelaarschap oorspronkelijk een afzonderlijk document zijn geweest dat eerder was geschreven. Het vertelt het verhaal dat Petrus op de vlucht was voor het gevaar in Rome toen Jezus aan hem verscheen. Aangemoedigd door Jezus om zijn dood onder ogen te zien, keerde hij terug om gekruisigd te worden, met het verzoek om ondersteboven gekruisigd te worden omdat hij een dood als die van zijn Heer onwaardig was.
Dit verslag werd aanvaard en wordt vermeld in andere vroege geschriften zoals dat van Tertullianus (eind tweede eeuw) en dat van Origenes (begin derde eeuw). De aanwezigheid van het verslag in de geschriften van Hiëronymus (begin vijfde eeuw) toont aan dat het verslag algemeen als waar werd aanvaard.
De dood van Petrus staat als een getuigenis van geloof en moed. Hij verheerlijkte God zowel in zijn leven als in zijn dood, en moedigde de volgelingen van Christus aan om “stand te houden” in de genade van God (1 Petrus 5:12).
Wat zegt de Bijbel over de dood van de apostel Petrus?
De Bijbel vertelt veel over het leven van Petrus, maar niet hoe hij stierf. Wel wordt vermeld dat hij ternauwernood ontsnapte aan een vroege martelaarsdood, vlak nadat Jakobus was onthoofd door Herodes, waarschijnlijk Herodes Agrippa (37-44 na Christus):
Omstreeks die tijd legde Herodes de koning gewelddadige handen op sommigen die tot de kerk behoorden. Hij doodde Jakobus, de broer van Johannes, met het zwaard, en toen hij zag dat het de Joden behaagde, ging hij ook over tot de arrestatie van Petrus (Handelingen 12:1-3a).
Hoofdstuk 12 van Handelingen verhaalt verder over Petrus’ wonderbaarlijke ontsnapping en vlucht uit Jeruzalem.
Een andere hint over zijn dood wordt gegeven aan het eind van het Evangelie van Johannes. Zoals Jezus Petrus van tevoren had gewaarschuwd dat hij Hem zou verloochenen, zo profeteerde Jezus ook over Petrus’ toekomst in een gesprek dat plaatsvond na Jezus’ verrijzenis:
Waarlijk, waarlijk, Ik zeg u: toen gij jong waart, placht gij u te kleden en te gaan en staan waar gij wilde, maar als gij oud zijt, zult gij uw handen uitstrekken en een ander zal u kleden en u dragen waarheen gij niet gaan wilt. (Dit zei hij om te laten zien door wat voor dood hij God zou verheerlijken.) En nadat hij dit gezegd had, zei hij tegen hem: ‘Volg mij'” (Johannes 21:18-19 ESV).
De haakjesnoot van Johannes verbindt de profetie met de dood van Petrus. Men denkt dat Johannes pas in 90 na Christus is geschreven, dus hij zou het verhaal van Petrus’ dood hebben gekend. Het uitstrekken van de handen verwijst waarschijnlijk naar de dood door kruisiging.
Andere bijbelse aanwijzingen plaatsen Petrus in Rome en zinspelen op zijn aanstaande dood. De brief van Petrus eindigt met een groet van “zij die in Babylon is” (I Petrus 5:13); Babylon wordt gebruikt als een codewoord of pseudoniem voor Rome, dus dit vers wordt beschouwd als een groet van de kerk in Rome, die Petrus daar plaatst. In II Petrus laat hij doorschemeren dat zijn tijd van sterven nabij is. Hij legt uit dat het belangrijk voor hem is om hen aan bepaalde dingen te herinneren “daar ik weet, dat het afleggen van mijn lichaam spoedig zal geschieden, gelijk onze Here Jezus Christus mij heeft duidelijk gemaakt” (II Petrus 1:14).