De nieuwe Specialty Chicken van Domino’s is niet, zoals sommigen het hebben genoemd, een “pizza met een gebakken kipkorst.” Dat is jammer, want ik heb geen idee wat het eigenlijk is.
Een dergelijk abstract concept koppelen aan een voedselproduct dat herkenbaar is op dit niveau van bestaan, zou op zijn minst enigszins logisch zijn. In plaats daarvan hebben de machthebbers bij Domino’s ervoor gekozen om het gewoon uit te geven in een doorzichtige poging om te zeggen: “Hé, hier is een hoop kip, kaas en uw keuze van dingen bovenop.” De Specialty Chicken is het soort keukenafschuwing dat je zou verwachten van een student die het weekend thuiskomt van school en die heeft besloten om de koelkast van zijn ouders om 3 uur ’s nachts te plunderen. Domino’s weet dit, en zo ook de mensen die het onvermijdelijk zullen bestellen.
Het is in deze geest dat de Domino’s Specialty Chicken veel weg heeft van een spook: Het is doorzichtig, beangstigend, verschijnt alleen midden in de nacht en geeft je een gevoel van angst wanneer het door je lichaam gaat.
Ultimately, de naam en promotie is ofwel geniaal of krankzinnig – het is een beetje moeilijk te zeggen. “Specialty Chicken’ klinkt alsof het illegaal is of rechtstreeks van een Chinees menu komt. Maar omdat de naam zo vaag is en het concept zo vergezocht, werkt het bijna als zijn eigen filtratiesysteem voor mensen die denken over eten.
Bij het zien van een foto en de naam, zullen mensen onvermijdelijk in twee groepen vallen: 1) Mensen die niet weten wat het is. 2) Mensen die het niet kan schelen en willen eten het anyways.
Als je van de laatste – de dappere, de honger en de verwarde-maar-opgewonden – maak je klaar voor een out-of-body ervaring.
Domino’s Specialty Chicken
Het is een eenvoudig concept, echt waar. Domino’s neemt 12 kleine stukjes gehavende kip tenders, lijnen ze twee-bij-zes op een stuk perkamentpapier, tops hen met kaas en uw keuze van middelmatige toppings en dan stopt het in een oven.
Het resultaat is een onheilige puinhoop van kip, kaas en toppings die overal vallen als je stukken trekt om te eten als een cheesy-kip apenbrood. Het is een beetje eng, maar op een goede manier. Het is alsof je een vreemd gerecht uit een exotisch land tegenkomt, maar je weet dat je niet het risico loopt om in een lamspancreas gewikkeld in Kaspische zeewier te bijten. In plaats daarvan krijg je een gerecht dat eruit ziet alsof iemand een bestelling hapjes van de grillplaat bij Applebees heeft gestolen terwijl de lijnkok wegkeek en het op een bord heeft gegooid.
Maar de rommel is slechts een afleiding, een akelige aanblik die slechts fungeert als een vat voor de ware majestueuze elementen van de Specialty Chicken: een implementatie van kaas die waarschijnlijk overtreft wat de makers oorspronkelijk voor mogelijk hadden gehouden.
Op het eerste gezicht is de kaas slechts het smeltende bindweefsel dat de hele clustercluck ervan weerhoudt gewoon 12 kipnuggets te zijn, overgoten met saus en misschien wat spek (Shh! Vertel dat niet aan marketing). Misschien is dat wat het moest zijn. Maar de uitvoering resulteert in iets groters, zelfs paranormaals.
De manier waarop de versnipperde kaas op de kip wordt gebrand, is er onvermijdelijk wat gemorst dat direct op het perkamentpapier gaat, waar het knapperig wordt. Je hebt het product hiervan al eerder gezien op een bord nacho’s, op een gegrilde kaas waar de inhoud een sisserpartijtje begint te worden op de grill. Het is dat mooie stukje karamelachtige alchemie dat ontstaat wanneer gesmolten kaasprut in direct contact komt met de hittebron en bezwijkt onder de thermodynamische verontwaardiging van de oven of de grillplaat. Het eindresultaat is een goudbruine nasleep van de Maillard-reactie die niet meer lijkt op de kaas die we ooit in het leven kenden. Die kaas is dood.
In plaats daarvan houden we een verkoolde asymmetrische essentie over van wat eens een zuivelproduct was. Ik heb het hier over kaasspoken, mensen.
Verspreid over de uitgestrektheid van het (verrassend niet zo grote) deel van Specialty Chicken, zetten de kaasspoken een spectraal frame op deze lappendeken van vlees-en-kaas creatie, vergrendelen het geheel in een calorische phylactery die je in je gezicht kunt schuiven met gulzige tevredenheid.
So hoe smaakt het?
Gezien de ingrediënten die hier werken, is de Specialty Chicken best goed.
Voor $6,99 krijg je een kartonnen trog van fatsoenlijke kwaliteit wit vlees kip gegarneerd met Domino’s-kwaliteit kaas en uw keuze van toppings: “Crispy Bacon & Tomaat, Spicy Jalapeno-Pineapple, Classic Hot Buffalo en Sweet BBQ Bacon.”
De kip is oke, zij het een beetje over-batter, maar dat is te verwachten. We hebben het al gehad over de invloed van de kaas. De toppings hebben echter een grote invloed op de kwaliteit van het product. Hier zijn ze, gerangschikt:
4. Sweet BBQ Bacon – Het was een bijna gelijkspel aan de onderkant, maar deze krijgt strafpunten voor het hebben van twee van de beste ingrediënten beschikbaar voor dit type gerecht (barbecuesaus en spek) en niet in slagen om het goed te maken.
Het grootste probleem is dat het hele ding is bedekt met een van de slechtste barbecuesaus die je zult vinden. Het smaakt meer naar bruinachtige pittige suikersiroop dan naar echte barbecuesaus. Het spek compenseert die zoetheid een beetje, maar niet genoeg om de funky algemene smaak van de saus te bedekken. Het geheel is overheerst met alle verkeerde smaken.
Dat gezegd hebbende, het is niet verschrikkelijk. Het is vrij moeilijk om iets dat bestaat uit barbecuesaus, kip, spek en kaas zo slecht te laten smaken.
3. Classic Hot Buffalo – Hou je van Buffalo saus? Bent u tevreden met spectaculair middelmatige Buffalo saus overgoten met een onnodige laag kaas? Zo ja, dan vindt u deze misschien lekker. Zo niet, pas.
2. Crispy Bacon & Tomato – Een enorme stap omhoog van de onderste helft van de ranglijst, de Crispy Bacon & Tomato is vrij fatsoenlijk in balans. De zongedroogde tomaten zien er misschien uit alsof ze op Venus zijn gedroogd, het spek is misschien flauw en de witte kaassaus onder de gesmolten bovenste kaaslaag is misschien teleurstellend, maar het is niet slecht.
De ingrediënten komen fatsoenlijk samen, hoewel de kaas zeker overheerst. Echter, als je een hapje dat is een beetje spek, tomaat en niet te veel kaas bijgevoegd, heb je jezelf een kip concoction.
Aan de andere kant, als je een stuk dat trekt een vel kaas en een big ol ‘klodder kaassaus, verwachten dat het een beetje much.
1. Spicy Jalapeno-Pineapple – Hier is het ding: Ik vond deze verreweg het leukst, en ik hou niet zo van ananas.
De Spicy Jalapeno-Pineapple is verreweg het lichtste aanbod van de Specialty Chicken-groep en is gemakkelijk de beste. De jalapeno is niet te heet, en de ananas glazuur is niet overdreven zoet. Het is een mooie pittig-zoete combinatie die de kip goed aanvult en niet verdrinkt in een vloedgolf van kaas.
Het laatste woord
Op het einde, de Specialty Chicken is geen voedsel dat is bedoeld om te worden geconsumeerd in het daglicht. Mensen hebben niets te zoeken om dit te eten terwijl restaurants en winkels nog open zijn. Het daglicht is gereserveerd voor dingen die echte mensen eten: groenten, pasta’s, vlees, dingen met vitaminen.
De bedoeling van de Kip Speciaal is om alleen te worden gegeten in de donkere hoeken van de wereld, voor altijd verbannen naar wellustige late ontmoetingen, voor altijd veroordeeld tot one-night stands waarbij beide partijen zich altijd rot voelen.