Oorsprong van Gook: Gook is een term die “land” betekent in het Koreaans. (Mi-Gook = Mooi Land = De Verenigde Staten) De term werd door blanke-Amerikaanse soldaten in de Koreaanse oorlog gebruikt en veranderde in een racistisch scheldwoord omdat ze Koreanen Mi-Gook hoorden zeggen en dom genoeg dachten dat ze “me ‘gook'” zeiden, en werd ook toegepast op Vietnamezen tijdens de Vietnam-oorlog, ondanks dat Koreanen en Vietnamezen twee verschillende talen/etniciteiten/landen zijn. Als je deze slur gebruikt, kondig je aan de wereld aan dat het me ontbreekt aan intelligentie en sociale vaardigheden.”
Deze uitwisseling vond plaats in de omgeving van Boston, op een plek waar we vaak komen. Het is makkelijk om dit af te doen als extreem/schokkend, maar het gebeurt meer dan je zou denken. Het is niet minder gewelddadig of minder verachtelijk dan meer genormaliseerde emotioneel manipulatieve dingen die mensen zeggen zoals “het spijt me als je je beledigd voelde” of “waarom val je me aan?” wanneer ze op racisme worden aangesproken. Hopelijk kun je de links bekijken die ik heb gegeven en leren waarom deze dingen net zo schadelijk zijn.
Goedbedoelende blanke mensen reageren hier misschien op door te zeggen “sorry dat dit jou is overkomen”, maar ik hoop dat je dit kunt lezen en andere manieren kunt overwegen om steun te betuigen.
Om uit te leggen hoe dit begon, de lafaard hield een deur voor ons vast, zei “nihao xie xie (hij sprak de Mandarijnse woorden voor “hallo/groeten” en “dank je” slecht uit). Ik hoop dat je geen griep krijgt.” Ik zei hem dat het onbeleefd is om “nihao” te zeggen tegen willekeurige gezichten waarvan hij denkt dat ze er Aziatisch uitzien. Hij gaf me alle slechte/slecht doordachte voorspelbare smoesjes: “maar ik probeer beleefd te zijn door andere talen te leren”, “maar toen ik in Azië was, zeiden Aziatische mensen ‘hallo’ tegen me” (slechte vergelijking/foute equivalentie vanwege wereldwijde blanke suprematie/kolonialisme en gedwongen assimilatie aan de blanke cultuur) en uitgaande van de beste intentie, probeerde ik uit te leggen waarom al zijn redenen slecht waren. Ongeacht de bedoeling, het is onbeleefd. Het vertaalt zich naar “hey, je ziet er buitenlands uit en hoort hier niet thuis, maar kijk mij eens laten zien hoe goed ik ben met buitenlanders!” (maar daar faal ik in). En dat is als je 100% zeker bent dat ze Mandarijn spreken. Ze kunnen Japans zijn, Koreaans, Latino, Maleisisch, of ze spreken andere dialecten van het Chinees, enz. Mandarijn spreken kan positief zijn als je de persoon die er Chinees uitziet voordien de taal hoorde spreken, en die persoon antwoordt in het Mandarijn. (Ik legde meer uit in de link).
Het zou waarschijnlijk zijn dat hij verwees naar het coronavirus met zijn ziekte verwijzing en alle anti-Aziatische attitudes die weer zijn opgedoken als gevolg van dat nieuws. Ik ben niet eens aan dat deel toegekomen tijdens deze uitwisseling.
Na deze pogingen om uit te leggen waarom het onbeleefd was, voegde ik eraan toe dat Chinese Amerikanen al 200-300 jaar een deel van de VS zijn. Ik weet niet wat hij verwachtte: “oh dank u” met een buiging? Maar hij vond het niet leuk dat ik hem vertelde dat hij ongevoelig en onbeleefd was, en uiteindelijk noemde hij ons “spleetogen”, uitte een doodsbedreiging en voegde eraan toe “je moet Trump haten. Hij gaat weer winnen en het zal nog 4 jaar van dat zijn.”
Ondanks zijn reacties, dacht ik dat ik op dat moment fatsoenlijk reageerde op deze racistische lafaard, maar natuurlijk zou ik achteraf een paar dingen hebben veranderd.
Ik had waarschijnlijk minder van mijn energie en onze tijd moeten besteden aan het uitleggen waarom het onbeleefd overkomt en iets zeggen als “Ik denk niet dat je het ooit zult begrijpen” en weglopen na mijn eerste poging om uit te leggen waarom het onbeleefd is. Of misschien had ik beter kunnen zeggen: “Wat een sociaal onhandig ding om te zeggen. Dat was raar” en verder lopen. Misschien gaf zijn griepopmerking mij al aan dat het niet de moeite waard was om uit te gaan van de beste bedoelingen en uit te leggen waarom hij onbeleefd is. Zwijgen en het nemen is zeer uitdagend voor mij op dit punt in mijn leven though.
Ik dacht dat hij naar binnen ging toen we wegliepen, maar hij volgde ons uiteindelijk naar buiten en probeerde van een afstand een blik op mijn auto te werpen. (Ik ging weg door te zeggen “veel succes met het niet volledig worden achtergelaten door de samenleving,” wat waarschijnlijk niet mijn veiligheid hielp). Ik denk niet dat hij fysiek gevaarlijk is, want ik zag deze meer dan 1 meter lange volwassene als een nukkig en laf kind dat uithaalde, maar hij zei wel verbaal “over een maand ben je dood”, hij heeft misschien gezien in welke auto ik rijd, en hij heeft waarschijnlijk makkelijk toegang tot wapens en systemen die dit soort geweld en aanspraak versterken, dus wie weet waar hij toe in staat is.
Ongeacht wat ik had kunnen zeggen, het belangrijkste punt is: Ik zou niet in deze situaties terecht mogen komen. Hoe ik reageer op racisme is niet het probleem. Het racisme is het probleem.
Wat misselijkmakend is, is dat sinds dit gebeurde, de gedachte bij me opkwam dat ik zijn woede veroorzaakte, wat aangeeft hoe genormaliseerd dit gedrag is en erop wijst dat dit een maatschappelijk probleem is. Het is belangrijk om mezelf eraan te herinneren dat zijn blanke mannelijke aanspraak en zijn geloof in blanke mannelijke suprematie/centrisme zijn woede veroorzaakte. Niets wat ik had kunnen zeggen kon ooit dat soort gewelddadige reactie rechtvaardigen.
Voor degenen die dit lezen en bezorgd zijn en willen helpen, zou ik willen dat blanke mensen helpen ervoor te zorgen dat andere blanke mensen blijven leren hoe ze consequent antiracistisch kunnen zijn. Het is geen identiteit. Het is een actie, die je moet blijven doen. Mensen van kleur moeten niet gedwongen worden om die last te dragen. Dat betekent consequente pogingen om antiracistisch te zijn om te ontsnappen aan de norm van blanke mannelijke centrering/suprematie, inclusief het niet “vermijden van politiek” tijdens het eten, er voortdurend over leren, en mensen ermee confronteren. Het vereist ook nauwkeurige reflectie, en luisteren naar de ervaringen van mensen van kleur, en niet ontkennen dat wit supremacistisch, anti-POC racisme bestaat.
Ervaringen zoals deze wijzen op een enorme empathie kloof, een essentiële vaardigheid in elke zakelijke of persoonlijke relatie. Het is belangrijk om deze problemen niet te zien als het zoeken naar manieren om “gevoelige” mensen niet te “beledigen”, maar om niet sociaal onbekwaam te zijn en relevant te blijven in de VS. Als dit de manier is waarop hij reageert wanneer hem wordt verteld dat hij onbeleefd overkomt, kan hij alleen vertrouwd worden in de buurt van schaamteloos racistische blanke mensen en kan hij niet vertrouwd worden in de omgang met mensen van kleur. Sommige industrieën en mensen kunnen wel in die kringen blijven en in hun veilige ruimte zijn. (Gelinkt bericht bespreekt dit meer in de diepte met een minder flagrante maar nog steeds even schadelijke reactie.)
Het inhuren van mensen van kleur om lezingen / workshops over anti-racisme te geven is ook nuttig. Ik ben opgegroeid in een 95+% blanke stad en moest ofwel assimileren aan de blanke cultuur(en) of spot en isolement onder ogen zien. Door mijn honderdduizenden interacties met blanke mensen, heb ik een uniek perspectief en expertise opgedaan. Veel reacties van blanke mensen op discussies over ras en racisme zijn voorspelbaar en vallen in patronen uiteen, wat een schok is voor veel blanke mensen die vaak een hele geschiedenis achter de rug hebben waarin ze werden behandeld alsof ze unieke individuen waren als sneeuwvlokjes. (Als een contrast, zijn de meeste witte observaties over Aziaten en Aziatische Amerikanen gebaseerd op beperkte onjuiste ontmenselijkende stereotypen gemaakt door blanken die worden gebruikt om een fantasie van blanke suprematie te creëren.)
Naast het verantwoord visueel vertellen met fotografie dat ik doe voor mijn carrière, ervoor zorgend dat leiderschap en de menselijkheid van alle mensen accuraat worden weergegeven, doe ik workshops over hoe je een betere leider kunt zijn, een die racisme / seksisme voorkomt en bestrijdt met lichaamstaal. Zelfs goedbedoelende blanke mensen die praten over het belang van “diversiteit, gelijkheid en inclusie” laten dat vaak niet zien in hun lichaamstaal, en dat leidt ertoe dat de beste ideeën niet worden aangemoedigd/gedeelde en dat zorgt ervoor dat bedrijven en organisaties achterop raken. Ik fotografeer mensen in de politiek, het hoger onderwijs, de kunsten/media/entertainment, de non-profitsector en het bedrijfsleven, en zie alom onempatische en schadelijke lichaamstaal. Ik bespreek ook hoe beeldmateriaal en media beïnvloeden wie wel en wie niet wordt aangemoedigd om een leider te zijn of hun goede ideeën en tips te delen over hoe het imposter-syndroom te bestrijden. (Dit wordt meestal gedaan in bedrijfs-/non-profit leiderschapstrainingen, conferenties en in het hoger onderwijs: onlangs nog aan de Harvard Business School). Het is al frustrerend genoeg dat ik door de geschiedenis van de VS in posities wordt gedwongen waarin ik racisme ofwel onder ogen moet zien ofwel moet bespreken en bestrijden, en veel te veel blanken zien het als verdeeldheid zaaien als ze mijn reacties zien.
Dit nog ingewikkelder makend, zou ik ook graag willen dat de selecte Aziaten en Aziatische Amerikanen die ideeën over blanke suprematie hebben geïnternaliseerd, en die mij “te gevoelig” zouden noemen omdat ik met respect en waardigheid behandeld wil worden, zouden ophouden. Het trieste is dat het me niet zou verbazen als deze lafaard Aziatische kennissen heeft die ervan genieten als hij bijvoorbeeld “nihao” tegen hen zegt.