Als Joe Paterno in november 2011 een MRI-machine ingaat, haalt hij herinneringen op aan gebeurtenissen in zijn leven.
Op 29 oktober 2011 wint Paterno zijn 409e wedstrijd als hoofdcoach van het Penn State Nittany Lions footballteam. Tijdens zijn 61 jaar aan de Penn State University hielp hij het voormalige “koeiencollege” met het vervijfvoudigen van de financiële dotatie en de bouw van de Paterno Library. Op 84-jarige leeftijd is Paterno zo geliefd als “coach, opvoeder en humanitair” dat er een standbeeld voor het Beaver Stadium staat, en zo machtig dat toen universiteitsvoorzitter Graham Spanier en atletisch directeur Tim Curley Paterno in 2005 vroegen om met pensioen te gaan, hij weigerde. Binnen het stadion maken Spanier, Curley en vice-president Gary Schultz zich zorgen over een grand jury die beschuldigingen van seksueel misbruik van kinderen tegen Jerry Sandusky, een gepensioneerde assistent-coach, onderzoekt.
Zes dagen nadat Penn State Illinois heeft verslagen, verneemt verslaggeefster Sara Ganim van The Patriot-News dat de grand jury ook Curley en Schultz aanklaagt. Hoewel hij zo getraumatiseerd is door het misbruik dat hij niet wil dat zijn moeder de aanklacht leest, is middelbare scholier Aaron Fisher, in Ganim’s artikelen bekend als “Victim 1”, de eerste die publiekelijk getuigt tegen Sandusky. Geruchten verspreiden zich over de identiteit van “slachtoffer 1” en Fisher wordt op school aangevallen door andere leerlingen, maar zijn psycholoog vertelt Ganim dat Fisher en zijn moeder zijn verhaal aan veel sceptische mensen hebben herhaald om andere kinderen te beschermen. Ganim en haar redacteur bespreken andere beschuldigingen tegen Sandusky uit 1998 en later, zoals de verkrachting van een jonge jongen tijdens de Alamo Bowl in 1999. Ze beseffen dat de universiteit hem jarenlang heeft beschermd.
Paterno’s vrouw Sue en hun volwassen kinderen, onder wie assistent-coach Jay en advocaat Scott, zijn geschokt door de beschuldigingen tegen Sandusky. Ze willen de bejaarde Paterno helpen, maar begrijpen niet waarom hij doorgaat met het voorbereiden van de komende wedstrijd tegen Nebraska in plaats van het lezen van de aanklacht. Terwijl verslaggevers Paterno’s huis belegeren, vertelt de coach zijn familie dat toen een radeloze Mike McQueary hem in 2001 vertelde over het feit dat hij Sandusky een jongetje seksueel had zien misbruiken in de doucheruimte van de mannen op de campus, hij zijn wettelijke plicht deed door het aan Curley en Schultz te vertellen. Paterno zegt dat Sandusky’s liefdadigheidsinstelling The Second Mile veel kinderen heeft geholpen. Mary Kay Paterno vraagt haar vader waarom hij twee dagen wachtte met het melden van McQueary’s verhaal. “Heb je gehoord dat iemand mijn kinderen heeft aangerand? Wacht niet tot het weekend!” – en of hij gevolg heeft gegeven aan zijn melding.
Penn State-studenten verzamelen zich bij Paterno’s huis om de coach te steunen, die aankondigt dat hij na het footballseizoen zal aftreden als hoofdcoach. John Surma en anderen in het bestuur van de universiteit dwingen Spanier echter tijdens een telefoongesprek af te treden en Paterno te ontslaan. Ganim doet verslag van een rel door studenten die de media aan de kaak stellen en juichen voor Paterno. Sue en Joe Paterno bespreken een Sugar Bowl in de jaren zeventig, waarbij Sandusky met hun jonge kinderen in een hotelzwembad speelde terwijl Paterno zich op de wedstrijd voorbereidde. Zij veronderstelt dat haar man Sandusky dit niet zou hebben laten doen als hij had geweten dat hij een pedofiel was; hij vertelt haar “Ik was aan het werk. Ik was niet gefocust op dat verdomde zwembad”. Die nacht, echter, heeft hij een nachtmerrie over de herinnering. Voor het eerst sinds 1965 niet aan de zijlijn, kijkt Paterno op televisie toe hoe Nebraska Penn State verslaat.
Paterno wordt gediagnosticeerd met fatale longkanker. Rijdend langs het stadion na de MRI, ziet hij mensen naast het standbeeld ruziën over Paterno’s erfenis. Een ander vermeend slachtoffer vertelt Ganim dat hij Paterno heeft verteld dat Sandusky hem in 1976 heeft misbruikt.