Op 28 oktober 1972 openden Kellgren en Stone de vestiging in Noord-Californië in Sausalito, met een Halloween-feest om te vieren dat Studio A online ging. Ginger Mews, ex-manager van de Wally Heider Studios, werd benoemd tot studiomanager van de Sausalito Music Factory, die zaken deed onder de naam Record Plant. De bouw van de eveneens uitgeruste Studio B werd voortgezet en de oplevering werd verwacht in februari 1973. Het gebouw van 990 m2 was een voormalig kantoorgebouw, overdekt met diagonale roodhouten gevelbekleding in een industriepark in de buurt van de havenfaciliteiten van Sausalito.
Kellgren werkte samen met Hidley om Studio A en Studio B van dezelfde grootte en dezelfde “dode” akoestiek te maken en beide werden uitgerust met door Hidley ontworpen Westlake monitors. Studio A was versierd met een sunburst-patroon op de muur en witte stof aan het plafond. Studio B was levendiger voor het oog, met veel veelkleurige stoflagen op het plafond en wervelingen van kleur op de muren. Kellgren en Stone stuurden feestuitnodigingen uit op platen van redwood; onder de gasten waren John Lennon en Yoko Ono, die beiden verkleed als bomen kwamen opdagen.
De eerste opname was onder producer Al Schmitt, die Mike Finnigan en Jerry Wood als Finnigan & Wood binnenhaalde, waarmee het album Crazed Hipsters werd opgenomen. Toen Studio B online ging, ging technicus Tom Flye van New York naar Californië en runde de ruimte; zijn eerste klant was New Riders of the Purple Sage, die The Adventures of Panama Red opnamen. Flye hielp ook Sly and the Family Stone bij het maken van hun album Fresh.
Gitarist Bob Welch en producer Jimmy Robinson in de Record Plant in 1979.
De uitbreiding naar Sausalito was het resultaat van het verzoek van drummer Buddy Miles en radiopionier Tom “Big Daddy” Donahue aan Kellgren en Stone om een studio in de San Francisco Bay Area te vestigen. De bedoeling was om een uitwijkstudio te hebben, ver van de druk van de grote stadsmuziekindustrie. Miles en Donahue beloofden dat hun opnamebedrijf naar de nieuwe studio zou gaan en dat het gepromoot zou worden met een live radioshow. “Live From the Plant”, de resulterende radioshow, werd de komende twee jaar van tijd tot tijd uitgezonden op Donahue’s album-georiënteerde rockstation KSAN, voornamelijk op zondagavonden, en er waren verschillende artiesten te horen zoals de Grateful Dead, Jerry Garcia, de Tubes, Peter Frampton, Bob Marley and the Wailers, Pablo Cruise, Rory Gallagher, de Marshall Tucker Band, Jimmy Buffett, Bonnie Raitt, Link Wray, Linda Ronstadt en Fleetwood Mac.
KSAN, bekend als “Jive 95”, was het populairste radiostation voor Bay Area luisteraars van 18-34 jaar oud en de Record Plant uitzendingen werden veel gehoord. Donahue overleed in april 1975 waarna er minder concerten werden uitgezonden. Een opmerkelijke latere radioshow was van Nils Lofgren en zijn band met een gastoptreden van Al Kooper; zij traden op tijdens het Halloween-feest van de Record Plant in 1975.
Detail van de voordeur, waarop grillige dierenmuzikanten te zien zijn.
The Record Plant in Sausalito werd al snel bekend als een van de top vier opnamestudio’s in de San Francisco Bay Area, de andere drie waren de CBS/Automatt (nu ter ziele), de Wally Heider Studios (nu Hyde Street Studios) en de Fantasy Studios in Berkeley. In het eerste jaar werkte de studio aan projecten van Buddy Miles, de Grateful Dead (die het hele gebouw in augustus 1973 boekten om Wake of the Flood op te nemen), en aan Gregg Allman’s eerste solo-album, Laid Back.
De eigenzinnigheid van de studio strekte zich in vele richtingen uit. Voor het vervoer van de muzikanten bezat Stone een limousine met het kenteken DEDUCT, terwijl Kellgren een paarse Rolls-Royce had met GREED op de nummerplaat. Net als in Los Angeles was er in de studio een jacuzzi, maar de vergaderzaal van Sausalito had een waterbedvloer. Voor de maaltijden van de muzikanten stonden er koks klaar om biologisch voedsel te koken; voor hun slaapvertrekken waren er twee gastenverblijven naast elkaar op vijf minuten afstand in Mill Valley. Achterin was een basketbalring en in de nabijgelegen haven lag een speedboot klaar.
De studio betrok distikstofoxide van industriële kwaliteit – zuiver, niet vermengd met zuurstof zoals bij tandheelkundige verdoving – van een plaatselijk chemisch bedrijf onder het voorwendsel dat het gas van cruciaal belang was voor het opnameproces, en wekelijks werden er verse tanks geleverd. De Grateful Dead en hun technicus, Dan Healy, maakten naar verluidt gebruik van deze mogelijkheid.
Al Kooper schreef dat tijdens de paar dagen dat hij Lofgren hielp met het opnemen van tracks voor Cry Tough, Kooper zo onder de indruk was van de nieuwe drugservaring dat hij een van de tanks rondreed en het naast hem hield voor verfrissing tussen de takes door. Hij ademde er zoveel van in dat het zuur zich in zijn maag verzamelde, wat zijn maagzweren verergerde, en een paar dagen lang was hij te ziek om te werken. Kooper zei dat de studio’s plezier met lachgas voorgoed werd beëindigd toen een vriend van Kellgren dood werd aangetroffen door verstikking onder een van de tanks, het slangetje nog in zijn mond.
The PitEdit
Jimmy Robinson en Gary Kellgren in de “Pit” in 1975.
Om aan de wensen van Sly Stone te voldoen, werd een van de kantoorruimtes van de studio omgebouwd tot een ongebruikelijke opnamestudio die “the Pit” werd genoemd. The Pit was een akoestisch dode ruimte van 13 m2 waarin de bedieningsknoppen van de technici 3,0 m diep in de fundering van het gebouw waren verzonken en die aan alle kanten was omgeven door een gelijkvloerse ruimte voor de muzikanten. De zaal zag er futuristisch uit, met helder kastanjebruin pluche tapijt op de vloeren, de muren, het plafond en de trappen. Psychedelische muurschilderingen en borduurwerk droegen bij aan de visuele sfeer.
Er waren geen ramen tussen de controlekamer en de hoofdstudio, voorheen beschouwd als een fundamentele methode van geluidsscheiding; in plaats daarvan was er een gedeeltelijke omkasting rond de controlekamer, ook voorzien van tapijt. Een stapelbed was toegankelijk vanaf de omtrek van de pit, alleen te bereiken door te klimmen door een reusachtig paar rode lippen. Aan het hoofdeinde van het bed bevonden zich audio-aansluitingen waarmee microfoons konden worden aangesloten op de console in de Pit, zodat een artiest van onder de dekens kon vocaliseren. Gitarist Bob Welch schreef dat “het echt het toppunt van ’70s ‘over-the-top-ness’ was.”
Al Kooper zei “het leek op iets uit Thunderdome.” Jack Bruce vond dat het was ingericht als een menselijk hart, “met allerlei rode, synthetische vacht op de muren.” Stone nam er af en toe op, maar meestal bleef het een ongebruikte rariteit, een “witte olifant” volgens producer Jimmy Robinson, een kamer die nieuwkomers te zien kregen om een “oh wow, wat een trip” reactie uit te lokken. De scheiding tussen technicus en muzikant frustreerde Stone en hij nam zoveel mogelijk op in de eigenlijke pit naast de technici, door een Hammond B3 orgel in de pit te laten zakken voor eigen gebruik of de leden van een blazerssectie daar te positioneren.
Kellgren zei dat het net een Ferrari was in die zin dat je moest weten wat je aan het doen was om ermee te kunnen rijden. Eind augustus 1975 vloog Kellgren vanuit L.A. op met bassist Bill Wyman, die net klaar was met een grote tournee met de Rolling Stones. In de Pit jamde Wyman met Van Morrison, die saxofoon speelde; gitarist Joe Walsh; voormalig CSNY drummer Dallas Taylor; pianist Leon Russell; en de blazerssectie van de Tower of Power. Sommige van de tracks hebben bijgedragen aan Wyman’s solo album Stone Alone. Wyman nam zijn vocale tracks op vanuit een liggende positie, een fles brandy in zijn hand.
Midden tot eind jaren 1970Edit
In 1975 bedroeg het uurtarief van de Record Plant 120 dollar. Stevie Wonder werkte aan Songs in the Key of Life in Sausalito; Sammy Hagar gebruikte de Pit om tracks voor een soloalbum op te nemen en de Tower of Power knipte In the Slot. Pure Prairie League nam op; Bob Welch’s band, Paris, maakte Paris; en America produceerde Hearts. Opnamen op afstand werden gemaakt door bemanningen van Record Plant en apparatuur voor Dan Fogelberg, Sly Stone, Joe Walsh en de New Riders of the Purple Sage.
In februari 1976, voor het album dat Rumours zou worden, reserveerde Fleetwood Mac tijd in de studio om tracks te leggen, met de hulp van technici Ken Caillat en Richard Dashut. Caillat was verantwoordelijk voor het grootste deel van het tracken en nam verlof op bij de Wally Heider Studios in L.A. in de veronderstelling dat Fleetwood Mac hun faciliteiten zou gebruiken voor het mixen. De meeste bandleden klaagden over de raamloze studio en wilden thuis opnemen, maar Mick Fleetwood gooide daar een stokje voor. De band gebruikte Studio B met zijn 3M 24-sporen tapemachine, diverse studiomicrofoons en een API mengtafel met 550A equalizers. Hoewel Caillat onder de indruk was van de opstelling, vond hij dat de ruimte sfeer miste vanwege de “erg dode luidsprekers” en de grote hoeveelheden geluidsisolatie. Fleetwood merkte over zijn tijd in de studio op dat zijn band niet in de Pit kwam, omdat die meestal werd bezet door vreemden die met scheermesjes drugs in poedervorm in lijnen aan het hakken waren.
In het najaar van 1977 nam de 19-jarige Prince zijn debuutalbum, For You, op in Sausalito terwijl hij een huis in de buurt huurde. Hij bespeelde elk instrument, elk nummer en produceerde het album. Hij spendeerde het equivalent van drie albumbudgetten om deze eerste plaat te maken en reageerde defensief toen meer ervaren producers suggesties deden in de studio. In de Record Plant ontmoette hij Stone, Chaka Khan en Carlos Santana, drie muzikanten die hij zeer bewonderde. For You werd bekritiseerd als overgeproduceerd en verkocht niet goed.
Fleetwood Mac’s Rumours werd platina in 1977. De band Pablo Cruise nam twee platina-gecertificeerde albums op in de Record Plant, A Place in the Sun (1977) en Worlds Away (1978). Cory Lerios, toetsenist en zanger van Pablo Cruise, zei dat bij het opnemen van “het grootste deel van vier albums” in de Record Plant, drugsgebruik jamsessies mogelijk maakte die tot 36 uur konden duren. “Het was een geweldige tijd, geen twijfel mogelijk,” zei Lerios. Een ander platina album dat uit Sausalito kwam in 1978 was Dan Fogelberg’s Twin Sons of Different Mothers, een samenwerking met Tim Weisberg op dwarsfluit. Andere albums deden het minder goed: Jimmy Cliff maakte de tracks voor Give Thankx in Jamaica, maar hij kwam naar Sausalito om het op te poetsen, met producers Bob Johnston en John Stronach als begeleiding. Cliff hield van de relaxte sfeer van de studio en zei dat Give Thankx zijn beste werk tot nu toe was. Het album kwam niet in de hitlijsten.
1980sEdit
Zanger, componist en producer Rick James werd een vaste waarde in de Record Plant vanaf medio 1981. Hij nam alle Street Songs op in studio’s A en B en het album werd meervoudig platina, mede dankzij de hits “Super Freak” en “Give It to Me Baby”. James stond zowel bekend om zijn snelle werk om nummers te maken in de studio als om zijn hoog cocaïnegebruik. Een tijd lang woonde James in de conferentieruimte met de waterbedvloer.
Jim Gaines zei dat met James in residentie, “bands die niet eens aan het opnemen waren, langskwamen gewoon om te zien wie er was en ‘hallo’ te zeggen.” James stond erom bekend dat hij door de opnamesessies van andere artiesten liep met alleen een handdoek om en soms de handdoek liet vallen voor het effect “in het bijzijn van alle vrouwen”, aldus Gaines. Studio manager Shiloh Hobel zei dat Sly Stone een verschijning maakte en James voor de eerste keer ontmoette. Ze zei: “Het was zo’n ongelooflijk moment, deze twee fantastische krachten in de muziek … Elk van hen was echt ingenomen met de ander.”
In 1981 verkocht Chris Stone de Sausalito studio aan Laurie Necochea. Necochea was een muziekliefhebster die als tiener in 1978 een wanpraktijkenregeling van $ 5,6 miljoen had gekregen omdat ze tijdens een behandeling voor schildklierkanker te veel was bestraald, waardoor ze verlamd en quadriplegie was geraakt. Stone zei over de verkoop, “ze kocht Sausalito omdat als ze de studio bezat ze backstage kon gaan bij concerten.”
De Sausalito studio werd tot 1982 beheerd door Steve Malcolm en Bob Hodas. Het studiobedrijf werd bekend als “The Plant Studios” of gewoon “The Plant”. In 1982 financierde Necochea twee nieuwe Trident TSM mengpanelen voor studio’s A en B. Om de hardrockband 707 te kunnen huisvesten, herontwierp studio manager en hoofdtechnicus Terry Delsing Studio A en bestelde uitgebreide akoestische aanpassingen, waaronder het toevoegen van louvre panelen aan het plafond om de nagalmkarakteristieken te regelen. De controlekamer van Studio B werd vergroot van 1.500 naar 1.850 vierkante meter (139 naar 172 m2) en er werd een nieuw studio monitor systeem geïnstalleerd, de Meyer Sound Laboratories ACD, John Meyer’s eerste luidsprekerproduct. Rick James was de eerste artiest die gebruik maakte van de gerenoveerde Studio B. Huey Lewis and the News maakten hun zeer succesvolle album Sports voornamelijk in de Plant.
Veranderingen in eigendom en beheerEdit
In het begin van 1984, stelde de Necochea Trust vast dat het geld dat naar de Plant ging verkeerd werd beheerd en zij verkochten het pand aan Stanley Jacox. Necochea stierf een jaar later op 23 jarige leeftijd. Jacox koos Jim Gaines als algemeen directeur; Gaines was een Stax/Volt veteraan en een voormalig manager van de Automatt. De kleine repetitieruimte die de Pit was geweest werd omgebouwd tot Studio C, eerst gebruikt door John Fogerty om Centerfield op te nemen. Sommige tracks voor Aretha Franklin’s Who’s Zoomin’ Who? werden in de Plant opgenomen onder leiding van Narada Michael Walden. Volgens technicus Maureen Droney “was er een aura van magie en plezier dat afkomstig was van de mensen die daar eerder hadden opgenomen.”
Ter begeleiding van beroemde artiesten, kwam een reeks ervaren technici en producers door de Plant: Tom Dowd, Bill Schnee, Alan Parsons, Ron Nevison, Mike Clink en Ted Templeman. In 1985, met projecten in uitvoering van Heart, Journey, Starship en Huey Lewis, werd de studio in beslag genomen door overheidsagenten op basis van een beëdigde verklaring waarin Jacox werd beschuldigd van het produceren van methamfetaminen in zijn huis in Auburn en het investeren van drugsgeld in de studio.
Na Jacox’s arrestatie werd de Sausalito studio eigendom van de federale overheid, die het gedurende 14 maanden runde met een skeletploeg. Sommige waarnemers noemden het in die tijd gekscherend “Club Fed”, en onder de opnamen zijn onuitgebrachte tapes gemaakt door Buddy Miles die bekend staan als de Club Fed Sessions. De regering verkocht de studio (niet het gebouw of het eigendom) op een veiling aan opnametechnicus Bob Skye in 1986, met ingang van de eerste dag van 1987. In 1988 nam Skye opnametechnicus Arne Frager als partner aan en Frager kocht hem eind 1993 uit. Frager gaf 1 miljoen dollar uit en verbouwde Studio A voor Metallica en producer Bob Rock in 1993-1995, waarbij het dak werd verhoogd van 4,3 tot 9,8 m (14 tot 32 voet) hoog voor een groter drumgeluid. De verbouwing omvatte de installatie van een SSL 4000 G series console. Hij gaf Studio B een vintage desk, een Neve 8068 met 64 inputs en GML Automation, gekocht van de L.A. Record Plant.
De voormalige Pit/Studio C, omgedoopt tot Mix 1, kreeg een SSL 8000 G serie board voor stereo en surround sound mixes. De verzonken bedieningsruimte die was gecreëerd voor de Pit werd uitgerust met op maat gemaakte subwoofers. Mix 1 werd uiteindelijk omgedoopt tot “the Garden”, een ovaalvormige mixruimte ontworpen door Frager en Manny LaCarruba. The Garden was een omgekeerde ontwerpstudio waar de grotere tracking room de nieuwe controlekamer was en de oude controlekamer werd gebruikt voor overdubs. Metallica’s S&M werd gemixt in de Garden. Opgenomen artiesten die in deze periode in de Plant werkten zijn o.a. Sammy Hagar, Kenny G, Mariah Carey, Michael Bolton, Luther Vandross, Jerry Harrison, Chris Isaak, de Dave Matthews Band, Papa Wheelie, Deftones en Booker T. Jones. Santana’s grote comeback album, Supernatural, werd gemaakt in de Plant en uitgebracht in 1999. In 2007 keerde Journey terug naar de Plant met een nieuwe zanger, Arnel Pineda, om Revelation te maken, hun grootste album in meer dan twee decennia.
In 2005 kocht vintage gitaarverzamelaar Michael Indelicato het gebouw, terwijl Frager de studio’s bleef runnen, maar grote opnamestudio’s profiteerden niet meer van de opnamebudgetten uit het 1970- en 1980-tijdperk. Bob Welch merkte ooit op: “Je moest een major-label budget hebben om je plaatsen als de Record Plant te kunnen veroorloven, met alle extra’s – de jacuzzi, het decor, de psychedelische sfeer”.
Tegen de jaren 2000 gebruikten bands hun kleinere budgetten om hun eigen opnameapparatuur te kopen. Metallica, vroeger een belangrijke klant, bouwde hun eigen opnamestudio en boekte geen tijd meer in de Plant. Frager vroeg Indelicato om te investeren in wat hij zag als een broodnodige verjonging van het gebouw, maar Indelicato was overbelast in zijn financiën en kon niet helpen. Indelicato sloot de deuren in maart 2008 nadat de Fray klaar waren met hun opnames in studio B. Kort daarna werd Indelicato’s huis van $5,5 miljoen in Tiburon teruggevorderd door zijn hypotheekmaatschappij en hij gebruikte de fabriek tot begin 2009 als zijn woning (geen legaal gebruik van het gebouw volgens de Marin County code). Een paar maanden later nam de bank de studio in beslag en bleef deze ongebruikt tot 2010, toen de bank studio A verhuurde aan Polygon Entertainment en studio B aan Indelicato. Frager is nog steeds juridisch eigenaar van de bedrijfsnaam, “the Plant Studios,” en heeft het opnemen in Marin op een nieuwe locatie hervat.
In maart van 2020 werd de legendarische studio verkocht aan een investeringsgroep, aangevoerd door platenproducent Ken Caillat en sport- en entertainmentmarketeer Frank Pollifrone met plannen om het te behouden en te restaureren, waardoor het een modernere versie van zijn oude glorie terugbrengt.
In december 2016 kocht Philip Lawrence de Record Plant-studio en het handelsmerk.