Mijn kind van 4,5 maand gebruikt een fopspeen om te slapen, maar is niet handig genoeg om hem zelf in haar mond te stoppen. Als ik haar neerleg voor dutjes of naar bed brengen is ze vaak in orde, maar als ze haar fopspeen verliest blijft ze liggen huilen tot ik binnenkom en haar de fopspeen teruggeef. Moet ik dit uitstellen tot ze hem zelf in haar mond kan stoppen of blijft dit een eeuwige strijd? Moet ik de fopspeen gewoon wegdoen? En hoe moet ik dat doen? Ze begint net een dutjesschema te krijgen en slaapt ’s nachts redelijk goed, dus ik wil de boot niet te veel op stelten zetten. Maar ze wordt ’s nachts wel wakker en dan moet ik of mijn man haar weer neerleggen. Kan ik helpen? Alle boeken hebben het over slaaptraining, maar niemand heeft het over fopspenen. En eerlijk gezegd, ik kan niet nog een boek lezen. Ze maken me gek. Help! Blijkbaar ben ik bevallen van fopspeenhaters. Geen van mijn kinderen accepteerde een fopspeen na de eerste week of twee. En ik had niets tegen fopspenen! Fopspenen zijn fantastisch. Ik kocht er een paar als voorbereiding op elke baby, rolde met mijn ogen naar de tepelverwarringpolitie en propte er een in hun mond zodra mijn borsten pijn begonnen te doen en ik een pauze nodig had van het troostzuigen. In het begin leken ze enthousiast – meestal net lang genoeg voor mij om een voorkeur voor een bepaald merk te zien en dus een half dozijn fopspenen te kopen. Telkens als ik dit deed, begon het weigeren van de fopspeen.
Maar hoewel ik het prima zou hebben gevonden met de fopspenen (ze zijn ook een SIDS-preventietactiek!), geef ik toe dat het veel, veel gemakkelijker is zonder hen. Mijn kinderen hebben andere manieren gevonden om zichzelf ’s nachts te kalmeren zonder fopspeen. Plus, ik heb het hele “hoe oud is te oud” peuter-speen dilemma kunnen omzeilen. (Ezra was een tijdje een hardcore duimzuiger voor dutjes en ’s nachts, maar die gewoonte lijkt af te nemen zonder drama of gebitsproblemen, hoewel hij nog steeds zijn Taggie-dekens nodig heeft.)
Dus… het is niet per se een slecht idee om nu te breken met de fopspeengewoonte, als je er gek van wordt. Ik weet niet hoe oud je dochter zal zijn wanneer ze doorheeft hoe ze de fopspeen weer in haar eigen mond kan krijgen (zes maanden? ongeveer?), en ik weet niet hoe oud ze zal zijn wanneer ze hem niet meer nodig heeft… of wanneer JIJ zult moeten beslissen dat ze hem niet meer nodig heeft. Als je nu een andere zelfkalmeertechniek kunt aanmoedigen, bespaar je jezelf niet alleen NU de nachtelijke fopspeen-ophaal-missies, maar je bespaart jezelf ook een potentiële peuter-machtsstrijd later.
Hoe doe je dat? Nou, vreemd genoeg stuurde mijn kinderarts ons ooit een heel blad mee naar huis met ideeën over het afleren van fopspenen, en ook al had ik het niet nodig, ik heb het gelezen. En een deel ervan onthouden! (OPMERKING: Dit is de reden waarom er geen ruimte in mijn hersenen is voor belangrijke details zoals, laten we zeggen, mijn telefoonnummer.) Als ik me goed herinner, was het meeste advies bedoeld voor oudere peuters, maar één suggestie was om te beginnen met fopspeen-vrije dutjes, terwijl je de bedtijdroutine met rust laat. Kijk of het mogelijk is om haar zonder fopspeen te laten slapen (en te blijven slapen), met behulp van wat je maar kunt bedenken: inbakeren, witte ruis, wiegen, zingen, enz.
Als je haar overdag zonder fopspeen kunt laten slapen, dan weet je dat je misschien een kans hebt om het ’s nachts ook te elimineren. (Als de dutjes dag na dag een complete en totale ramp zijn, dan is het misschien beter om nog een paar maanden vast te houden aan de nachtelijke haalroutine). Je zei dat je boeken las over slaaptraining, dus als er een aanpak is waar je je goed bij voelt, zou je in principe 1) de fopspeen afbouwen, en 2) de aanbevelingen van die aanpak volgen als je dochter er ’s nachts om huilt.
(Merk op dat ik echt ongelooflijk neutraal ben over gezonde slaaptraining, omdat ik geloof dat elke baby anders is en het allemaal draait om het vinden van de aanpak die het beste bij je baby past. Noah had het nodig om een minuut of twee te huilen en te woelen voor hij in slaap viel, en toen ik het eenmaal begon te timen realiseerde ik me dat ik na 30 seconden al aan het haasten was en in feite een baby wakker maakte die 60 seconden verwijderd was van een goede, solide slaap. Voor Ezra en Ike heeft het laten huilen hun stress duidelijk doen escaleren en hen niet in staat gesteld te kalmeren, we hebben verschillende technieken moeten gebruiken om hen te helpen slapen. Maar ik zou niet echt zeggen dat we een van onze jongens hebben “getraind” om te slapen, maar gewoon op ons instinct afgingen over wat het beste leek te werken met elke baby, elke keer, met behulp van stukjes en beetjes van verschillende benaderingen.)
Als je dochter geen “escalator” is, kan het gewoon een paar nachten duren voordat je naar binnen gaat, haar klopt en haar een beetje alleen laat huilen voordat je fopspeen-vrij bent. Als het huilen om de fopspeen elke nacht episch gillen wordt, dan moet je opnieuw beoordelen hoe erg het fopspeen-gedoe je stoort of een andere oplossing zoeken die haar kalmeert. Maar maak je er vooral niet te druk over: viereneenhalve maand is nog zo klein en nog in de leeftijdscategorie van “geef je baby gewoon wat hij nodig heeft om te slapen en maak je geen zorgen over verwennen of slechte gewoontes of enz. Als het terughalen van de fopspeen je helemaal gek maakt en meer moeite kost dan het waard is, zeg dan tegen jezelf dat je iedereen een plezier doet door zo snel mogelijk een andere zelf-ondersteunende techniek aan te moedigen. Als je besluit om de weg van de minste weerstand te kiezen en hier nog een maand of twee mee door te gaan totdat je dochter haar eigen fopspeen kan pakken, zeg dan tegen jezelf dat fopspenen het risico op SIDS verkleinen en dat de meeste baby’s ze toch al uit zichzelf opgeven, dus wat maakt het uit. Ga op je gevoel af: wat haar EN jou de meeste slaap oplevert, is waarschijnlijk het juiste antwoord.
Photo credit: Thinkstock