In het kader van het interview voor mijn boek vroeg ik waarom het moeilijk is om arts te zijn. Een deel ervan heeft te maken met het integreren van informatie en het nemen van beslissingen.
“Het publiek denkt dat we meer weten of meer kunnen dan we kunnen. Echo’s betekenen niet dat het een perfecte baby is. Alle testen en technologie gaan zo snel dat we niet weten wat we zien.” Een arts legde uit: “Je kunt niet alles over alles weten. Je moet weten wat je niet weet. Je moet beslissen wie zorg nodig heeft en wie niet. En je moet weten waar je heen moet.” Een andere arts zei: “Elke dag neem ik beslissingen. Ik ben niet in de OK, maar ik neem beslissingen over testen en medicatie.”
Ook: “Proberen een balans te vinden tussen zoveel informatie en informatie integreren die van belang is voor leven of dood. Proberen informatie te krijgen van mensen die je die niet willen geven en dat alles in 15 minuten. Proberen een balans te vinden tussen wat elke patiënt wil. Ze denken allemaal dat ze je enige patiënt zijn.” Onderhuids ben je bezig met zaken die de uitkomst van het leven van de patiënt kunnen beïnvloeden, terwijl je tegelijkertijd boo-boos probeert te herstellen en mensen ervan probeert te overtuigen dat ze geen kanker hebben. Je bent moeder, genezer, leraar en dat allemaal in 15 minuten. Je hebt te maken met leven en dood. Iedereen denkt dat hij de belangrijkste persoon ter wereld is. Ik ben de hele tijd aan het triageren. Dit is belangrijker dan dat.”
Inderdaad, “Al die dingen die achter de schermen gebeuren en de stress van hoe het leven van mensen in jouw handen ligt.” Een ander sloot zich daarbij aan en zei: “Alle dingen die achter de schermen gebeuren, niet alleen de onderzoekskamer. En er zijn zoveel meer dingen die we in de gaten moeten houden terwijl we in de onderzoekskamer zijn.”
Medische besluitvorming is niet gemakkelijk.
“Het is geen zuivere wetenschap. Het is veel intuïtie en ervaring. Ervaring telt zwaar, want je hebt veel gezien. Een andere geïnterviewde voegde daaraan toe: “Omdat geneeskunde een kunst is, geen wetenschap. Er is wetenschap, maar er is geen binaire code. De dingen zijn niet zwart-wit. Geen enkele diagnose is absoluut. Mensen willen onmiddellijk een antwoord. Dingen moeten in de loop van de tijd uitgespeeld worden.”
Dokter zijn is emotioneel stressvol.
Zo verklaarde een van de geïnterviewden: “Mensen begrijpen de mentaliteit van een dokter niet en de hoeveelheid zwoegen en arbeid, zowel lichamelijk, geestelijk als financieel, die het vergt. Ze begrijpen niet dat wij als beroepsgroep geen controle hebben, dat anderen ons regeren. Wij worden gebruikt als pionnen in een systeem. Niemand bekommert zich om de artsen. Een arts zei: “Ze begrijpen niet dat we functioneren onder deze last van verantwoordelijkheid en als we het verknoeien gebeuren er slechte dingen, en daar zijn we ons heel bewust van. “Een arts zei: “Mensen begrijpen niet de risico’s die we nemen, zelfs emotioneel als er slechte dingen gebeuren. Dat soort verantwoordelijkheid is erg stressvol, het is goed, maar het is moeilijk.”
Een voorbeeld: “Een patiënt met MS wil dat ik de quarterbacking doe en help de beslissingen te nemen. Ik heb een patiënt in een klinische proef voor kanker en de patiënt en haar man komen naar me toe om te helpen met moeilijke beslissingen. Het vertrouwen is soms overweldigend.” Een arts zei: “Je moet in staat zijn om uit je eigen comfortzone te stappen voor de behoeften van iemand anders, ongeacht hoe moe of ongelukkig je je op een bepaald moment voelt. Je moet aan staan.”
Een aantal ondervraagden noemde de “24/7” realiteit van het arts zijn. “Er zijn artsen die gaan slapen en aan hen denken. De meeste artsen geven wel om wat er met hun patiënten gebeurt. Ze bellen hen om 20.00 uur, ook al zouden ze bij de honkbalwedstrijd van hun zoon moeten zijn. Ik ben zeer grondig en krijg daar niet voor betaald. Er zijn bepaalde dingen die ik niet hoef te doen. En ik doe het, en ik krijg er niet voor betaald. Ik heb een miljoen telefoontjes, en het is moeilijk om ze allemaal te beantwoorden. We doen ons best en proberen zoveel mogelijk te bereiken en te regelen.” Een andere dokter legde uit. “Je brengt nachten door met denken aan je patiënten. Patiënten bellen. Patiënten hebben mijn mobiele telefoon. Zo is het leven. Ik moet de film verlaten als ik gebeld word.” En een ander zei: “Omdat niemand waardeert hoeveel stress, denkwerk en tijd erin gaat zitten. De slapeloze nachten als ik bang ben voor iemand en me zorgen maak, en misschien ben ik wel iets vergeten. Het is enorm veeleisend met weinig compensatie.”
Wat moet het publiek begrijpen? “Het publiek moet begrijpen dat je hele leven in het teken staat van de zorg voor patiënten, lange dagen maken, ’s nachts patiënten bellen. Omgaan met families die te maken hebben met zieke patiënten en stervende patiënten.” Een bijzonder krachtig citaat: “Ik denk niet dat ze beseffen dat je gedoopt bent in het bloed van menselijk lijden en wat dat met je doet. De geluiden van menselijk lijden in ziekenhuizen.” En natuurlijk: “Als er iets niet goed gaat in de gezondheidszorg is het de schuld van de dokter.” Verder: “Het systeem van ‘verantwoordelijke geneeskunde’ creëert mensen die meer geïnteresseerd zijn in het bekritiseren en aanvallen van anderen dan in het focussen op de patiënten.” Een terugkerend thema: “Ik denk niet dat je het kunt begrijpen tenzij je het zelf doet. Iedereen verwacht dat je alleen maar voor hen bent.”
Ik stel voor dat we het moeten begrijpen, als we dokters willen blijven hebben. Hoe kan de hervorming van de gezondheidszorg effectief zijn zonder naar de artsen te luisteren?
Peggy A. Rothbaum is psychologe en is te bereiken op haar zelfgetitelde site, Dr. Peggy Rothbaum. Zij is de auteur van I Have Been Talking with Your Doctor: Vijftig artsen praten over de crisis in de gezondheidszorg en de arts-patiënt relatie.
Image credit: .com