De originele versie van dit nummer is, in de context van Black Sabbath’s catalogus van gitaargedreven riff-rock anthems, een beetje een vreemde eend in de bijt.
Met alle respect voor Black Sabbath (die we in week 46 al aan bod lieten komen), de pianopartij klinkt kinderlijk eenvoudig, alsof ze geschreven is door een gitarist die experimenteerde met een keyboard. Wat logisch is, want het is geschreven… door de gitarist van de band, die aan het experimenteren was met een keyboard. Dan zijn er nog de teksten die niet bepaald het toppunt van poëzie zijn. De eerste regel klinkt alsof hij rechtstreeks uit een thesaurus is gelicht: “I feel unhappy / I feel so sad.”
Na de release van het nummer moest Ozzy Osbourne de fans sussen door te verklaren dat Sabbath “zeker niet minder heavy” zou worden of strijkerssecties op het podium zou gaan brengen in hun liveshows.
Maar het is nog steeds een goed deuntje.
En zoals elke goede cover song, neemt Charles Bradley’s interpretatie de beste ingrediënten van het origineel en trekt ze in hun potentieel. Bradley injecteert in “Changes” de pijn en liefde van een werkelijk buitengewoon leven.
Ik zal niet ingaan op de details van Charles Bradley’s moeilijke, hartverscheurende en uiteindelijk triomfantelijke leven – er is een documentaire die dat mooi voor u kan doen – maar het deel van zijn leven dat hier het meest relevant is, is zijn relatie met zijn moeder.
Zij liet hem in de steek toen hij nog een zuigeling was en liet zijn grootmoeder achter om hem op te voeden. Toen Bradley acht was, verscheen zijn moeder weer en ze leefden samen tot hij op 14-jarige leeftijd wegliep. Na jaren van dakloosheid en strijd en onderbroken contact tussen de twee, stak ze eind jaren negentig met een Greyhound-bus het land over om weer contact met hem te maken. Bradley zorgde voor haar tijdens haar latere jaren, en ze leefde om de onwaarschijnlijke muziekcarrière van haar zoon van start te zien gaan met de release van zijn eerste album (toen hij tweeënzestig was!) in 2011.
Zijn versie van “Changes” werd opgenomen voor zijn derde – en laatste – plaat, en het was terwijl hij bezig was met de opname ervan dat zijn moeder stierf. Hij vertelde later aan Rolling Stone:
“Het couplet dat me echt bijbleef was: ‘Het duurde zo lang om te beseffen / Dat ik nog steeds haar laatste afscheid kan horen / Nu zijn al mijn dagen gevuld met tranen / Wou dat ik terug kon gaan en deze jaren kon veranderen.’ Want het was alsof mijn moeder zei dat ze ziek was en dat ze me ging verlaten en iets aan dat liedje … Ik nam gewoon de laatste tekst en wauw. Dus ik zat er aan vast. Ik hoefde het niet echt te ‘leren’; het bleef gewoon hangen in mijn hersenen.”
Wat maakt dit een prachtig lied:
1. De breekbare kracht van Charles Bradley’s stem – als een trompet bekleed met schuurpapier – is echt anders dan alles wat er deze eeuw is opgenomen.
2. De organische, analoge funk van de Budos Band zorgt voor een rijke muzikale achtergrond die de luisteraar klaarstoomt voor die onmiskenbare stem.
3. Het langzamere, swingende tempo in Bradley’s versie zorgt voor een zwaarder, blues-achtig gevoel dat de emotie van het nummer op een viscerale, oprechte manier overbrengt.
Aanbevolen luisteractiviteit:
Het waarderen van iets in je leven dat nu beter is dan een jaar geleden.
Koop het hier.