Het moratorium op witte kleding en accessoires na de Dag van de Arbeid is lang gerangschikt onder de meest heilige regels van etiquette-hardliners. Als straf voor het breken ervan in de film Serial Mom uit 1994, bijvoorbeeld, werd het personage van Patty Hearst vermoord door een nauwgezette psychopaat. Maar vraag uw gemiddelde etiquette-expert hoe die regel tot stand is gekomen, en de kans is groot dat zelfs zij het niet kan uitleggen. Dus waarom worden we verondersteld geen wit te dragen na Labor Day?
Een veel voorkomende verklaring is praktisch. Eeuwenlang was het dragen van wit in de zomer gewoon een manier om koel te blijven – zoals het veranderen van je diner menu of het plaatsen van slipcovers op het meubilair. “Niet alleen was er geen airconditioning, maar mensen liepen ook niet rond in T-shirts en haltertopjes. Ze droegen wat we nu als tamelijk formele kleding zouden beschouwen,” zegt Judith Martin, beter bekend als etiquettecolumniste Miss Manners. “En wit is van een lichter gewicht.”
Maar het verslaan van de hitte werd mode in het begin tot halverwege de 20e eeuw, zegt Charlie Scheips, auteur van American Fashion. “Alle tijdschriften en smaakmakers waren gecentreerd in grote steden, meestal in noordelijke klimaten die seizoenen hadden,” merkt hij op. In de hete zomermaanden hield witte kleding de New Yorkse moderedacteuren koel. Maar als het bijvoorbeeld hard regende in de herfst, waren ze misschien niet geneigd het risico te lopen witte ensembles te besmeuren met modder – en die gevoeligheid werd weerspiegeld in de glanzende pagina’s van Harper’s Bazaar en Vogue, die de toon zetten voor het land.
Dit is allemaal gezonde logica, om er zeker van te zijn – maar dat is precies waarom het verkeerd kan zijn. “Zeer zelden is er eigenlijk een functionele reden voor een mode regel,” merkt Valerie Steele, directeur van het Museum aan het Fashion Institute of Technology. Waar genoeg: het is moeilijk om een alledaagse keerzijde te bedenken aan het combineren van je zwarte schoenen met een bruine riem.
In plaats daarvan, speculeren andere historici, kan de oorsprong van de geen-wit-na-arbeidsdag regel symbolisch zijn. In het begin van de 20e eeuw was wit het uniform bij uitstek voor Amerikanen die welgesteld genoeg waren om maandenlang van hun stadsverblijven naar warmere klimaten te trekken: lichte zomerkleding vormde een aangenaam contrast met het grauwe stadsleven. “Als je een foto bekijkt van een stad in Amerika in de jaren dertig, zie je mensen in donkere kleren,” zegt Scheips, velen haastend naar hun werk. Daarentegen, voegt hij eraan toe, waren de witte linnen pakken en Panama hoeden in verwaande resorts “een blik van vrije tijd.”
Lorab Day, gevierd in de VS op de eerste maandag van september, markeerde het traditionele einde van de zomer; de welgestelde vakantiegangers zouden hun zomerkleding opbergen en hun zwaardere, donkerder gekleurde herfstkleding afstoffen. “Steele: “Vroeger was er een veel duidelijker gevoel van herintrede. “Je bent terug in de stad, terug op school, terug met wat je ook doet in de herfst – en dus heb je een nieuwe garderobe.”
Tegen de jaren vijftig, toen de middenklasse zich uitbreidde, was de gewoonte verkalkt tot een harde en vaste regel. Samen met een reeks voorschriften over saladeborden en visvorkjes, vormde het geen-witte-dictum voor de elite van het oude geld een bolwerk tegen de hoger opgeleiden. Maar dergelijke mores werden ook door aspiranten gepropageerd: wie handig genoeg was om alle regels te leren, vergrootte zijn kansen om een ticket te verdienen voor de beleefde maatschappij. “Het waren insiders die anderen buiten de deur probeerden te houden,” zegt Steele, “en buitenstaanders die probeerden binnen te komen door te bewijzen dat ze de regels kenden.”
Sommige etiquette-liefhebbers geloven deze verklaring echter niet. “Er zijn altijd mensen die alles in de etiquette willen toeschrijven aan snobisme,” protesteert Martin. “Er waren veel regeltjes die mensen verzonnen om zich te ergeren aan degenen van wie zij zich wilden distantiëren. Maar ik geloof niet dat dit er een van is.”
Wat de oorsprong ook moge zijn, de Dag van de Arbeid regel heeft altijd weerstand ontmoet uit de high-fashion kringen. Al in de jaren 1920, maakte Coco Chanel wit tot een vaste waarde het hele jaar door. “Het was een vast onderdeel van haar garderobe,” zegt Bronwyn Cosgrave, auteur van The Complete History of Costume & Fashion: From Ancient Egypt to the Present Day. De trend wordt met evenveel enthousiasme omarmd door de mode-elites van vandaag, merkt Cosgrave op – van Marion Cotillard die haar Academy Award in 2008 in ontvangst neemt in een op een zeemeermin geïnspireerde crèmekleurige jurk tot Michelle Obama die de inaugurele bals wegdanst in een besneeuwde vloerlange jurk. Fashion regels zijn bedoeld om te worden gebroken door degenen die het kunnen trekken, merkt Cosgrave op, en wit “ziet er echt fris uit wanneer mensen het niet verwachten.”
Tot grote ergernis van sartoriale puristen is dat scepticisme over de Dag van de Arbeid-wet doorgesijpeld tot in mainstream Amerika. Vanaf de tegencultuur van de jaren zestig tot nu – wanneer would-be fashionista’s evenveel ideeën krijgen van blogs en vrienden als van tijdschriften en de Fashion Week – overtreden meer mensen dan ooit de regel. Zelfs de uit 2004 daterende omgangsvormenbijbel, Emily Post’s Etiquette, 17e editie, geeft groen licht voor het dragen van wit na Labor Day. Dat kan verklaren waarom sommigen die zich aan de gewoonte houden, nu bereid zijn een compromis te sluiten. Scheips, bijvoorbeeld, “zou nooit dood gevonden worden met een wit pak na de Dag van de Arbeid”. Maar ook degenen die dat wel doen, schrijft hij niet helemaal af. “Ik weet zeker dat de koningin van Engeland met Kerstmis af en toe een wit hermelijn aantrekt. Dus als het goed genoeg is voor haar, is het goed genoeg voor ieder ander, toch?” zegt hij. “Je hoeft er geen fascist over te zijn.”
Contacteer ons op [email protected].