Łodyga zwykle składa się z trzech tkanek, tkanki skórnej, tkanki podstawowej i tkanki naczyniowej. Tkanka skórna pokrywa zewnętrzną powierzchnię łodygi i zazwyczaj pełni funkcje wodoodporne, ochronne i kontrolujące wymianę gazową. Tkanka podstawowa zwykle składa się głównie z komórek parenchymy i wypełnia obszar wokół tkanki naczyniowej. Czasami bierze udział w fotosyntezie. Tkanka naczyniowa zapewnia transport na duże odległości i wsparcie strukturalne. W zdrewniałych łodygach może dojść do utraty większości lub całości tkanki podstawowej. Tkanka skórna łodyg roślin wodnych może być pozbawiona hydroizolacji występującej w łodygach nadziemnych. Układ tkanek naczyniowych różni się znacznie wśród gatunków roślin.
Łodygi DicotEdit
Łodygi Dicot z pierwotnym wzrostem mają rdzeń w centrum, z wiązkami naczyniowymi tworzącymi wyraźny pierścień widoczny, gdy łodyga jest oglądana w przekroju. Zewnętrzna strona łodygi pokryta jest epidermą, która pokryta jest wodoodporną kutykulą. Epiderma może również zawierać aparaty szparkowe służące do wymiany gazowej oraz wielokomórkowe włoski łodygi zwane trichomami. Nad perycyklem i wiązkami naczyniowymi znajduje się kora składająca się z hipodermy (komórki kolenchymy) i endodermy (komórki zawierające skrobię).
Drzewiaste rośliny dwuliścienne i wiele niedrzewiastych roślin dwuliściennych ma wzrost wtórny pochodzący z ich merystemów bocznych lub wtórnych: kambium naczyniowe i kambium korkowe lub phellogen. Kambium naczyniowe tworzy się pomiędzy ksylemem i łykiem w wiązkach naczyniowych i łączy się, tworząc ciągły cylinder. Komórki kambium naczyniowego dzielą się, wytwarzając wtórny ksylem od wewnątrz i wtórny łyko od zewnątrz. W miarę jak łodyga zwiększa swoją średnicę w wyniku wytwarzania wtórnego ksylemu i wtórnej łyka, kora i epiderma ulegają ostatecznemu zniszczeniu. Zanim kora zostanie zniszczona, rozwija się tam kambium korkowe. Kambium korkowe dzieli się, tworząc wodoodporne komórki korka na zewnątrz i czasami komórki phellodermy wewnątrz. Te trzy tkanki tworzą perydermę, która pełni funkcję zastępczą w stosunku do epidermy. Obszary luźno upakowanych komórek w perydermie, które pełnią funkcję wymiany gazowej, nazywane są przetchlinkami.
Ksylem wtórny ma znaczenie handlowe jako drewno. Sezonowa zmienność wzrostu z kambium naczyniowego jest tym, co tworzy roczne słoje drzew w klimacie umiarkowanym. Słoje drzew są podstawą dendrochronologii, która zajmuje się datowaniem obiektów drewnianych i związanych z nimi artefaktów. Dendroklimatologia to wykorzystanie słojów drzew jako zapisu klimatu w przeszłości. Przewietrzony pień dorosłego drzewa nazywany jest pniem. Martwe, zwykle ciemniejsze drewno wewnętrzne pnia o dużej średnicy nazywane jest twardzielą i jest wynikiem tylozy. Zewnętrzne, żywe drewno jest określane jako biel.
Pnie MonocotEdit
Wiązki naczyniowe są obecne w całej łodydze monocot, choć skoncentrowane na zewnątrz. Różni się to od łodygi roślin dwuliściennych, która ma pierścień wiązek naczyniowych i często nie ma ich w centrum. Wierzchołek pędu w łodygach jednoliściennych jest bardziej wydłużony. Wokół niego wyrastają pochewki liściowe, które go chronią. Dotyczy to w pewnym stopniu prawie wszystkich jednoliściennych. Monokoty rzadko wytwarzają wzrost wtórny i dlatego rzadko są drzewiaste, przy czym palmy i bambusy stanowią godne uwagi wyjątki. Jednak wiele łodyg jednoliściennych zwiększa średnicę poprzez anomalny wzrost wtórny.
Łodygi GymnospermsEdit
Wszystkie gymnosperms są roślinami drzewiastymi. Ich łodygi są podobne w strukturze do drzewiastych roślin dwuliściennych, z wyjątkiem tego, że większość roślin okrytozalążkowych produkuje tylko tracheidy w swoim ksylemie, a nie naczynia występujące u roślin dwuliściennych. Drewno Gymnospermy często zawiera także kanały żywiczne. Drzewiaste rośliny dwuliścienne nazywane są drzewami twardymi, np. dąb, klon i orzech włoski. Z kolei drewno miękkie to drewno okrytozalążkowe, takie jak sosna, świerk i jodła.
-
Pień tego drzewa sekwoi jest jego pniem.
Pnie paprociEdit
Większość paproci ma kłącza bez pionowej łodygi. Wyjątkiem są paprocie drzewiaste, które mają pionowe łodygi do około 20 metrów. Anatomia łodygi paproci jest bardziej skomplikowana niż u roślin dwuliściennych, ponieważ łodygi paproci często mają jedną lub więcej szczelin liściowych w przekroju poprzecznym. Szczelina liściowa to miejsce, w którym tkanka naczyniowa rozgałęzia się na liścienie. W przekroju poprzecznym tkanka naczyniowa nie tworzy pełnego cylindra, w którym występuje szczelina liściowa. Łodygi paproci mogą mieć solenosteles lub dictyosteles lub ich odmiany. Wiele łodyg paproci ma w przekroju poprzecznym tkankę łyka po obu stronach ksylemu.