Mandat Nieba i uzasadnienie władzyEdit
Władcy Zhou wprowadzili to, co miało okazać się jedną z najtrwalszych doktryn politycznych Azji Wschodniej: koncepcję „Mandatu Niebios”. Uczynili to, twierdząc, że ich moralna wyższość uzasadnia przejęcie bogactw i terytoriów Shang oraz że niebo nałożyło na nich moralny mandat, by zastąpić Shang i przywrócić ludziom dobre rządy.
Mandat Niebios był przedstawiany jako religijne porozumienie między ludem Zhou a ich najwyższym bogiem w niebie (dosłownie „bogiem nieba”). Zhou zgodzili się, że skoro sprawy ziemskie mają być zgodne z niebiańskimi, niebiosa przyznały prawowitą władzę tylko jednej osobie – władcy Zhou. W zamian za to władca był zobowiązany do przestrzegania niebiańskich zasad harmonii i honoru. Każdy władca, który nie wywiązał się z tego obowiązku, który pozwolił, by do ziemskich spraw wkradła się niestabilność, lub który pozwolił, by jego lud cierpiał, tracił mandat. W tym systemie władza duchowa miała prawo wycofać poparcie dla każdego krnąbrnego władcy i znaleźć innego, bardziej godnego. W ten sposób bóg nieba Zhou legitymizował zmianę reżimu.
W użyciu tego wyznania, władcy Zhou musieli uznać, że każda grupa władców, nawet oni sami, mogli zostać odsunięci, jeśli stracili mandat nieba z powodu niewłaściwych praktyk. Księga ody napisana podczas okresu Zhou wyraźnie intonowała to ostrzeżenie.
Wcześni królowie Zhou twierdzili, że niebo sprzyjało ich triumfowi, ponieważ ostatni królowie Shang byli złymi ludźmi, których polityka przynosiła ból ludziom poprzez marnotrawstwo i korupcję. Po tym jak Zhou doszli do władzy, mandat stał się narzędziem politycznym.
Jednym z obowiązków i przywilejów króla było stworzenie królewskiego kalendarza. Ten oficjalny dokument określał czas podejmowania czynności rolniczych i odprawiania rytuałów. Jednak nieoczekiwane wydarzenia, takie jak zaćmienia słońca czy klęski żywiołowe, stawiały pod znakiem zapytania mandat domu panującego. Ponieważ władcy twierdzili, że ich władza pochodzi z nieba, Zhou podjęli wielkie wysiłki, by zdobyć dokładną wiedzę o gwiazdach i udoskonalić system astronomiczny, na którym oparli swój kalendarz.
Legitymizacja Zhou wywodziła się również pośrednio z kultury materialnej Shang poprzez użycie brązowych naczyń rytualnych, posągów, ozdób i broni. Ponieważ Zhou naśladowali produkcję ceremonialnych brązów na wielką skalę przez Shang, rozwinęli rozległy system obróbki metalu z brązu, który wymagał dużej siły roboczej. Wielu z jej członków to Shangowie, których czasami przymusowo przewożono do nowego Zhou, by produkowali rytualne przedmioty z brązu, które następnie sprzedawano i rozprowadzano po całym kraju, co symbolizowało prawowitość Zhou.
FeudalizmEdit
Zachodni pisarze często opisują okres Zhou jako „feudalny”, ponieważ system fēngjiàn (封建) zachęca do porównań ze średniowiecznymi rządami w Europie.
Było wiele podobieństw pomiędzy zdecentralizowanymi systemami. Kiedy dynastia została ustanowiona, podbite ziemie zostały podzielone na dziedziczne lenna (諸侯, zhūhóu), które w końcu stały się potężne same w sobie. W kwestii dziedziczenia dynastia Zhou uznawała za legalną jedynie primogeniturę patrylinearną. Według Tao (1934: 17-31), „system Tsung-fa lub system linii dziedziczenia ma następujące cechy: patrylinearne pochodzenie, patrylinearne dziedziczenie, patriarchat, sib-exogamia, i primogeniture”
System ten, zwany również „rozległym rozwarstwionym patrylinearyzmem”, został zdefiniowany przez antropologa Kwang-chih Chang jako „charakteryzujący się tym, że najstarszy syn każdego pokolenia tworzył główną linię dziedziczenia i autorytet polityczny, podczas gdy młodsi bracia byli usuwani, aby ustanowić nowe linie mniejszego autorytetu. Im dalej, tym mniejsza władza polityczna”. Ebrey definiuje system linii zstępujących w następujący sposób: „Wielka linia (ta-tsung) to linia najstarszych synów trwająca w nieskończoność od przodka-założyciela. Mniejsza linia to linia młodszych synów sięgająca nie dalej niż pięć pokoleń wstecz. Wielkie linie i mniejsze linie nieustannie wydzielają nowe mniejsze linie, zakładane przez młodszych synów”.
K.E. Brashier pisze w swojej książce „Ancestral Memory in Early China” o systemie tsung-fa patrylinearnej primogenitury: „Większa linia, jeśli przetrwała, jest bezpośrednią sukcesją od ojca do najstarszego syna i nie jest definiowana poprzez boczne przesunięcia mniejszych linii. W dyskusjach, w których rozróżnia się linię pnia i linie poboczne, ta pierwsza nazywana jest zong, a ta druga zu, podczas gdy cały ród określany jest mianem shi. Z jednej strony, każdy syn, który nie jest najstarszy, a więc nie jest dziedzicem terytorium linii, ma potencjał, aby stać się przodkiem i rozwinąć nową linię pnia (w idealnym przypadku, mógłby wyruszyć, aby kultywować nowe terytorium linii). Zgodnie z komentarzem Zou, syn niebios podzielił ziemię pomiędzy swoich panów feudalnych, jego panowie feudalni podzielili ziemię między swoje zależne rodziny i tak dalej w dół porządku dziobania do oficerów, którzy mieli swoich zależnych krewnych i zwykłych ludzi, którzy „każdy miał swoje przydzielone relacje i wszyscy mieli swoje stopniowane pierwszeństwo””
Ten typ unilineal descent-group później stał się modelem koreańskiej rodziny poprzez wpływ neo-konfucjanizmu, jak Zhu Xi i inni opowiadali się za jego przywróceniem w Chinach.
System Fēngjiàn i biurokracjaEdit
Poniżej stopni królewskich istniało pięć stopni szlacheckich, w porządku malejącym z popularnymi angielskimi tłumaczeniami: gōng 公 „książę”, hóu 侯 „markiz”, bó 伯 „hrabia”, zǐ 子 „wicehrabia” i nán 男 „baron”. Czasami energiczny książę odbierał władzę swoim szlachcicom i centralizował państwo. Centralizacja stawała się coraz bardziej potrzebna, gdy państwa zaczynały wojować między sobą, a decentralizacja zachęcała do kolejnych wojen. Jeśli książę przejął władzę od swoich szlachciców, państwo musiałoby być administrowane biurokratycznie przez wyznaczonych urzędników.
Mimo tych podobieństw, istnieje wiele ważnych różnic w stosunku do średniowiecznej Europy. Jedną z oczywistych różnic jest to, że Zhou rządzili raczej z murowanych miast niż z zamków. Inną różnicą był odrębny system klasowy Chin, który nie posiadał zorganizowanego kleru, ale widział dzierżawców klanu Shang Zi-klanu, którzy stali się mistrzami rytuałów i ceremonii znanymi jako Shi (士). Kiedy księstwo zostało scentralizowane, ludzie ci znajdowali zatrudnienie jako urzędnicy państwowi lub oficerowie. Te dziedziczne klasy były podobne do zachodnich rycerzy pod względem statusu i hodowli, ale w przeciwieństwie do zachodnich duchownych oczekiwano od nich, że będą czymś w rodzaju uczonych, a nie wojowników. Po otrzymaniu nominacji mogli przenosić się z jednego stanu do drugiego. Niektórzy podróżowali od państwa do państwa, propagując programy reform administracyjnych i wojskowych. Ci, którzy nie mogli znaleźć zatrudnienia, często kończyli jako nauczyciele młodych mężczyzn, którzy aspirowali do oficjalnego statusu. Najsłynniejszym z nich był Konfucjusz, który nauczał o systemie wzajemnych obowiązków między przełożonymi i podwładnymi. Legaliści natomiast nie mieli czasu na konfucjańskie cnoty i opowiadali się za systemem surowych praw i surowych kar. Wojny toczone przez Państwa Walczące zostały ostatecznie zakończone przez najbardziej legalistyczne państwo ze wszystkich, Qin. Kiedy dynastia Qin upadła i została zastąpiona przez dynastię Han, wielu Chińczyków z ulgą przyjęło powrót do bardziej ludzkich cnót Konfucjusza.
RolnictwoEdit
Rolnictwo w dynastii Zhou było bardzo intensywne i w wielu przypadkach kierowane przez rząd. Wszystkie ziemie uprawne należały do szlachty, która następnie oddawała ziemię swoim poddanym, co przypominało europejski feudalizm. Na przykład, kawałek ziemi był podzielony na dziewięć kwadratów w systemie studniowym, przy czym ziarno ze środkowego kwadratu było zabierane przez rząd, a ziarno z okolicznych kwadratów zatrzymywane przez indywidualnych rolników. W ten sposób rząd był w stanie przechowywać nadwyżki żywności i rozdawać je w czasach głodu lub złych zbiorów. Niektóre ważne sektory produkcji w tym okresie obejmowały wytop brązu, który był niezbędny do produkcji broni i narzędzi rolniczych. Ponownie, te gałęzie przemysłu były zdominowane przez szlachtę, która kierowała produkcją takich materiałów.
Pierwsze chińskie projekty inżynierii hydraulicznej zostały zainicjowane podczas dynastii Zhou, ostatecznie jako środek do pomocy w nawadnianiu rolnictwa. Kanclerz Wei, Sunshu Ao, który służył królowi Zhuang z Chu, spiętrzał rzekę, aby stworzyć ogromny zbiornik irygacyjny w dzisiejszej północnej prowincji Anhui. Dzięki temu Sunshu jest uważany za pierwszego chińskiego inżyniera hydraulika. Późniejszy mąż stanu z Wei, Ximen Bao, który służył markizowi Wen z Wei (445-396 p.n.e.), był pierwszym chińskim inżynierem hydraulikiem, który stworzył duży system kanałów irygacyjnych. Jako główny punkt swojego wielkiego projektu, jego praca nad kanałami ostatecznie przekierowała wody całej rzeki Zhang do miejsca położonego dalej w górę Żółtej Rzeki.
MilitaryEdit
Wczesne zachodnie Zhou wspierało silną armię, podzieloną na dwie główne jednostki: „Sześć Armii z zachodu” i „Osiem Armii z Chengzhou”. Armie te prowadziły kampanie na północnym Płaskowyżu Lessowym, współczesnej Ningxia i na terenach zalewowych Żółtej Rzeki. Wojskowa sprawność Zhou osiągnęła szczyt w 19 roku panowania króla Zhao, gdy sześć armii zostało zniszczonych wraz z królem Zhao podczas kampanii wokół rzeki Han. Wcześni królowie Zhou byli prawdziwymi głównodowodzącymi. Prowadzili nieustanne wojny z barbarzyńcami w imieniu lenn zwanych guo, co w tamtych czasach oznaczało „państwo” lub „księstwo”.
Król Zhao słynął z wielokrotnych kampanii na terenach nad Jangcy i zginął w swojej ostatniej akcji. Późniejsze kampanie królów były mniej skuteczne. Król Li poprowadził 14 armii przeciwko barbarzyńcom na południu, ale nie udało mu się odnieść żadnego zwycięstwa. Królewiątko Xuan walczyć the Quanrong nomada bezskutecznie. Król You został zabity przez Quanrongów, gdy Haojing został splądrowany. Chociaż rydwany zostały wprowadzone do Chin za czasów dynastii Shang z Azji Środkowej, w okresie Zhou po raz pierwszy użyto ich w walce. Ostatnie znaleziska archeologiczne wykazują podobieństwa między pochówkami końskimi dynastii Shang i Zhou a ludami indoeuropejskimi na zachodzie. Inne możliwe wpływy kulturowe wynikające z kontaktu indoeuropejskiego w tym okresie mogą obejmować style walki, pochówki z głowami i kopytami, motywy artystyczne i mity.
FilozofiaEdit
Podczas panowania dynastii Zhou rozwinęły się początki rodzimej filozofii chińskiej, której początkowe etapy rozwoju rozpoczęły się w VI w. p.n.e. Największymi chińskimi filozofami, tymi, którzy wywarli największy wpływ na późniejsze pokolenia Chińczyków, byli Konfucjusz, założyciel konfucjanizmu, i Laozi, założyciel taoizmu. Inni filozofowie, teoretycy i szkoły myślenia w tej epoce to Mozi, założyciel maoizmu; Mencius, słynny konfucjanista, który rozszerzył dziedzictwo Konfucjusza; Shang Yang i Han Fei, odpowiedzialni za rozwój starożytnego chińskiego legalizmu (główna filozofia dynastii Qin); oraz Xun Zi, który był prawdopodobnie centrum starożytnego chińskiego życia intelektualnego w swoich czasach, nawet bardziej niż ikony intelektualne takie jak Mencius.
LiEdit
Ustalony w okresie zachodnim system rytualny Li (tradycyjny chiński: 禮; uproszczony chiński: 礼; pinyin: lǐ) kodował rozumienie manier jako wyrazu hierarchii społecznej, etyki i regulacji dotyczących życia materialnego; odpowiadające im praktyki społeczne stały się idealizowane w ramach ideologii konfucjańskiej.
System został kanonizowany w Księdze Obrzędów, Zhouli i kompendiach Yili dynastii Han (206 p.n.e.-20 n.e.), stając się tym samym sercem chińskiej ideologii imperialnej. Podczas gdy początkowo system był szanowanym zbiorem konkretnych przepisów, fragmentacja okresu Zachodniego Zhou doprowadziła rytuał do moralizacji i formalizacji w odniesieniu do:
- Pięciu porządków chińskiej szlachty.
- Świątyń przodków (rozmiar, uzasadniona liczba pawilonów)
- Regulacje ceremonialne (liczba naczyń rytualnych, instrumentów muzycznych, osób w zespole tanecznym)
.