Projekt ten wymagał ogromnych zasobów siły roboczej (około 5000 robotników). Aby pomieścić robotników, w początkowej fazie budowy tamy zbudowano całą społeczność Boulder City. Ponieważ okres budowy zbiegł się w czasie z Wielkim Kryzysem w USA (1929-1933), wielu bezrobotnych robotników wraz z rodzinami przeniosło się na teren budowy tamy, szukając możliwości zatrudnienia.
Budowa tamy
W 1931 roku rozpoczęła się pierwsza faza projektu, polegająca na wysadzeniu ścian skalnych kanionu w celu zbudowania tuneli hydraulicznych, które miały służyć do tymczasowego przekierowania przepływu rzeki Kolorado do czasu ukończenia budowy tamy. Harmonogram projektu był ściśle określony, a robotnicy musieli pracować w ekstremalnych warunkach (wysokie temperatury i niebezpieczne stężenia tlenku węgla, ponieważ nie zapewniono odpowiedniej wentylacji), aby ukończyć drążenie tuneli. Sytuacja ta doprowadziła do 6-dniowego strajku w sierpniu 1931 roku.
Aby stworzyć stałą zmianę kierunku, wydrążono 4 tunele (dwa na poboczu Nevady i dwa w Arizonie). Rzeka Kolorado została przekierowana w listopadzie 1932 roku za pomocą dwóch tuneli po stronie Arizony, podczas gdy pozostałe 2 służyły jako konstrukcje rezerwowe na wypadek powodzi. Było to możliwe dzięki utworzeniu mniejszej, tymczasowej grodzy zbudowanej z gruzu skalnego pochodzącego z drążenia tuneli.
Rysunek 2: Drążenie tuneli w Czarnym Kanionie (Źródło: Bechtel)
Aby chronić sprzęt i ludzi pracujących na miejscu przed powodzią, zbudowano kolejną grodzę. Po osuszeniu terenu rozpoczęto prace nad fundamentem zapory. Obiekt posadowiony będzie na litej skale wulkanicznej, dlatego wykonawcy musieli usunąć górne, luźne warstwy materiału gruntowego. Fundament zapory wzmocniono płynem używanym w budownictwie do wypełniania ubytków, zwanym zaczynem cementowym (grout).
Na terenie budowy powstały zakłady produkcji betonu. Wylewanie betonu rozpoczęto latem 1933 roku. Pojawił się poważny problem związany z ogromem zapory. Okazało się, że gdyby beton był wylewany w jednym etapie, skutki byłyby katastrofalne dla zapory. Podczas utwardzania betonu, jego temperatura ma tendencję do wzrostu, co prowadzi do skurczu. Jeśli proces ten przebiegałby nierównomiernie w całej masie betonowej zapory, spowodowałoby to inicjację i propagację pęknięć. Inżynierowie z Bureau of Reclamation oszacowali, że w takim scenariuszu proces utwardzania może trwać ponad 100 lat.
W związku z tym, konstrukcja była budowana stopniowo w segmentach przy użyciu blokowanych bloków betonowych. Proces utwardzania został przyspieszony dzięki instalacji rur wodnych przez bloki betonowe, które następnie zostały wypełnione zaprawą.
Rysunek 3: Prace budowlane przy tamie Hoovera (Źródło: Bechtel)
Roboty zakończono wiosną 1935 r., po wylaniu około 2,5 mln m3 betonu.
Wyloty tamy Hoovera
Wyloty tamy zapewniają przejście dla wody w przypadku przepełnienia. Powstają one w górnych częściach zapór i są uruchamiane, gdy poziom wody jest zbyt wysoki. W związku z tym zapobiegają przelewaniu się wody przez zaporę.
W Tamie Hoovera znajdują się 2 zastawki, umieszczone po obu stronach przyczółków, około 8 metrów poniżej szczytu konstrukcji. Nadmiar wody, który przepływa przez spillway, jest kierowany w dół rzeki przez tunele o szerokości 15 metrów, które są połączone z tunelami rozdzielczymi basenu. Każda z zapór może przenieść ponad 5500 m3 wody na sekundę, co odpowiada natężeniu przepływu wodospadu Niagara.
Pierwsza zapora rozpoczęła swoją pracę latem 1941 roku, po tym jak jezioro Mead osiągnęło swój maksymalny poziom.
Rozlewnia była bardzo wykorzystywana w 1983 roku, kiedy to rekordowe wzrosty wody uderzyły w akwen. Przepływy wody uszkodziły betonową podstawę zapory, która musiała zostać naprawiona.
Rysunek 4: Zapora Hoovera (Źródło: Pennsylvania State University)
Siłownia Hoovera
Siłownia Hoovera powstała wraz z zaporą łukowo-grawitacyjną i znajduje się u podstawy obiektu. Pierwsze 3 generatory rozpoczęły pracę pod koniec 1936 roku, a kolejne pojawiły się w następnych latach.
Tama Hoovera przez 10 lat (1939-1949) była największym obiektem hydroelektrycznym w Stanach Zjednoczonych i nadal jest jedną z najpotężniejszych elektrowni. Obecnie produkuje około 4 mld kWh rocznie przy maksymalnej mocy 2.080 MW. Jej wydajność spadała w ciągu ostatniej dekady z powodu ciągłego okresu suszy, który wpłynął na poziom wody w jeziorze Mead, które doświadczyło najniższego poziomu w 2016 roku. Jednak w ostatnich latach sytuacja się odwróciła.
Ostatnie jednostki generujące w zaporze zostały zainstalowane w 1961 roku. Obecnie posiada 17 głównych turbin, które zastąpiły oryginalne w latach 80. i 90. ubiegłego wieku. Elektrownia jest nadal obsługiwana przez U.S. Bureau of Reclamation.
Zapraszamy na wycieczkę po elektrowni Hoover Dam Powerplant oglądając poniższy film.
Hoover Dam as a Landmark and Tourist Attraction
Hoover Dam is currently a popular tourist destination, receiving about 1 million tourists annually. W 2005 roku, gdy liczba odwiedzających i podróżujących między stanami Arizona i Nevada wzrosła, pojawiły się problemy z ruchem drogowym i urzędnicy rozpoczęli budowę Hoover Dam Bypass Project, łukowego mostu, który łączy stany Arizona i Nevada. Most znajduje się nad rzeką Kolorado i w pobliżu tamy. Stara droga jest teraz wykorzystywana tylko przez odwiedzających tamę.