Region do 1947
Według legendy, asceta o imieniu Kaszjapa odzyskał z rozległego jeziora ziemię, która teraz składa się na Kaszmir. Ziemia ta stała się znana jako Kashyapamar, a później jako Kaszmir. Buddyzm został wprowadzony przez mauryjskiego cesarza Aśokę w 3. wieku p.n.e., a od 9. do 12. wieku ce wydaje się, że region ten osiągnął znaczącą pozycję jako centrum kultury hinduskiej. Sukcesja hinduskich dynastii rządziła Kaszmirem do 1346 r., kiedy to znalazł się on pod panowaniem muzułmańskim. Okres muzułmański trwał prawie pięć wieków, kończąc się, gdy Kaszmir został przyłączony do królestwa Sikhów w Pendżabie w 1819 r., a następnie do królestwa Dogra w Dżammu w 1846 r.
Tak więc, region Kaszmiru w jego współczesnej formie pochodzi z 1846 roku, kiedy, przez traktaty z Lahore i Amritsar na zakończenie pierwszej wojny sikhów, Raja Gulab Singh, Dogra władca Jammu, został stworzony maharadża (rządzący książę) rozległe, ale nieco źle zdefiniowane Himalayan królestwa „na wschód od rzeki Indus i na zachód od rzeki Ravi.” Utworzenie tego stanu książęcego pomogło Brytyjczykom zabezpieczyć ich północną flankę w ich posuwaniu się do Indusu i dalej w drugiej połowie XIX wieku. Stan ten stanowił więc część złożonej politycznej strefy buforowej, którą Brytyjczycy umieścili pomiędzy swoim indyjskim imperium a imperiami Rosji i Chin na północy. Dla Gulaba Singha potwierdzenie tytułu do tych górskich terytoriów oznaczało kulminację prawie ćwierćwiecza kampanii i dyplomatycznych negocjacji wśród drobnych królestw górskich wzdłuż północnych rubieży imperium Sikhów w Pendżabie.
W XIX wieku podjęto pewne próby określenia granic terytorium, ale precyzyjna definicja w wielu przypadkach została pokonana przez naturę kraju i istnienie ogromnych połaci pozbawionych stałego osadnictwa ludzkiego. Na dalekiej północy, na przykład, władza maharadży z pewnością rozciągała się do pasma Karakorum, ale poza nim leżała dyskusyjna strefa na granicach regionów Turkistan i Xinjiang w Azji Środkowej, a granica ta nigdy nie została wyznaczona. Podobne wątpliwości co do przebiegu granicy istniały tam, gdzie ta północna strefa omijała od wschodu region znany jako Aksai Chin i łączyła się z lepiej znaną i dokładniej wytyczoną granicą z Tybetem, która przez wieki służyła jako wschodnia granica regionu Ladakh. Schemat granic na północnym zachodzie stał się bardziej przejrzysty w ostatniej dekadzie XIX wieku, kiedy Wielka Brytania, w negocjacjach z Afganistanem i Rosją, wytyczyła granice w regionie Pamirów. W tym czasie Gilgit, zawsze rozumiany jako część Kaszmiru, został ze względów strategicznych ukonstytuowany jako agencja specjalna w 1889 roku pod brytyjskim agentem.