Psychologia Analityczna jest terminem, który Jung nadał swojej szczególnej formie psychoterapii. Poglądy Junga ewoluowały przez wiele lat, więc trudno jest przedstawić ich zwięzłe podsumowanie; ponadto dzisiejsza praktyka analityków jungowskich opiera się na stuletnim dorobku myśli i rozwoju w dziedzinie psychoterapii i analizy. Jednakże, ten krótki szkic dostarcza zarysu korzeni i pnia psychologii analitycznej, tak jak jest ona praktykowana. Inne strony na tej witrynie rozwijają niektóre elementy jego pracy dalej (podążaj za linkami w tekście).
Wczesna praca
Jung rozpoczął swoją karierę medyczną pracując w szpitalu Burghölzli w Zurychu, gdzie pracował z osobami zaburzonymi i psychotycznymi. Używał testów kojarzenia słów, aby spróbować zrozumieć, co to było, co było problematyczne dla jednostki. W tych testach osoba czyta listę do 100 słów, a czas, jaki zajmuje jej odpowiedź z powiązanym słowem jest notowany, np. „woda” … „ocean” (6 sekund); im więcej czasu zajmuje osobie odpowiedź, tym bardziej słowo było uważane za związane z konkretnym, problematycznym kompleksem, czyli zbiorem obrazów, idei i uczuć.
Kompleksy i archetypy
Kompleksy te mogą być związane ze szczególnie trudnymi doświadczeniami w przeszłości lub z archetypowymi cechami, takimi jak męskość lub agresja, których jednostka nie była w stanie okiełznać lub poradzić sobie z nimi. Równolegle Jung, pracując z osobami psychotycznymi, odkrył, że ich doświadczenia mieszczą się w pewnych schematach, a ponadto, że każda z naszych psychik jest przez te schematy ustrukturyzowana. Nazwał te wzorce archetypami.
Zrozumiał, że jeden lub więcej archetypów znajduje się u podstaw każdego kompleksu. Na przykład można powiedzieć, że ktoś może mieć „kompleks matki”, kto miał szczególne trudności ze swoimi wczesnymi doświadczeniami z matką i dlatego nie był w stanie uczłowieczyć potężnych sił związanych z archetypem matki.
Współpraca z Freudem
Jung współpracował z Zygmuntem Freudem, twórcą psychoanalizy, w rozwijaniu i popularyzacji psychoanalizy w jej wczesnych dniach. Przez pewien czas ich prace wzajemnie się uzupełniały, jednak po kilku latach ujawniły się fundamentalne różnice między ich przekonaniami (i ich własnymi osobowościami) i w 1913 roku każdy z nich poszedł swoją drogą.
Psychika celowa, samoregulująca
Podstawą poglądu Junga na psychikę było to, że umysłowi i „nieświadomości” można w dużej mierze ufać i że cały czas stara się on pomóc jednostce; w ten sposób postrzegał psychikę jako samoregulującą się. Przeciwstawił ten pogląd Freudowi, który, jak uważał, patologizował psychikę, zawsze szukając problemów lub trudności oraz analizując i redukując trudności jednostki do traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa lub konfliktów seksualnych.
Jung uważał, że nawet problematyczne objawy, takie jak lęk lub depresja, mogą być potencjalnie pomocne w zwróceniu uwagi jednostki na brak równowagi w psychice. Na przykład, jeśli ktoś popada w depresję, być może sposób, w jaki przeżywa swoje życie oznacza, że nie podąża ścieżką, która jest naturalna i prawdziwa dla jego szczególnej osobowości. Rozumiał to jako spowodowane celową naturą psychiki.
Ja
Jung uważał również, że sposób, w jaki postrzegamy siebie (nasze ego) jest ograniczony i że „współczesny człowiek” stał się odcięty od swojej prawdziwej, instynktownej natury. Uważał, że musimy wsłuchać się w siebie i odkryć, kim naprawdę jesteśmy i co naprawdę czujemy. Doszedł do przekonania, że musimy być prowadzeni przez to, co nazwał jaźnią, która jest nieświadomym poczuciem osobowości jako całości, archetypowym obrazem pełnego potencjału jednostki.
Indywiduacja
Uważał, że jaźń działa jako zasada przewodnia wewnątrz osobowości i że podążanie za jej przewodnictwem przynosi rozwój osobowości. Ten naturalny proces rozwoju określił mianem indywiduacji. Proces ten polega na zmierzaniu w kierunku manifestacji wszystkich naturalnych elementów osobowości. Jak ujął to Jung: „Tylko to, co jest naprawdę sobą, ma moc uzdrawiania” . Proces ten nigdy nie jest zakończony, ponieważ jednostka zawsze reaguje na nową, zmieniającą się sytuację i musi przyjąć nowe części i konfiguracje siebie, aby to zrobić.
Cień
Te elementy jaźni, które nie zostały zintegrowane ze świadomą osobowością Jung nazwał cieniem. Elementy te czasami znajdują się w cieniu, ponieważ cechy i funkcje są negowane lub odrzucane, ponieważ dana osoba czuje, że są nie do przyjęcia. Mogą to być zazwyczaj „negatywne”, pozornie destrukcyjne części osobowości, takie jak agresja czy zazdrość (chociaż Jung powiedziałby, że wszystkie aspekty osobowości – jasne i ciemne – są konieczne dla osobowości, jeśli ma ona stać się pełna i dobrze ugruntowana). Dla innych ludzi mogą to być wrażliwe, czułe lub kochające cechy, które są negowane – szczególna rodzina lub kultura danej osoby będzie miała na to silny wpływ.
Teoria typów
Innym powodem, dla którego poszczególne cechy pozostają w cieniu jest to, że są one po prostu nierozwinięte. Jung uważał, że każdy z nas rozwinął pewne funkcje osobowości jako pierwotne, które postrzegał jako funkcje dominujące lub nadrzędne, podczas gdy inne były słabiej rozwinięte, które nazywał funkcjami pomocniczymi, a te, które były bardzo słabo rozwinięte, nazywał funkcjami podrzędnymi.
Cztery funkcje
Zidentyfikował cztery różne funkcje – myślenie, uczucie, doznania i intuicję (odpowiadające starożytnemu podziałowi funkcji na powietrze, wodę, ziemię i ogień) – które postrzegał jako różne sposoby angażowania się jednostki w świat. Wiele nieporozumień pojawia się między ludźmi, którzy mają różne funkcje jako podstawowe i którzy w konsekwencji postrzegają świat w bardzo różny sposób. Jung rozumiał, że w procesie indywiduacji osoba będzie musiała rozwinąć swoje podrzędne funkcje – cokolwiek to było dla danej jednostki – tak, aby nie rzutować ich po prostu na innych ludzi; na przykład intelektualista, myślący typ, który patrzy z góry na zmysłowego, kochającego sport i doznania typka. Jak pisze Jung, „Wszystko, co irytuje nas w innych, może prowadzić do zrozumienia nas samych”.
Introwersja i ekstrawersja
Zidentyfikował również dwie różne postawy wobec świata – osoby, które bardziej otwarcie reagowały na świat, były nim bardziej podekscytowane i zaangażowane, nazwał ekstrawertykami; podczas gdy osoby, które nie okazywały swoich reakcji na zewnątrz, ale trzymały je w sobie i bardziej interesowały się swoim wewnętrznym światem, nazwał introwertykami. Jung przyznał, że rozwinął swoją teorię typów częściowo po to, aby lepiej zrozumieć różnice między sobą a Freudem, chociaż uznał ją za bardzo przydatną w zrozumieniu ludzi, a w szczególności sposobu, w jaki odnoszą się do innych.
Sny
Jednym ze sposobów zrozumienia tego, co dzieje się w psychice, który Jung cenił niemal ponad wszystkie inne, są sny. Uważał, że „ukazują nam one nieskazitelną, naturalną prawdę”. Uważał, że sny nie ukrywają swojej treści, w przeciwieństwie do Freuda, który uważał, że sny wyrażają zakazane pragnienia, które są ukryte we śnie. Jung uważał, że sny wyrażają się poprzez użycie symboli i że to właśnie trudności w zrozumieniu tych symboli mogą sprawić, że sen jest trudny do zrozumienia. Miał on kilka charakterystycznych sposobów podejścia do snów.
Duchowość i religia
Jung stwierdził, że doświadczenie słuchania i bycia prowadzonym przez jaźń odpowiada temu, co było rozumiane, przez tysiąclecia, jako doświadczenie duchowe. Napisał on: Wśród wszystkich moich pacjentów w drugiej połowie życia – to znaczy, ponad trzydziestu pięciu – nie było jednego, którego problem w ostateczności nie był, że znalezienie religijnego spojrzenia na życie … to oczywiście nie ma nic wspólnego z konkretnym wyznaniem wiary lub członkostwa w kościele” .
Podstawą tego zrozumienia było to, że jednostka musi przejść poza ich bezpośrednim codziennym doświadczeniem, ucieleśnione w ego, i przyjść do relacji z siebie, który jest czasami doświadczane w „numinous” i awe-inspiring sposób. Jest to doświadczenie transformujące dla jednostki i takie, które przesuwa jej środek ciężkości z małostkowego, osobistego egocentryzmu w kierunku szerszego spojrzenia na siebie, bardziej w kontakcie z innymi ludźmi i z nimi związanego.
Związek analityczny
Jung napisał o związku między analitykiem a analizantem (osobą poddawaną analizie), że „Spotkanie dwóch osobowości jest jak kontakt dwóch substancji chemicznych: jeśli zachodzi jakaś reakcja, obie ulegają przemianie”.
Postrzegał to jako bardzo realny związek, w który zaangażowane są obie osoby i był bardzo świadomy roli własnej osobowości analityka w analizie. Wiedział, jak głęboko analityk może być dotknięty przez analizanta i rozumiał, że analityk musi zmagać się z tymi efektami z pierwszej ręki i że to zmaganie jest istotną częścią pracy nad analizą. Jung był pierwszą osobą, która nalegała, aby analityk sam przeprowadzał analizę jako część swojego szkolenia. Analityk mógł pomóc analizowanemu tylko w takim stopniu, w jakim on sam zaangażował się we własny rozwój.
Inne obszary myśli Junga
Oprócz skupienia się na klinicznych, terapeutycznych studiach, Jung interesował się również szerokim wachlarzem dalszych zainteresowań, od fizyki teoretycznej, do filozofii, a w szczególności studium religii.
Aby dowiedzieć się więcej, przyjdź na kurs SAP’s Foundation Course
Sugerowana dalsza lektura ogólna
Memories, Dreams, Reflections by C.G. Jung. Fontana Press.
Selected Writings by C.G. Jung; Introduction Anthony Storr. Fontana Press.
Jung, (Modern Masters) by Anthony Storr.
Jung – A very short introduction by Anthony Stevens. Oxford University Press
Psychoterapia i analiza
Analiza, naprawa i indywiduacja Kenneth Lambert. Karnac Books.
My Self, My Many Selves by J.W.T. Redfearn. Karnac Books.
Analyst-Patient Interaction: Collected Papers on Technique by Michael Fordham; Edited by Sonu Shamdasani. Routledge.