Abstract
Teoria demokratyczna historycznie opierała się na założeniu, że właściwym – i być może wyłącznym – miejscem władzy politycznej jest suwerenne państwo, roszczące sobie prawo do wyłącznej władzy politycznej nad określonym terytorium i populacją. Dobrze zdefiniowany demos może zatem towarzyszyć suwerennemu państwu, z roszczeniem do powszechnej kontroli nad decyzjami politycznymi, które jest dość proste – przynajmniej w teorii, choć rzadko w praktyce. Demokratyczny ideał równości politycznej może być zatem zdefiniowany w kategoriach równej zdolności wszystkich obywateli w demos do sprawowania kontroli nad decyzjami politycznymi. Ponadto, państwowa demokracja w praktyce jest prawie zawsze demokracją liberalną. Teoretycy liberalnej demokracji mogą wyszczególnić szereg praw – wolność myśli, słowa, zrzeszania się i zgromadzeń, a także, co bardziej kontrowersyjne, prawo do własności prywatnej i utrzymania – niezbędnych do funkcjonowania takiego systemu.2 Tak skonstruowana władza publiczna stanowi stosunkowo zgrabny pakiet. Ci, którzy są przywiązani do takiego obrazu, z przerażeniem witają wszelkie odstępstwa. I tak na przykład Lowi (1999) potępia kooperatywne zarządzanie środowiskiem, któremu przyklaskują Sabel et al. (1999), jako abdykację władzy publicznej, która pozwala interesariuszom generować wyniki, które im odpowiadają – ale kosztem interesu publicznego właściwie zdefiniowanego na najwyższych szczeblach władzy państwowej.