ORIGINAL ARTICLE
Validation of Brazilian Portuguese version of the Beck Depression Inventory-II w próbie środowiskowej
Validação da versão brasileira em português do Inventário de Depressão de Beck-II numa amostra da comunidade
Marcio Henrique Gomes-OliveiraI; Clarice GorensteinI,II; Francisco Lotufo NetoI; Laura Helena AndradeI; Yuan Pang WangI
ISection of Psychiatric Epidemiology (LIM-23), Institute and Department of Psychiatry, Faculdade de Medicina, Universidade de São Paulo
IIDepartment of Pharmacology, Institute of Biomedical Sciences, Universidade de São Paulo
Corresponding author
ABSTRACT
BACKGROUND: Inwentarz Depresji Becka (BDI) jest stosowany na całym świecie do wykrywania objawów depresyjnych. Kwestionariusz ten został zrewidowany (1996) tak, aby odpowiadał kryteriom DSM-IV dla epizodu dużej depresji. Oceniono rzetelność i ważność brazylijskiej portugalskiej wersji BDI-II dla dorosłych osób nieklinicznych.
METODY: Kwestionariusz zastosowano dwukrotnie u 60 studentów szkół wyższych. Następnie 182 dorosłych osób mieszkających w społeczności lokalnej wypełniło BDI-II, Kwestionariusz Samoprezentacji i Skalę K10. Przeszkoleni psychiatrzy przeprowadzili wywiady bezpośrednie z respondentami przy użyciu Strukturalnego Wywiadu Klinicznego (SCID-I), Skali Depresji Montgomery-Åsberg oraz Skali Lęku Hamiltona. W celu zbadania właściwości psychometrycznych BDI-II przeprowadzono analizę opisową, analizę detekcji sygnału (Receiver Operating Characteristics), analizę korelacji oraz analizę funkcji dyskryminacyjnych.
WYNIKI: Współczynnik korelacji wewnątrzklasowej BDI-II wynosił 0,89, a współczynnik alfa Cronbacha spójności wewnętrznej 0,93. Przyjmując SCID jako złoty standard, punkt odcięcia 10/11 był najlepszym progiem do wykrywania depresji, dając czułość 70% i swoistość 87%. Równoczesna ważność (korelacja 0,63-0,93 przy równoczesnym stosowaniu skal) i zdolność predykcyjna poziomu nasilenia (ponad 65% poprawnych klasyfikacji) były akceptowalne.
Deskryptory: Depresja; Skale psychometryczne; Ważność; Inwentarz Depresji Becka; Brazylia.
RESUMO
OBJETIVOS: O Inventário de Depressão de Beck (IDB) jest używany na całym świecie do wykrywania objawów depresji. W 1996 roku dokonano rewizji tego kwestionariusza, aby dostosować go do kryteriów DSM-IV dla większego epizodu depresji. Ocena wiarygodności i trafności I wersji portugalsko-brazylijskiej IDB-I w amostra não clínica de adultos.
METODY: Kwestionariusz został dwukrotnie wypełniony przez 60 studentów uczelni wyższych. Następnie 182 dorosłych mieszkańców gminy wypełniło kwestionariusze IDB-II, Kwestionariusza Samopoczucia i skali K10. Przeszkoleni lekarze psychiatrzy osobiście przeprowadzali wywiady z respondentami przy użyciu Strukturalnego Wywiadu Klinicznego (SCID-I), skali depresji Montgomery-Åsberg oraz skali lęku Hamiltona. W celu zbadania właściwości psychometrycznych IBD-II przeprowadzono analizę opisową, detekcję sygnału (Receiver Operating Characteristics), korelację i funkcję dyskryminacyjną.
WYNIKI: Współczynnik korelacji wewnątrzklasowej IBD-II wynosił 0,89, a współczynnik alfa spójności wewnętrznej 0,93. Przyjmując SCID jako złoty standard, punkt odcięcia 10/11 był najlepszym progiem do wykrywania depresji, osiągając czułość 70% i swoistość 87%. Trafność zbieżna (korelacja 0,63-0,93 przy jednoczesnym stosowaniu skal) i zdolność predykcyjna ciężkości (ponad 65% poprawnych klasyfikacji osób z depresją) były akceptowalne.
WNIOSEK: BDI-II jest rzetelny i ważny do pomiaru symptomatologii depresji w brazylijskiej nieklinicznej populacji portugalskojęzycznej.
Deskryptory: Depresja, skala depresji, ważność, Inwentarz Depresji Becka, Brazylia.
Wprowadzenie
Inwentarz Depresji Becka (BDI) jest narzędziem samooceny, które jest szeroko stosowane na całym świecie. Zaproponowana pierwotnie przez Becka i współpracowników skala została zrewidowana w 1996 roku w celu uwzględnienia kryteriów DSM-IV dla epizodu dużej depresji (major depressive episode – MDE).1 Skala BDI-II2 została przetłumaczona z języka angielskiego na kilka innych języków i charakteryzuje się dobrymi właściwościami psychometrycznymi w zakresie stosowalności i ważności. Biorąc pod uwagę duże rozpowszechnienie zaburzeń depresyjnych, proces walidacji jest niezbędnym krokiem do rozszerzenia jej zastosowania na szeroką gamę populacji.
Cel pracy
W związku z potrzebą walidacji wersji instrumentu w nowym języku, celem niniejszej pracy jest zbadanie właściwości psychometrycznych brazylijsko-portugalskiej wersji BDI-II3 pod względem rzetelności, kryteriów i ważności równoległej. Przedstawiamy dowody wspierające ważność BDI-II w wykrywaniu MDE i nakładania się na lęk i cierpienie psychiczne, uznając SCID-I za złoty standard.
Metody
Angielska wersja BDI-II została przetłumaczona na brazylijski portugalski przez dwóch dwujęzycznych badaczy (Y.P.W. i C.G.) z Uniwersytetu w São Paulo i przetłumaczona wstecz przez native-speakera. Ekwiwalencja semantyczna została przedyskutowana z dwoma dwujęzycznymi psychiatrami klinicznymi. Następnie wersja ta została porównana z niezależnym tłumaczeniem brazylijskim, opracowanym przez psychologa klinicznego z innego uniwersytetu. Wersja uzgodniona została poddana dyskusji w panelu ekspertów złożonym z jednego psychiatry klinicznego, dwóch psychologów klinicznych i jednego psychofarmakologa, z których wszyscy byli wykwalifikowanymi specjalistami w zakresie instrumentów psychometrycznych i mieli doświadczenie kliniczne w leczeniu depresji. Wersja ta została poddana nowemu back-translacji. Przed zastosowaniem narzędzia na próbach docelowych, BDI-II był testowany pilotażowo z udziałem 20 studentów medycyny w celu uzyskania debriefingu poznawczego. Dlatego też obecna wersja różni się nieznacznie od poprzedniej portugalskiej wersji BDI-II, która została zaproponowana w Portugalii.4
Uczestnicy
Wylosowano dwie niezależne próby w celu udokumentowania różnych właściwości psychometrycznych BDI-II: próbę studentów, w celu uzyskania rzetelności powtórnego testu, oraz próbę społeczności w celu ustalenia najlepszego punktu odcięcia dla i ważności BDI-II z kryteriami zewnętrznymi.
Próba 1
BDI-II podawano 60 studentom medycyny z Universidade de São Paulo (średni wiek = 24,6 lat, SD = 1,2, zakres = 22-26, z 51% kobiet). Studenci dwukrotnie wypełniali BDI-II,3 Kwestionariusz Samoprezentacji (SRQ-20),5 oraz skalę K106 na swoich zajęciach, przy średniej długości przerwy wynoszącej 15 dni.
Próba 2
Następnie w Instytucie Psychiatrii dogodna próba 182 dorosłych uczestników wylosowanych z populacyjnego badania gospodarstw domowych w obszarze metropolitalnym São Paulo7 wypełniła BDI-II,3 SRQ-20,5 i skalę K106. Niezależnie od stanu zdrowia psychicznego lub kondycji fizycznej, uczestnicy żyli w swoim gospodarstwie domowym w czasie przeprowadzania oceny. Średni wiek tej mieszkającej w społeczności próby wynosił 41 yo. (SD = 10,8, zakres = 20-60), średnia liczba lat edukacji wynosiła 9,4 (SD = 3,9, zakres = 2-19), a 102 uczestników stanowiły kobiety (56%). Wszystkich uczestników poddano bezpośrednim wywiadom, w których wykorzystano Strukturalny Wywiad Kliniczny (SCID-I)8 zakotwiczony w skali Clinical Global Impression (CGI),9 Skali Oceny Depresji Montgomery’ego-Åsberga (MADRS),10 i Skali Lęku Hamiltona (HAM-A).11
Środki
BDI-II2,3 składa się z 21 zestawów stwierdzeń dotyczących objawów depresji w ciągu ostatnich 15 dni, które są oceniane w skali porządkowej od 0 do 3, dając całkowitą punktację w zakresie od 0 do 63. Sugerowane progi1 dla poziomów nasilenia były następujące: 0-13, minimalna/brak depresji; 14-19, łagodna depresja; 20-28, umiarkowana depresja; i 29-63, ciężka depresja.
W celu dalszej oceny ważności kryterialnej BDI-II zastosowano kolejno następujące narzędzia porównawcze:
1) Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders (SCID-I)8 i Clinical Global Impression Scale (CGI)9
2) Montgomery-Åsberg Depression Rating Scale (MADRS)10
3) Hamilton Anxiety Scale (HAM-A)11
4) Skala Dystresu Psychologicznego Kesslera (K10)5
5) Kwestionariusz Samoprezentacji (SRQ-20)6
Na przeprowadzenie tego badania uzyskano zgodę Komisji Etycznej Zarządu Szpitala Uniwersyteckiego oraz pisemną świadomą zgodę uczestników przed przystąpieniem do badania.
Strategia analizy danych
Obliczono analizy opisowe, korelację wewnątrzklasową (ICC) dla próby studenckiej oraz współczynnik spójności wewnętrznej (alfa Cronbacha) BDI-II dla próby środowiskowej. Następnie przeprowadzono analizy wykrywania sygnałów w stosunku do diagnoz SCID-I/MDE dla wszystkich możliwych wyników BDI-II, budując krzywą ROC (Receiver Operating Characteristics). Obliczono pozytywną wartość predykcyjną (PPV), negatywną wartość predykcyjną (NPV) oraz procent błędnej klasyfikacji. Po zaklasyfikowaniu badanych do podgrup depresyjnych i nie-depresyjnych według najlepszego progu obliczono korelacje Spearmana klasyfikacji i CGI.
Obliczono korelacje Pearsona między BDI-II a narzędziami psychometrycznymi. Przeprowadzono analizę funkcji dyskryminacyjnej w zależności od stopnia ciężkości BDI-II, stosując kanoniczną funkcję dyskryminacyjną do przewidywania przynależności do kategorii stopnia ciężkości i wykorzystując jako kryterium diagnozę SCID-I/MDE. Wszystkie analizy przeprowadzono przy użyciu programu SPSS 14.0, przy poziomie istotności 0,05 dla testów dwuwartościowych.
Wyniki
Współczynnik ICC dla rzetelności retestowej BDI-II dla próby studenckiej wyniósł 0,89 (95%CI 0,82-0,93). Współczynnik alfa Cronbacha dla BDI-II dla próby środowiskowej wynosił 0,93, a alfa wynosiła 0,92 i 0,93 odpowiednio dla podgrupy mężczyzn i kobiet. Korelacja pozycja-całość wahała się od 0,44 do 0,73, wskazując na zadowalającą jednorodność pozycji dla oceny podstawowego konstruktu.
W tabeli 1 przedstawiono średni wynik i odchylenie standardowe (SD) każdej pozycji BDI-II dla całej próby i z podziałem na płeć. Mężczyźni uzyskali istotnie niższe wyniki niż kobiety (7,88 vs. 11,43; F = 5,05; p < 0,05).
Wszystkie możliwe wyniki BDI-II porównano z przypadkami SCID-I/MDE (Tabela 2). Najlepszym punktem odcięcia było 10/11. Ten próg wykazał czułość 70% i swoistość 84,4%. Ponadto PPV wynosiła 84,3%, NPV – 77%, a wskaźnik błędnej klasyfikacji – 23,1%. Pole powierzchni pod krzywą ROC wskazywało, że urządzenie może zdyskryminować 82,1% (95%CI 75-89) przypadków MDE, wykazując znaczną dokładność.
Przy przyjęciu wartości odcięcia 10/11, 121 badanych zostało sklasyfikowanych jako osoby bez depresji (BDI < 10), a 61 jako osoby z depresją (BDI > 10). Proporcje wyników CGI przedstawiały się następująco: 87,6% osób bez depresji zostało sklasyfikowanych jako „nie chorzy/minimalnie chorzy” (CGI 1-3), a 64,6% osób z depresją przekroczyło poziom „umiarkowanie chorzy” (CGI 4-7). CGI był skorelowany z wynikiem BDI-II oraz dychotomiczną klasyfikacją depresji 10/11 (rho = 0,67, p < 0,05).
Przyjmując za kryterium rozpoznanie MDE i sugerowany próg ciężkości, najlepszą skuteczność dyskryminacyjną BDI-II zaobserwowano pomiędzy osobami z „minimalną/bez depresji” (wyniki 0-13) i osobami z „bardzo ciężką” depresją (wyniki 29-63), które stanowiły odpowiednio 81,1% i 85,7%. Ogólna zdolność predykcyjna prawidłowo sklasyfikowanych przypadków wynosiła 65,4%.
W odniesieniu do ważności równoległej, korelacje między BDI-II i SRQ-20 wynosiły 0,67 i 0,89 odpowiednio dla próby studenckiej i środowiskowej. Podobnie, korelacje z K10 wynosiły 0,63 i 0,93. Korelacja z MADRS wynosiła 0,75, a z HAM-A 0,66 w próbie środowiskowej.
Dyskusja
Badanie to dostarcza pierwszych danych na temat wyników psychometrycznych brazylijskiej portugalskiej wersji BDI-II w populacji nieklinicznej. Narzędzie wykazało stabilność czasową, było wewnętrznie spójne i ważne dla przewidywania obecności objawów depresji. Podczas gdy większość badań dotyczyła prób studenckich, nasze główne dane, wraz z wywiadami klinicznymi, pochodzą od dorosłych ze społeczności lokalnej w szerokim zakresie wieku i poziomu wykształcenia. Znaczenie samooceny depresji było również skorelowane z kliniczną oceną jej nasilenia.
Rzetelność brazylijskiej wersji portugalskiej jest podobna do oryginalnych współczynników zgłoszonych dla wersji amerykańskiej.2 Ogólnie rzecz biorąc, spójność wewnętrzna zróżnicowanych językowo wersji BDI-II została opisana jako dobra do doskonałej. To podobieństwo najprawdopodobniej odzwierciedla solidny konstrukt bazowy i pokazuje reprezentatywną jakość pozycji w poprawionym kwestionariuszu. Wartość współczynnika dla danych brazylijskich wynosząca około 0,90 wspiera jego stabilność, a współczynnik ten jest porównywalny z tymi podanymi dla wersji angielskiej i hiszpańskiej,12 tureckiej,13 i islandzkiej.14
Jak w większości opublikowanych badań nad BDI-II, efekt płci pojawił się konsekwentnie w wyniku całkowitym. Skłonność BDI-II do różnicowania ze względu na płeć jest niezmiennie obecna w instrumentach służących do oceny depresji i zasługuje na przyszłe badania.
W piśmiennictwie istnieją kontrowersje dotyczące zakresów punktów odcięcia stosowanych do kategoryzacji osób z łagodną, umiarkowaną i ciężką depresją.1 Przyjmując zalecenie Kendalla (10/11 dla dysforii i 15/16 dla łagodnej depresji), Dozois i wsp.15 stwierdzili czułość 71% i swoistość 88%. Jednak zastosowanie wyższych wartości odcięcia 13/14 i 20/21 poprawiło czułość do 81%, a swoistość do 92%. Ostatnio Shean i wsp.16 wykazali, że próg 18/19 jest odpowiednim wskaźnikiem swoistości (od 84,4% do 100%) dla umiarkowanej lub ciężkiej depresji.
Nasz punkt odcięcia wynoszący 10/11 jest podobny do progów stosowanych w badaniach kanadyjskich15 i tureckich.13 Z kolei czułość zmniejsza się do 58,3%, a swoistość nieznacznie wzrasta (87,7%), gdy próg wykrywania łagodnej depresji zwiększa się do 13/14.2 Co więcej, przy wyższym progu (np. 20/21) obserwuje się niedopuszczalną czułość i dużą swoistość. Jeśli przyjmie się sugerowaną wartość odcięcia 26/27 dla ciężkiej depresji,2 czułość staje się zbyt mała do wykrywania depresji (21,7%). Próg 10/11 w brazylijskiej wersji portugalskiej dobrze sprawdza się w przewidywaniu binarnym dla 82% przypadków depresji w porównaniu z przypadkami bez depresji. Podczas gdy zdolność predykcyjna dla różnych poziomów nasilenia jest akceptowalna, jest ona niższa niż wartość 87% w badaniu islandzkim.14
BDI-II wykazał wysokie korelacje z instrumentami stosowanymi jednocześnie. W literaturze przedmiotu nakładanie się konstruktu ocenianego przez BDI-II i popularnych skal stosowanych w przesiewowym rozpoznawaniu depresji (np. MADRS, HAM-D) wynosiło od 0,69 do 0,86. W naszym badaniu BDI-II wykazywał również dobre korelacje ze skalami ogólnej psychopatologii, takimi jak K10 i SRQ-20.
Należy zwrócić uwagę na pewne słabości tego badania. Próba była oceniana w placówce służby zdrowia, co może wpływać na wyniki. Uczestnicy mogli wyolbrzymiać swoje objawy, aby uzyskać leczenie z powodu problemów zdrowotnych. Jednakże nasze wyniki są porównywalne z większością badań międzynarodowych i zapewniają możliwość zastosowania BDI-II w próbach nieklinicznych. Dodatkowo, przyjęcie SCID-I jako kryterium mogło utrudnić przewidywania, ponieważ ramy czasowe SCID-I wykraczają poza ramy BDI-II, która ocenia tylko ostatnie dwa tygodnie. W związku z tym niektóre objawy depresyjne mogły ulec remisji do tego stopnia, że były niewykrywalne przez kwestionariusz. Podobnie, okresy objęte przez równoległe instrumenty (np. SRQ-20 i K10) również przewyższają czas objęty przez BDI-II.
Ważność konstrukcyjna BDI-II pozostaje w dużej mierze do wykazania. Niektóre cechy charakterystyczne depresji (np. przewlekłość, remisja i schemat objawowy w przypadku prezentacji atypowej) powinny być zbadane przy użyciu prospektywnego projektu i bardziej wszechstronnej próby. Możliwość zastosowania BDI-II powinna być sprawdzona w próbach klinicznych aktywnych przypadków depresji, badaniach epidemiologicznych, podstawowej opiece zdrowotnej i szpitalach ogólnych. Podsumowując, wskaźniki rzetelności i trafności brazylijskiej portugalskiej wersji BDI-II były zadowalające i wspierają jej zastosowanie w brazylijskich populacjach nieklinicznych w celu przewidywania prawdopodobnej depresji.
Podziękowania
Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo sponsorował ten projekt. Dr YPW jest odbiorcą grantu (Proces # 2008/11415-9). Conselho Nacional de Pesquisa (CNPq) sponsorował dr CG i LHA. Uznajemy zaangażowanie wydawnictwa Casa do Psicólogo, które uprzejmie udostępniło formularze BDI-II i wyraziło zgodę na ich użycie w Brazylii. Jesteśmy również wdzięczni prof. Ronaldowi C. Kesslerowi, który udzielił zgody na użycie instrumentu K10.
1. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych. 4th. edition (DSM-IV). American Psychiatric Press. 1994.
2. Beck AT, Steer RA, Brown GK. BDI-II: Podręcznik Inwentarza Depresji Becka. Psychological Corporation. 1996.
3. Gorenstein C, Wang Y-P, Argimon IL, Werlang BSG. Manual do Inventário de depressão de Beck – BDI-II. Beck AT, Steer RA, Brown GK, redaktorzy. São Paulo: Editora Casa do Psicólogo. 2011.
4. Coelho R, Martins A, Barros H. Clinical profiles relating gender and depressive symptoms among adolescents ascertained by the Beck Depression Inventory II. Eur Psychiatry. 2002;17(4):222-6.
5. Harding TW, de Arango MV, Baltazar J, Climent CE, Ibrahim HH, Ladrido-Ignacio L, et al. Mental disorders in primary health care: a study of their frequency and diagnosis in four developing countries. Psychol Med. 1980;10(2):231-41.
6. Kessler RC, Andrews G, Colpe LJ, Hiripi E, Mroczek DK, Normand SL, et al. Short screening scales to monitor population prevalences and trends in non-specific psychological distress. Psychol Med. 2002;32(6):959-76.
7. Viana MC, Teixeira MG, Beraldi F, Bassani I de S, Andrade LH. Sao Paulo Megacity Mental Health Survey – a population-based epidemiological study of psychiatric morbidity in the Sao Paulo metropolitan area: aims, design and field implementation. Rev Bras Psiquiatr. 2009;31(4):375-86.
8. First M, Spitzer R, Gibbon M, J W. Structured Clinical Interview for DSM-IV- TR Axis I Disorders, Research Version, Non-patient Edition (SCID-I/NP). Biometrics Research, New York State Psychiatric Institute. 2002.
9. Guy W. ECDEU Assessment Manual for Psychopharmacology. Revised Rockville,MD. 1976:218-22.
10. Montgomery SA, Asberg M. A new depression scale designed to be sensitive to change. Br J Psychiatry. 1979;134:382-9.
11. Hamilton M. The assessment of anxiety states by rating. Br J Med Psychol. 1959;32(1):50-5.
12. Wiebe JS, Penley JA. A psychometric comparison of the Beck Depression Inventory-II in English and Spanish. Psychol Assess. 2005;17(4):481-5.
13. Kapci EG, Uslu R, Turkcapar H, Karaoglan A. Beck Depression Inventory II: evaluation of the psychometric properties and cut-off points in a Turkish adult population. Depress Anxiety. 2008;25(10):E104-10.
14. Arnarson TO, Olason DT, Smari J, Sigurethsson JF. The Beck Depression Inventory Second Edition (BDI-II): psychometric properties in Icelandic student and patient populations. Nord J Psychiatry. 2008;62(5):360-5.
15. Dozois D, Dobson K, Ahnberg J. A psychometric evaluation of the Beck Depression Inventory-II. Psychol Assess. 1998;10(2):83-9.
16. Shean G, Baldwin G. Sensitivity and specificity of depression questionnaires in a college-age sample. J Genet Psychol. 2008;169(3):281-8.
Autor korespondencyjny:
Dr Wang, YP
Núcleo de Epidemiologia Psiquiátrica; Instituto de Psiquiatria do Hospital das Clínicas; Faculdade de Medicina da Universidade de São Paulo
Rua Dr. Ovídio Pires de Campos, no. 785; 3º. andar – Ala Norte – Sala 17
CEP: 05403-010; São Paulo, SP, Brazil
Phone/Fax: (+55 11) 2661-6976
E mail: [email protected]
Przedłożono 13 lipca 2011; zaakceptowano 3 marca 2012
.