Heren zijn een veelvoorkomend dier in Noord-Amerika en komen voor in Mexico, Canada, en alle tussenliggende gebieden. Ze zijn het meest bejaagde grote dier op het continent, en er zijn vele soorten herten in Noord-Amerika die men kan zien en waarderen. Het precieze aantal soorten hangt af van uw definitie van een hert. Technisch gezien zijn er 58 ondersoorten van de familie in Noord-Amerika, maar eigenlijk maar 6 soorten echte herten.
6 Soorten herten in Noord-Amerika
Whitetail Deer
Wetenschappelijke naam: Odocoileus virginianus
Grootte: 37-87 inch bij de schouder
Gewicht: 150-300 pond (gewicht & grootte kan variëren per locatie)
Het witstaarthert, ook bekend als het Virginia hert, is het meest verspreide wilde hoefdier in Noord-Amerika. Het is voornamelijk verspreid ten oosten van de Rocky Mountains en in het grootste deel van Mexico.
De staat die de meeste Whitetail herten herbergt is Texas, met meer dan vier miljoen herten. Ze hebben zich onlangs verder noordwaarts verspreid, tot in de Canadese Rocky Mountains, als gevolg van de omschakeling van land naar agrarisch gebruik, wat meer loofverliezende vegetatie voor hen bevordert. Het Witstaarthert komt het meest voor in de buurt van menselijke activiteiten.
Het Witstaarthert dankt zijn handelsmerknaam aan de kenmerkende witte onderkant van hun staart. Ze heffen hun staart op en flitsen met de witte onderkant als ze een roofdier zien. Zo laten ze het roofdier weten dat ze gezien zijn en dat hun aanval vergeefs zou zijn. Hun vacht verandert van roodbruin in de lente naar grijsbruin in de winter als een milde vorm van camouflage.
Mule Deer
Wetenschappelijke naam: Odocoileus hemionus
Grootte: 31-42 inch op de schouder
Gewicht: 121-331 pond
Het muildierhert is ook bekend als het zwartstaarthert, en het dankt zijn naam aan zijn grote oren die lijken op die van een muildier. Muildierherten komen alleen voor op de westelijke Great Plains, in de Rocky Mountains, binnen het zuidwesten van de Verenigde Staten, en aan de westkust van Noord-Amerika.
De voortplantingscyclus van het Muildierhert is een belangrijk onderdeel van het begrijpen van hun gedrag. Hun paartijd begint in de herfst en duurt een paar dagen, waarbij de mannetjes agressiever worden en om paren wedijveren. Als een hinde niet zwanger wordt, proberen ze het de volgende maand opnieuw en in het voorjaar worden de kalveren geboren.
Cariboe
Wetenschappelijke naam: Rangifer tarandus
Grootte: 5,3-6,7 voet
Gewicht: 180-400 pond
De kariboe, ook bekend als het rendier, komt oorspronkelijk uit de noordelijke delen van Noord-Amerika. Hij komt voor in Alaska, Yukon en de Northwest Territories, en dan zuidwaarts in de Canadese Rockies. Hun leefgebied bestaat uit de toendra en de boreale bossen, afhankelijk van de tijd van het jaar. De kariboe is een seizoenstrekker, die van zijn geboortegebied naar zijn voedergebied in de toendra en taiga trekt.
Zowel mannelijke als vrouwelijke kariboes kunnen een gewei krijgen, hoewel het gewei bij de mannetjes meestal groter is. De Kariboe speelt een grote rol in inheemse culturen, zoals de Kariboe Inuit, omdat zij ervan afhankelijk zijn voor voedsel, kleding, onderdak, huiden, geweien, melk en transport.
Ook al zijn Rendier en Kariboe in wezen verwisselbare termen, technisch gezien is een Rendier de Europese naam, terwijl Kariboe de naam is voor de soort in Noord-Amerika. Kariboes komen eigenlijk van het Franse qalipu, dat “sneeuwschuiver” betekent, wat verwijst naar zijn gewoonte om met zijn poten door de sneeuw te gaan op zoek naar voedsel.
Moose
Wetenschappelijke naam: Alces alces
Grootte: 7,9-10 voet
Gewicht: 440-1500 pond
De eland is de grootste en zwaarste soort in de hertenfamilie en behoort tot de onderfamilie van de herten in de Nieuwe Wereld. De meeste volwassen mannetjes hebben een kenmerkend handvormig gewei dat zij zowel als versiering als paringsdemonstratie gebruiken. Het woord Eland is eigenlijk ontleend aan de Algonquische talen, afgeleid van moosu.
Eelanden leven meestal in boreale en gematigde loofbossen op het noordelijk halfrond, maar ze zijn bekend om zo ver noordelijk te leven als subarctische klimaten. Ze leven meestal in Canada, Alaska en New England, waarbij Maine de grootste populatie heeft van de onderste 48 staten.
Moose eten zowel aquatische als terrestrische vegetatie en zijn solitaire dieren, in tegenstelling tot de meeste soorten herten. Ze trekken met de seizoenen mee van het ene leefgebied naar het andere, op zoek naar eetbare planten, beschutting tegen roofdieren en bescherming tegen extreme weersomstandigheden. Het zijn aan de kou aangepaste dieren met een verdikte huid en een warmtevasthoudende vacht die hen extreem koudetolerant maakt, maar tijdens het warmere weer verkiezen ze ondergedompeld te zijn in koel water, want het zijn fantastische zwemmers.
Brocket Deer
Wetenschappelijke naam: Mazama gouazoubira
Grootte: 24-57 inch
Gewicht: 18-106 pond
Het Brocket hert is het minst voorkomende hert in Noord-Amerika met zijn verspreiding slechts zo ver noordelijk als het Yucatan schiereiland. De term “brocket” komt van het Franse woord voor een hert in zijn tweede jaar dat zijn vertakt gewei nog moet ontwikkelen, wat logisch is aangezien hun gewei kleine, eenvoudige stekels zijn.
Deze hertensoort is bijzonder klein en schuw, zodat ze er de voorkeur aan geven meer ’s nachts actief te zijn. Omdat ze nachtdieren zijn, worden ze zelden in het wild waargenomen. Ze leven alleen of in paren binnen een duidelijk afgebakend territorium dat ze intiem kennen. Ze gebruiken deze kennis om schuilplaatsen te vinden in de nabijgelegen vegetatie wanneer roofdieren verschijnen.
Gepaarde paren blijven monogom, en zoals de meeste hoefdieren, wedijveren de mannetjes van de soort om de vrouwtjes door met de koppen te slaan. Hun kleine en scherpe geweien worden gebruikt om te steken, en ze zijn ook bekend om elkaar te bijten. Er is geen vaste paartijd, maar deze gedragingen komen vaker voor in de herfst.
Elk
Wetenschappelijke naam: Cerbus canadensis
Grootte: 6.9-8 voet
Gewicht: 500-730 pond
De eland is een van de grootste soorten binnen de hertenfamilie, en komt op de tweede plaats na de eland. “Eland” is eigenlijk de term die Europeanen gebruiken voor de plaatselijke eland, maar binnen Noord-Amerika zijn de eland en de Eland twee zeer verschillende dieren.
Mannelijke Elanden hebben een groot gewei dat elk jaar wordt afgeworpen. Dit gewei maakt integraal deel uit van hun geritualiseerd paringsgedrag, met inbegrip van poseren en geweiworstelen met andere mannetjes. Elanden staan ook bekend om hun “bugling”, een luide reeks geluiden waarmee ze hun dominantie ten opzichte van andere mannetjes bevestigen en aantrekkelijke vrouwtjes aantrekken. Dit geluid kan, afhankelijk van het weer en de locatie, tot op een afstand van 5 mijl worden gehoord.
Elken zijn herkauwers, wat betekent dat ze voedingsstoffen uit plantaardig voedsel halen door het in een gespecialiseerde maag te fermenteren voordat het door microbiële acties wordt verteerd. Ze hebben een maag met vier kamers waarmee ze zich kunnen voeden met grassen, planten, bladeren en schors. Ze eten bijna constant tijdens de zomer en kunnen dagelijks 8,8-15,4 pond vegetatie opnemen.
