Een paar maanden geleden had ik een eerste afspraakje met een blanke man. We besloten naar de pub te gaan, heel informeel. Ongeveer tien minuten binnen, volledig ongevraagd, lanceerde hij in een toespraak over zijn fascinatie voor Hongkong (als je je afvraagt hoe hij wist over mijn familiebanden met Hongkong, het was omdat hij een foto had gevonden die ik op Instagram had gepost – twee jaar en vijftig berichten geleden). Ik zat daar en knikte beleefd, terwijl hij me vertelde over hoe zijn grootvader hem erover vertelde toen hij jong was, hoe hij er vervolgens van droomde om erheen te verhuizen, en hoe dit ertoe leidde dat hij Mandarijn ging studeren aan de universiteit. Bedenk dat Kantonees de hoofdtaal van Hong Kong is, niet Mandarijn.
‘Hong Kong is mijn plaats. Ik heb altijd geweten dat ik daar thuishoorde,’ besloot hij. Ik had geen idee hoe ik moest reageren. Ik weet ook niet hoe hij verwachtte dat ik zou reageren. Lof? Bewondering? Applaus? Een deel van mij hield mijn lachen in, omdat dit het soort dingen is waar ik grapjes over maakte met mijn vrienden, maar nooit gedacht had dat het echt zou gebeuren. Ter verduidelijking, er is niets mis met mensen die van Hong Kong houden: dat bekritiseren zou absurd zijn. Maar het houden van een oratie over de verdiensten van een leven in Hongkong aan iemand van wie je de interesse veronderstelde op basis van zijn etnische identiteit, is op zijn zachtst gezegd onnodig.
Het andere aspect van deze ontmoeting dat ik zeer ongemakkelijk vond, was het gedeelte waarin mij het gevoel werd gegeven dat ik een academisch subject was. Toen we het over familie hadden, waarvan ik dom genoeg aannam dat het veilig terrein was, knikte hij begrijpend (lees: frustrerend) mee toen ik hem vertelde over mijn interacties met mijn ouders, alsof hij alles wat ik zei herkende van een module over Confucianistische familiewaarden die hij in zijn tweede jaar had gevolgd. Het is één ding om een land en zijn cultuur te bestuderen. Het is iets heel anders om te veronderstellen dat je iemand begrijpt omdat je een jaar in het land van herkomst hebt doorgebracht – veel meer tijd dan ik zelf in China heb doorgebracht.
het lijkt erop dat er niet alleen culturele grenzen zijn, maar ook raciale ongevoeligheden waarmee je te maken krijgt als je met blanke mensen uitgaat.
Ik heb het nu al een tijdje over deze man, en niet echt op een manier die je zou doen denken dat we een tweede afspraakje hebben gehad (dat is niet zo). Ik heb ook al eerder geschreven over mijn eigen ervaringen met fetisjisering. Dus waarom accepteer ik het nog steeds als blanke jongens me mee uit vragen?
Ik ben niet de enige. In 2014 deed Christian Rudder, medeoprichter van OkCupid en een Harvard-geschoolde datawetenschapper, onderzoek naar datingvoorkeuren door miljoenen records te analyseren. Hij ontdekte dat Aziatische mannen de minst begeerlijke raciale groep zijn voor vrouwen en dat zwarte vrouwen de minst begeerlijke raciale groep zijn voor mannen. Niet alleen dat, blanke mannen kregen meer antwoorden van bijna elke etnische groep. Hoewel de studie alleen gegevens over heteroseksuele relaties lijkt te bevatten, is de conclusie duidelijk: blanke mannen zijn statistisch gezien het meest begeerlijk.
Maar waarom? Alleen al uit mijn ervaring met deze date blijkt dat er niet alleen culturele grenzen zijn, maar ook raciale ongevoeligheden waarmee je te maken krijgt als je met blanke mensen uitgaat. Hoewel ik niet wil afbreuk doen aan iemands agentschap – het spreekt voor zich dat sommige witte mensen zijn geweldige partners! – Ik denk wel dat een deel van het antwoord ligt in diepgewortelde culturele waarden die blanke mensen aantrekkelijk maken op een manier die niet geldt voor mensen van kleur.
Het spreekt voor zich dat er een verschil in privilege is dat kan leiden tot een machtsonevenwicht.
Toen mijn zus bijvoorbeeld aankondigde dat ze een nieuw vriendje had, informeerden mijn ouders altijd naar zijn etniciteit. Als hij blank was, werd hij met tegenzin goedgekeurd. Zo niet, dan moest hij wel iets anders hebben, zoals goede vooruitzichten op een baan. Ik had soortgelijke ervaringen: een blanke jongen was zeer acceptabel, maar een Zuid-Aziatische jongen vereiste verdere ondervraging. Ik denk dat dit gedeeltelijk komt doordat mijn ouders denken dat het hebben van een blanke partner assimilatie gemakkelijker maakt – iets waar zij veel waarde aan hechten – maar misschien is er ook een onuitgesproken gevoel van superioriteit dat kan worden ontleend aan het beklimmen van een vermeende raciale hiërarchie. Het omgekeerde is natuurlijk ook vaak waar: veel immigrantenouders willen graag dat hun kinderen binnen hun eigen ras trouwen om hun cultuur en de vermeende “raszuiverheid” van hun kleinkinderen te behouden. Hoewel ik het met geen van beide waarden eens ben, worden we vaak onwillekeurig gevormd door wat we herhaaldelijk zien en ervaren.
De relatiedynamiek tussen blanken en mensen van kleur kan ook gecompliceerd zijn. Het spreekt voor zich dat er een verschil in voorrecht is dat kan leiden tot een onevenwichtige machtsverhouding. Omdat ik met een blanke samen ben geweest, ben ik dankbaar dat ik dit niet openlijk heb ervaren, maar er zijn kleine, bijna onmerkbare dingen die ik wel begon op te merken: obers zouden standaard naar hen in plaats van naar mij kijken als het op beslissen aankwam, en de blikken die ik krijg in bepaalde ruimtes, zoals musea of chique restaurants, variëren afhankelijk van het ras van de persoon met wie ik samen ben.
Mensen van kleur worden vaak gezien en behandeld als minder begeerlijk dan hun blanke tegenhangers. Interacties met blanke mensen in de dating scene kunnen ons het gevoel geven buitengesloten te zijn. Onophoudelijke op ras gebaseerde veronderstellingen schuren. Ondanks dit alles zijn interraciale paren meer tevreden over hun relatie dan intraraciale paren. Hoewel niet bij alle interraciale koppels een blanke persoon betrokken is, is dit misschien voldoende bewijs dat we het daten buiten ons eigen ras niet moeten opgeven. Culturele grenzen kunnen worden overschreden en raciale vooronderstellingen kunnen worden afgeleerd. Als je besluit dat je iemand leuk genoeg vindt, denk ik dat het belangrijk is om wat ruimte te laten voor onwetende vragen, geduld te hebben terwijl ze leren, en, bovenal, je op je gemak te voelen om over ras te praten.
https://time.com/3302251/9-ugly-truths-big-data-ok-cupid-book/
https://web.archive.org/web/20100725032255/http://blog.okcupid.com/index.php/same-sex-data-race-reply/
https://web.archive.org/web/20100524180815/http://blog.okcupid.com/index.php/2009/10/05/your-race-affects-whether-people-write-you-back/
Troy, A. B., Lewis-Smith, J., & Laurenceau, J. (2006). Interraciale en intraraciale romantische relaties: The search for differences in satisfaction, conflict, and attachment style. Journal of Social and Personal Relationships, 23(1), 66-77. doi:10.1177/0265407506060178
Wil je bijdragen? Word hier lid van onze donateursgroep of stuur ons een e-mail – klik hier voor contactgegevens