Pink Floyd legende Syd Barrett is overleden in zijn huis in Cambridgeshire.
De zanger, 60, die leed aan een LSD-geïnduceerde inzinking terwijl hij op het hoogtepunt van zijn carrière in de jaren zestig was, stierf afgelopen vrijdag (7 juli). Er is gemeld dat hij stierf aan complicaties gerelateerd aan diabetes, maar andere rapporten suggereren dat de doodsoorzaak kanker was.
Een verklaring van Pink Floyd luidde: “De band is natuurlijk erg overstuur en verdrietig om te horen van Syd Barrett’s dood.
“Syd was het leidende licht van de vroege band line-up en laat een erfenis na die blijft inspireren.”
Zijn broer Alan bevestigde eerder vandaag (11 juli) zijn dood, zeggende: “Hij stierf vredig thuis. Er zal een privé familie begrafenis zijn in de komende dagen.”
‘Syd’ Barrett werd geboren als Roger Keith Barrett in Cambridge op 6 januari 1946, als jongste van vijf kinderen. Van jongs af aan was hij een fervent muzikant en op 15-jarige leeftijd kreeg hij de bijnaam die zijn meest prominente bijnaam werd, een verwijzing naar een andere muzikant uit Cambridge, ook Sid Barrett genaamd.
Barrett vormde Pink Floyd samen met Roger Waters, Nick Mason en Rick Wright in 1965, naar verluidt vernoemde hij de band naar twee bluesartiesten, Pink Anderson en Floyd Council, die een plaats hadden in zijn platencollectie.
Vanuit hun R&B begin ontwikkelde de band een unieke psychedelische stijl die goed aansloot bij de swingende Londense hipsters van die tijd. Ze werden al snel de huisband van de bejubelde UFO Club op Tottenham Court Road in West End, waar artiesten uit de psychedelische underground optraden.
De band nam hun eerste single ‘Arnold Layne’ op, geschreven door Barrett over een cross-dresser, in januari 1967. Geproduceerd door jaren ’60 scenester Joe Boyd, bleek de opname genoeg voor EMI om de groep een contract aan te bieden.
Nadat ze een Top Tien hit hadden gescoord met ‘See Emily Play’, wederom geschreven door Barrett, bracht de band hun debuut LP ‘The Piper At The Gates Of Dawn’ uit in augustus 1967.
De plaat, waarop Barrett acht nummers schreef en nog eens twee, werd opgenomen in de Abbey Road studio’s in het Londense St John’s Wood, naast de studio waar The Beatles bezig waren met het maken van ‘Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band’.
Naast het componeren van veel van de nummers, stond Barrett bekend om zijn innovatieve gitaarspel, het experimenteren met feedback en distortion en het gebruik van rekwisieten zoals een Zippo Aansteker om een uniek geluid uit zijn Fender Esquire te krijgen.
Het Britse publiek hield van wat ze hoorden – de LP haalde de Top Tien en de band begon een toegewijde aanhang te krijgen. Barrett werd echter steeds meer losgeslagen, wat samenviel met regelmatig gebruik van LSD.
De ster begon zich grillig te gedragen tijdens optredens, het meest gedenkwaardig tijdens een show in San Francisco toen hij haargel op zijn hoofd smeerde totdat het langzaam over zijn gezicht smolt dankzij de hitte van de podiumlichten.
Tegen het einde van 1967 werd vriend van de band David Gilmour gevraagd om mee te doen als tweede gitarist om Barrett’s gedrag te compenseren. Het werd zo erg dat op weg naar een optreden in Southampton in januari 1968, Pink Floyd ervoor koos om hem niet op te halen.
Toen Pink Floyds tweede album ‘A Saucerful Of Secrets’ in 1968 uitkwam, bevatte het slechts één Barrett-compositie, ‘Jugband Blues’. Zijn officiële vertrek werd aangekondigd in maart 1968.
Daarna verschanste Barrett zich in zijn flat in het Londense Earls Court, om in 1970 weer op te duiken en twee soloalbums uit te brengen, ‘The Madcap Laughs’ en ‘Barrett’, die commercieel geen succes waren. Gilmour en Waters waren enkele van de mensen die hem op deze platen hielpen. Gilmour begeleidde Barrett ook bij zijn enige concert in deze periode, in juni 1970 in het Londense Olympia.
In 1972 dook Barrett weer op in een band die Stars heette, maar hij stopte na één optreden in Cambridge Corn Exchange. In 1974 lukte het zijn oude manager Peter Jenner om Barrett terug te krijgen naar Abbey Road in de hoop nog een album te kunnen opnemen. Toen ook dit niets opleverde, verkocht Barrett de rechten op zijn solo-albums terug aan de platenmaatschappij en keerde terug naar Cambridge om bij zijn moeder te gaan wonen. Hij keerde nooit terug naar de muziekindustrie en bleef tot zijn dood in hetzelfde huis wonen. Er werd gezegd dat hij hield van schilderen, schrijven en tuinieren. Pink Floyd zorgde ervoor dat hij nog regelmatig royalty’s kreeg.
Pink Floyd verwierf natuurlijk enorme wereldwijde roem, en ‘Shine On You Crazy Diamond’, van het album ‘Wish You Were Here’ uit 1975, was een eerbetoon aan hem. Op het moment van de opnames bracht Barrett een kort bezoek aan de studio, omdat hij was vermagerd en zijn haar had afgeschoren. De rest van de band heeft sindsdien hun ontzetting bekend bij het zien van hem in zo’n verfomfaaide staat.
Wat zijn jullie herinneringen aan Syd? Wat vind je van zijn dood? Laat ons weten wat je denkt over het overlijden van een legende op de NME Message Boards. Vertel ons je naam en leeftijd.
We hebben een galerij samengesteld van een aantal van Syd Barrett’s klassieke momenten. Bekijk ze hier.
Ten slotte, ga naar uncut.co.uk voor een klassieke kijk op Syd Barrett en Pink Floyd, oorspronkelijk gepubliceerd in Melody Maker in 1967.