TV-signalen
Het spel veranderde opnieuw in 1965 toen COMSAT, een particulier bedrijf gesteund door de Amerikaanse overheid, Intelsat I in een geosynchrone baan lanceerde. De 76 pond wegende cilindervormige satelliet, die de bijnaam Early Bird kreeg, was omwikkeld met zonnecellen, waardoor hij eruitzag als een door een raket aangedreven tafellamp met het mondstuk als basis.
Early Bird zou slechts 18 maanden meegaan. Hij werkte vier jaar en zond telefoon-, televisie- en zelfs faxsignalen naar de aarde, tot 1969, toen hij werd gedeactiveerd.
Grote landen met ruig terrein behoorden tot de eersten die satelliettechnologie omarmden. Rusland creëerde een nationaal televisie-omroepsysteem genaamd Orbita in 1967. Canada gaf Hughes Aircraft opdracht een serie satellieten te bouwen, Anik genaamd. Met de eerste drie, gelanceerd tussen 1972 en 1975, kon Canada uitzenden naar het verre, bevroren noorden. Het satellietnetwerk kon 12 kleurentelevisiezenders dragen, een prestatie in die tijd.
Het leger gaat in een baan om de aarde
Terwijl commerciële bedrijven de ruimte achterna zaten voor telefoon en TV, wilde het Amerikaanse leger het voor het winnen van oorlogen. Na de Spoetnik creëerde president Dwight Eisenhower wat later bekend zou worden als DARPA, het Defense Advanced Research Projects Agency. Het creëerde een netwerk van satellieten die militaire berichten veilig de wereld konden rondsturen.
De eerste DARPA-satelliet ging in 1966 de lucht in, en het systeem werd twee jaar later ingeschakeld. Burgers plukten de vruchten toen DARPA het gebruik van een belangrijk kenmerk toestond: het Global Positioning System. GPS was oorspronkelijk voorbehouden voor gebruik door het leger. Toen, in 1983, vlucht 007 van Korean Airlines het luchtruim van de Sovjet-Unie binnendrong en werd neergeschoten. President Ronald Reagan maakte het systeem daarna openbaar om piloten te helpen een ramp te voorkomen. Het leger hield de meest nauwkeurige signalen voor zichzelf tot 2000, toen president Bill Clinton ze openbaar maakte.
Heden ten dage wordt het netwerk van 31 satellieten beheerd door de Amerikaanse luchtmacht. GPS stuurt bijna elke kaarttoepassing ter wereld. Elke satelliet zendt zijn locatie naar de aarde, waar smartphones twee of meer satellieten trianguleren om zijn eigen locatie te bepalen.
Internet via satelliet
In 1986 ging Viasat van start en tegen het einde van het eerste jaar van het bedrijf had $ 300.000 aan risicodragend kapitaal binnengehaald. Het oprichterstrio van Viasat – Mark Dankberg, Steve Hart en Mark Miller – begon hun werk met satellieten van de grond af aan, beginnend met piepkleine microprocessors op printplaten voor de Amerikaanse overheid. Het Amerikaanse ministerie van Defensie was een van de eerste klanten die modems kocht voor hun satellietnetwerken.
Viasat-oprichters (l-r) Steve Hart, Mark Dankberg en Mark Miller zagen de belofte van communicatie via satelliet al in de begindagen van het bedrijf.
De drie oprichters staan hier afgebeeld tijdens het 30-jarig jubileumjaar van Viasat in 1986.
Viasat zag vanaf het begin de waarde in van het doorsturen van gegevens over de hele wereld vanuit de ruimte. AT&T en andere bedrijven hadden lang satellieten gebruikt om gaten in de internationale dekking van hun telefoonsystemen op te vullen. Meestal vertrouwden ze echter op onderzeese glasvezelkabels. Toen het internet in het midden van de jaren negentig opbloeide en de telefoonlijnen verstopte, liepen AT2001>T en andere telecomaanbieders warm voor het idee om netwerken van satellieten te gebruiken.
Het idee was zijn tijd ver vooruit. AT2001>T kreeg zijn systeem nooit van de grond. Een bedrijf genaamd Teledesic probeerde een netwerk van meer dan 200 satellieten in banen dicht bij de aarde te bouwen, maar faalde. Iridium, hoewel zijn aanvankelijke constellatie niet werkte, herstelde zich later. (In feite leverde Viasat een deel van de apparatuur voor zijn vernieuwde satellietconstellatie.)
Heden ten dage zijn er twee grote spelers in Noord-Amerika die satellietinternet aanbieden: Hughesnet en Viasat. Hughesnet moederbedrijf, EchoStar, kwam in de business door Hughes Communications in 2011 te kopen. (Onlangs is het grootste deel van Hughesnet verkocht aan Dish Network.) Hughes begon als een printplaatmaker in 1971, en werd later een satellietdienstverlener.
Viasat heeft een evoluerend verhaal – een die begon met het maken van satellietonderdelen, en die sterk is uitgebreid met het lanceren en exploiteren van zijn eigen groeiende vloot van satellieten.
Inzicht in Viasat’s groeipad en rol in het satelliet internet ecosysteem
In eigen onderzoek & ontwikkeling en strategische overnames hebben Viasat elk jaar een grotere speler gemaakt. In 2000 kocht het bedrijf een eenheid van Scientific-Atlanta die de grondantennes maakte die verbinding maken met satellieten. Kort daarna begon Viasat samen te werken met Boeing aan internettoegang voor vliegtuigen, en won het een contract om modems voor woningen te bouwen voor WildBlue Communications, een in Denver gevestigde satellietinternetprovider.
Viasat kocht WildBlue in 2009, en nam zijn 400.000 Amerikaanse abonnees en satellietnetwerk over, en verwierf cruciale expertise in het beheer van een residentieel netwerk. Viasat had echter grotere aspiraties voor het netwerk, met plannen die al in de maak waren om ViaSat-1 te lanceren – een satelliet met veel meer capaciteit dan al het andere in de ruimte. Het was het tegenovergestelde van wat de leiders van Viasat in de industrie zagen: bedrijven die een groter aantal satellieten met lage capaciteit exploiteerden die de bandbreedte tegen een premie verkochten.
ViaSat-1
Nadat ViaSat-1 het hooggeprijsde model met lage capaciteit verstoorde door Noord-Amerika in bandbreedte te dompelen, verdubbelde Viasat de technologie met de dienstlancering van ViaSat-2 in 2018. Deze satelliet heeft 7 keer de geografische dekking en bijna het dubbele van de capaciteit van zijn voorganger. Het dekt het grootste deel van de VS en Canada, Mexico en Midden-Amerika en het Caribisch gebied, plus het merendeel van de lucht- en zeeroutes over de Atlantische Oceaan.
De extra dekking en capaciteit opent ook nieuwe markten en kansen. In Mexico, bijvoorbeeld, is de ViaSat-2 satelliet de drijvende kracht achter een nieuwer model voor het leveren van breedband aan gebieden zonder en met weinig dekking. De Community Wi-Fi dienst stelt bewoners in gebieden in staat om toegang te krijgen tot het internet via een gedeeld signaal, waarbij de satellietantenne en Wi-Fi apparatuur op een centrale locatie (zoals een winkel) worden geplaatst. De service wordt vervolgens aangeboden tegen een betaalbare prijs, waarbij een uur online meestal minder dan $ 1 kost. Dit soort model, dat helpt de niet-verbonden te verbinden en tegelijkertijd levensvatbaar is vanuit een zakelijk oogpunt, is een deel van de reden waarom Viasat werd toegevoegd aan de 2019 Fortune Change the World-lijst.
ViaSat-3: Hoe slechts drie satellieten met hoge capaciteit in een geostationaire baan de aarde kunnen bestrijken.
Een wereldwijde constellatie
In 2021 wil Viasat de eerste van drie nieuwe satellieten lanceren met een nog hogere capaciteit. Ook strategisch geplaatst in geostationaire banen – de ViaSat-3 constellatie zal in staat zijn om bandbreedte te stralen naar vrijwel elke plek op de wereld. Met deze constellatie wil Viasat de eerste wereldwijde internet service provider worden.
Wat capaciteit betreft, wordt verwacht dat elk van de ViaSat-3 satellieten meer dan 1.000 gigabits per seconde zal leveren – 1 terabit of meer. Dit betekent een enorme sprong in breedbandcapaciteit bovenop de wereldwijde dekking. Het zal een lange weg gaan naar het helpen verbinden van de miljarden mensen die nog geen verbinding hebben, terwijl het openen van extra markten en mogelijkheden op een enorme schaal.
Terugdenkend aan Arthur C. Clarke’s oorspronkelijke idee van drie satellieten in staat om de hele aarde te dekken, is het niet overdreven om te zeggen dat de droom van de science fiction schrijver werkelijkheid aan het worden is.