Early Life
Theodore “Teddy” Roosevelt werd op 27 oktober 1858 in New York City geboren als zoon van Theodore “Thee” Roosevelt Sr., van Nederlandse afkomst, en Martha “Mittie” Bulloch, een zuidelijke belle waarvan men zegt dat zij model stond voor het Gone with the Wind karakter Scarlett O’Hara. Zijn familie bezat een succesvolle glasimport.
Als jonge jongen bracht Roosevelt – of “Teedie,” zoals hij bekend stond bij zijn familieleden (hij was niet dol op de bijnaam “Teddy”) – veel tijd door in het knappe bruine huis van zijn familie, waar hij thuis les kreeg vanwege zijn ziektes en astma. Dit gaf hem de gelegenheid om zijn passie voor het dierenleven te koesteren, maar in zijn tienerjaren ontwikkelde Roosevelt, aangemoedigd door zijn vader, die hij vereerde, een rigoureuze lichamelijke routine die gewichtheffen en boksen omvatte.
Toen zijn vader overleed tijdens zijn tweede jaar op Harvard College, kanaliseerde Roosevelt zijn verdriet om nog harder te werken. Nadat hij in 1880 met grote onderscheiding was afgestudeerd, schreef hij zich in aan de Columbia Law School en trouwde hij met Alice Hathaway Lee uit Massachusetts.
Politiek leven
Roosevelt bleef niet lang rechten studeren en koos ervoor om lid te worden van de New York State Assembly als afgevaardigde van New York City – en werd daarmee de jongste die deze functie bekleedde. Niet lang daarna bekleedde Roosevelt verschillende functies in de openbare dienst, waaronder kapitein van de Nationale Garde en minderheidsleider van de New Yorkse Assemblee. De tragische dood van zijn moeder en zijn vrouw op dezelfde dag (14 februari 1884) deed Roosevelt besluiten om voor twee jaar naar Dakota Territory te vertrekken. Daar leefde hij als cowboy en veeboer, terwijl hij zijn dochtertje aan de zorg van zijn oudere zuster overliet.
Terugkerend in het politieke leven in 1886, werd Roosevelt verslagen voor het burgemeesterschap van New York City. Rond dezelfde tijd trouwde hij met zijn tweede vrouw, Edith Kermit Carow, die hij als kind had gekend (ze hadden de begrafenisstoet van Abraham Lincoln bekeken vanuit een raam in het huis van zijn grootvader aan Union Square in New York City). Roosevelt hervatte al snel zijn carrière, eerst als commissaris voor de ambtenarij, daarna als commissaris van de politie van New York en assistent-secretaris van de Amerikaanse marine onder president McKinley.
Naar aanleiding van zijn grote belangstelling voor de Spaans-Amerikaanse oorlog, verliet Roosevelt zijn regeringspost om een vrijwillige cavalerie op te richten, bekend als de Rough Riders, die hij aanvoerde in een moedige aanval op San Juan Hill in de Slag om San Juan Heights, in 1898. Als oorlogsheld, en genomineerd voor de Medal of Honor, werd Roosevelt in 1898 verkozen tot gouverneur van New York.
Voorzitterschap
Roosevelts progressieve beleid in New York kwam hem in het nadeel van zijn eigen partij te staan, zodat Republikeinse partijbazen een plan beraamden om hem het zwijgen op te leggen door hem op het McKinley-kaartje te benoemen tot de ondankbare post van vice-president. Na zijn herverkiezing in 1901 werd president McKinley echter vermoord. Op 42-jarige leeftijd werd Roosevelt de jongste man die het presidentschap van de V.S. op zich nam.
Roosevelts presidentschap onderscheidt zich door zijn toewijding aan het vervolgen van monopolies onder de Sherman Antitrust Act. Uit deze inzet groeide een ijkpunt van zijn eerste termijn, de “Square Deal” – een binnenlands programma dat hervorming van de Amerikaanse werkplek, overheidsregulering van de industrie en consumentenbescherming omvatte, met als algemeen doel alle klassen van mensen te helpen. Roosevelts charismatische persoonlijkheid en gepassioneerde combinatie van vuistslagen en nadrukkelijke retoriek hielpen ongetwijfeld bij het doordrukken van zijn agenda.
In 1905 liep Roosevelt met zijn nicht, Eleanor Roosevelt, door het gangpad (Theodore’s broer, Elliott, was in 1894 overleden) tijdens de huwelijksceremonie voor Eleanor en haar vijfde neef in de rechte lijn, Franklin D. Roosevelt.
Omstreeks dezelfde tijd, in de overtuiging dat Amerika zijn rechtmatige plaats op het wereldtoneel moest innemen, startte Roosevelt een massale public relations inspanning. Gebruikmakend van zijn onofficiële beleid van “Spreek zacht en draag een grote stok”, vergrootte Roosevelt de Amerikaanse marine en creëerde de “Great White Fleet”, die hij op een wereldtournee stuurde als een bewijs van de militaire macht van de V.S. Hij hielp ook de voltooiing van het Panamakanaal te bespoedigen door de Panamarevolutie stilzwijgend goed te keuren met geld en een zeeblokkade om te voorkomen dat Colombiaanse troepen in Panama konden landen. President Roosevelt kreeg de Nobelprijs voor de Vrede in 1906 voor zijn rol in de onderhandelingen over het einde van de Russisch-Japanse oorlog. Roosevelt geloofde dat als Japan Rusland had verwoest, dit zou leiden tot een onevenwichtige machtsverhouding in de Stille Oceaan, die de Verenigde Staten uiteindelijk zouden moeten bijstellen, maar tegen een desastreuze prijs.
Roosevelts internationale houding was de aanzet tot de Roosevelt Corollary bij de Monroe Doctrine, die het recht opeist om in te grijpen bij wandaden van een Latijns-Amerikaanse of andere natie, hoewel sommige critici beweren dat de doctrine de Verenigde Staten aanwijst als de “politieagent” van de westerse wereld.
Hoewel het waar is dat Roosevelt desegregatie en vrouwenkiesrecht steunde, nam zijn regering een vaak passieve, soms tegenstrijdige houding aan om de burgerrechten te verbeteren. Hij verdedigde Minnie Cox, die in het Zuiden rassendiscriminatie ondervond toen zij als postmeester werkte, en hij was een groot voorstander van het vrouwenkiesrecht in 1912. Roosevelt was ook de eerste president die een Afro-Amerikaan, Booker T. Washington, als gast in het Witte Huis ontving. Het politieke verzet daartegen was echter zo hevig dat hij Washington nooit meer uitnodigde.
Een van Roosevelts minder bewonderenswaardige acties met betrekking tot burgerrechten vond plaats in 1906. De Inspecteur-Generaal van het Ministerie van Oorlog had een incident onderzocht in Brownsville, Texas, waarbij zwarte troepen waren betrokken die waren beschuldigd van een schietpartij waarbij een blanke was omgekomen en een andere gewond was geraakt. In het rapport van de inspecteur-generaal werd de president aanbevolen de soldaten te ontslaan omdat geen van hen wilde bekennen. Roosevelt wachtte tot na de verkiezingen in november – nadat honderdduizenden zwarten hun stem hadden uitgebracht op Republikeinse kandidaten in het Noorden – en ontsloeg toen alle 167 zwarte soldaten uit de dienst. Geen van hen zou een pensioen krijgen.
Roosevelt wordt ook wel de eerste milieubewuste president van het land genoemd. In 1906 tekende hij de National Monuments Act, waarmee gebieden als de Grand Canyon werden beschermd en talloze wildreservaten, nationale bossen en wildreservaten in stand werden gehouden. Hij boekte ook vooruitgang op het gebied van de infrastructuur van de natie door 21 federale irrigatieprojecten op te zetten.
Het presidentiële herenhuis werd officieel bekend als het Witte Huis toen Roosevelt de naam op zijn briefpapier liet zetten. Hij huurde de meest illustere architecten van die tijd, McKim Mead and White, in om het in verval geraakte herenhuis te renoveren. Tijdens zijn presidentiële ambtstermijn diende het Witte Huis als een levendige speeltuin voor de zes kinderen van de Roosevelts; niet in de laatste plaats dankzij de passie van de president voor sport en boeken werd elke kamer van het huis verlevendigd met activiteit, van kruipruimte tot bibliotheek. “De pony een ritje in de lift geven was slechts een van de vele stunts” van het Roosevelt Witte Huis, volgens memoires gepubliceerd in 1934 door Ike Hoover, de hoofdportier van het Witte Huis.
Reis en politiek na het presidentschap
Toen Roosevelt in 1909 zijn ambt neerlegde, voelde hij zich er zeker van dat hij de natie in goede handen achterliet; Roosevelts opvolger was zijn vriend, voormalig minister van Oorlog William Howard Taft. Na zijn reizen in Europa en het Midden-Oosten met zijn familie als jonge jongen, evenals zijn twee jaar als veeboer in de Dakota’s en ontelbare jachtreizen, lijkt het logisch dat Roosevelts volgende stap een Afrikaanse safari zou zijn.
Maar na twee jaar van specimens verzamelen, spreekbeurten en reizen – inclusief als speciale ambassadeur in Engeland voor de begrafenis van Koning Edward VII – raakte Roosevelt ontevreden over Taft’s zwakke handhaving van progressief beleid en besloot hij nog een poging te wagen voor het presidentschap. Dit betekende echter dat hij een derde partij moest oprichten, aangezien Taft voor de Republikeinse Partij koos. Dus vormde Roosevelt de Progressieve Partij, ook bekend als de “Bull Moose Party”, en begon campagne te voeren voor de verkiezingen van 1912. Tijdens een toespraak op het campagne pad in Milwaukee, Wisconsin, werd Roosevelt in de borst geschoten bij een moordaanslag door John Nepomuk Schrank. Schokkend genoeg hield hij nog 90 minuten lang een toespraak voordat hij naar de dokter ging. Hij schreef het incident later toe aan de risico’s van het vak.
Roosevelt verloor van Woodrow Wilson in de verkiezingen van 1912, in een tamelijk nipte volksstemming. In 1916 overwoog hij zich opnieuw kandidaat te stellen en won hij de nominatie van de Progressieve Partij, maar hij trok zich terug ten gunste van de kandidaat van de Republikeinse Partij, Charles Evans Hughes.
Zijn politieke aspiraties zouden echter al snel verre van voorbij blijken te zijn. Toen in 1914 de oorlog in Europa uitbrak, raakte Roosevelt gefrustreerd door Wilsons neutraliteitsbeleid en uitte hij voortdurend kritiek op het beleid van de president. Toen de VS uiteindelijk de oorlog verklaarden, vroeg Roosevelt toestemming om een vrijwilligersdivisie te leiden voor dienst in Frankrijk in de Eerste Wereldoorlog, maar Wilson liet de Minister van Oorlog hem afwijzen.
Roosevelt was er trots op dat al zijn vier zonen in dienst gingen tijdens WO I, maar was diepbedroefd toen zijn jongste zoon, Quentin, werd doodgeschoten in Duitsland.