Depersonalizacja, w psychologii, stan, w którym osoba czuje, że albo ona sama, albo świat zewnętrzny jest nierzeczywisty. Oprócz poczucia nierealności, depersonalizacja może obejmować uczucie, że umysł jest oddzielony od ciała; że kończyny ciała zmieniły swój względny rozmiar; że widzi się siebie z daleka; lub że stało się maszyną.
Łagodne uczucia depersonalizacji występują podczas normalnych procesów integracji osobowości i indywiduacji u dużego odsetka nastolatków i młodych dorosłych, i nie muszą upośledzać funkcjonowania społecznego lub psychologicznego. Takie uczucia mogą również występować u dorosłych po długich okresach stresu emocjonalnego. Kiedy jednak utrzymuje się znaczące upośledzenie społeczne lub zawodowe, uznaje się, że dana osoba ma zaburzenie, które powinno być leczone. Uczucia depersonalizacji mogą być również obecne jako cechy niektórych zaburzeń osobowości oraz jako objawy depresji, lęku i schizofrenii.
Depersonalizacja jako cecha zaburzeń psychicznych jest ważnym tematem w egzystencjalnych i neoanalitycznych teoriach osobowości. Brytyjski psychoanalityk R.D. Laing, na przykład, opisał depersonalizację – doświadczanie siebie jako niewidzialnego – jako reakcję obronną na wszechobecne poczucie zagrożenia.
Termin depersonalizacja został również użyty w odniesieniu do alienacji społecznej wynikającej z utraty indywidualności w miejscu pracy i społeczności.