Ćwiczenie izokinetyczne stało się coraz bardziej popularną modalnością w medycynie rehabilitacyjnej w ciągu ostatniej dekady. Łatwość, z jaką dynamometry izokinetyczne dostarczają informacji o dynamicznych skurczach mięśni, bez wątpienia była głównym czynnikiem tej popularności. Dynamometry izokinetyczne są pasywnymi urządzeniami, które stawiają opór przyłożonym siłom i kontrolują szybkość wykonywania ćwiczeń w określonym tempie. Takie dynamometry generalnie zapewniają zapis przyłożonej siły w całym zakresie ruchu stawu. Niektóre z postulowanych zalet ćwiczeń izokinetycznych obejmują bezpieczeństwo, możliwość dostosowania się do oporu oraz możliwość analizy siły mięśniowej. Pomimo zalet, jakie zapewnia dynamometria izokinetyczna, istnieje szereg czynników, które są istotne w interpretacji zapisów siłowych. Podczas gdy termin „izokinetyka” ogólnie oznacza rodzaj skurczu mięśniowego, który towarzyszy stałemu tempu ruchu kończyny, w kontekście ćwiczeń izokinetycznych występują okresy przyspieszenia i opóźnienia. Przyspieszenie i następujące po nim okresy oscylacji i opóźnienia w ćwiczeniu „izokinetycznym” ograniczają czas trwania okresu stałej prędkości w ćwiczeniach z dynamometrią izokinetyczną. Artefakty uderzeniowe na zapisach momentu obrotowego wynikają z podatności systemu dynamometrycznego, gdy dostosowuje on przyspieszającą kończynę do aktualnej prędkości. Pozycja, w której występuje szczytowy moment obrotowy w danym zakresie stawu zmienia się wraz z prędkością ruchu. Dlatego oprócz wartości szczytowych generowanych w całym zakresie ruchu należy analizować wartości maksymalne w określonych kątach stawu przy różnych prędkościach. Kształt izokinetycznej krzywej siła-prędkość różni się od klasycznej krzywej uzyskanej na przygotowanych próbkach mięśni. W miarę jak prędkość zbliża się do zera, izokinetyczna siła mięśniowa ma tendencję do wzrastania znacznie mniej stromo niż w przypadku krzywej in vitro. Ponieważ pomiary absolutnej maksymalnej siły lub prędkości podlegają ograniczeniom w badaniach na ludziach, bezpośrednie porównanie krzywych siła-prędkość in vivo i in vitro nie jest uzasadnione. Neuronalne hamowanie siły generowanej w nienaruszonym mięśniu wraz ze wzrostem napięcia postuluje się jako możliwy mechanizm opóźniający krzywą siły przy wolnych prędkościach. Wiarygodność określonych typów dynamometrów izokinetycznych wydaje się być dość wysoka, gdy analizy test-retest przeprowadzane są z obciążnikami obojętnymi. W chwili obecnej nadal nie ma pewności, czy dla zapewnienia stabilnych pomiarów niezbędna jest rozgrzewka submaksymalna czy maksymalna. Rozsądne wydaje się zalecanie submaksymalnej rozgrzewki przed testami maksymalnymi w celu zmniejszenia możliwości nadwyrężenia mięśni.(ABSTRACT TRUNCATED AT 400 WORDS)