Przykłady
Oba te związki mają wiązania podwójne, co czyni je alkenami. W przykładzie (1) najdłuższy łańcuch składa się z sześciu węgli, więc podstawową nazwą tego związku będzie heksen. Trzy podstawniki metylowe (oznaczone kolorem czerwonym) są obecne. Numeracja łańcucha sześciowęglowego zaczyna się od końca najbliższego wiązaniu podwójnemu (lewy koniec), więc grupy metylowe znajdują się na węglach 2 & 5. Nazwa IUPAC jest zatem: 2,5,5-trimetylo-2-heksen.
W przykładzie (2) najdłuższy łańcuch zawierający oba atomy węgla wiązania podwójnego ma długość pięciu. Istnieje siedmiowęglowy łańcuch, ale zawiera on tylko jeden z atomów węgla wiązania podwójnego. W związku z tym podstawową nazwą tego związku będzie penten. Istnieje podstawnik propylowy na wewnętrznym atomie węgla wiązania podwójnego (#2), więc nazwa IUPAC jest: 2-propyl-1-penten.
Wiązanie podwójne w przykładzie (3) znajduje się w centrum łańcucha sześciowęglowego. Wiązanie podwójne miałoby zatem numer lokalizatora 3 niezależnie od końca wybranego do rozpoczęcia numeracji. Wybrano prawy koniec, ponieważ daje on najniższy numer pierwszego składnika (2 dla metylu w porównaniu z 3 dla etylu, gdyby numerację rozpoczęto od lewej strony). Nazwa IUPAC jest przypisana jak pokazano.
Przykład (4) jest dieną (dwa wiązania podwójne). Oba wiązania podwójne muszą być zawarte w najdłuższym łańcuchu, który ma zatem długość raczej pięciu niż sześciu węgli. Drugi i czwarty węgiel tego 1,4-pentadienu są podstawione, więc numeracja zaczyna się od końca najbliższego alfabetycznie pierwszego podstawnika (grupa etylowa).
Przykłady te zawierają pierścienie atomów węgla, jak również niektóre wiązania potrójne węgiel-węgiel. Przykład (6) najlepiej nazwać alkinem z podstawnikiem cyklobutylowym. Przykład (7) jest po prostu dziesięcioczłonowym pierścieniem zawierającym zarówno wiązanie podwójne, jak i potrójne. Wiązanie podwójne jest wymieniane jako pierwsze w nazwie IUPAC, więc numeracja zaczyna się od tych dwóch węgli w kierunku, który daje węglikom wiązania potrójnego najniższe numery lokalizatora. Ze względu na liniową geometrię wiązania potrójnego, dziesięcioczłonowy pierścień jest najmniejszym pierścieniem, w którym łatwo można umieścić tę grupę funkcyjną. Przykład (8) to cyklooktatryna (trzy wiązania podwójne w pierścieniu ośmioczłonowym). Numeracja musi zaczynać się od jednego z końcowych węgli sprzężonej cząsteczki dienowej (sąsiadujące wiązania podwójne), ponieważ w ten sposób atomom węgla wiązań podwójnych przypisuje się najmniejsze możliwe numery lokalizatora (1, 2, 3, 4, 6 & 7). Z dwóch sposobów, w jaki można to zrobić, wybieramy ten, który nadaje podstawnikowi winylowemu niższy numer.