Pobieranie próbek 3: uzyskanie próbki kału od pacjenta z biegunką

Introduction

Obtaining a specimen involves collecting tissue or fluids for laboratory analysis or near-patient testing, i może być pierwszym krokiem w ustalaniu diagnozy i leczeniu (Dougherty i Lister, 2015). Próbki muszą być pobrane we właściwym czasie, przy użyciu odpowiedniej techniki i sprzętu oraz dostarczone do laboratorium w odpowiednim czasie (Dougherty i Lister, 2015). Ramka 1 stanowi przypomnienie ogólnych zasad pobierania próbek, które zostały omówione bardziej szczegółowo w części 1 (Shepherd, 2017).

Diarrhoea

Diarrhoea jest definiowana jako niezwykła częstotliwość czynności jelit (co najmniej trzy razy w ciągu 24 godzin) z luźnym, wodnistym i nieuformowanym kałem (Public Health England, 2014). Częste uformowane stolce nie są uważane za biegunkę – konsystencja stolca jest ważniejsza niż częstotliwość; pacjenci z biegunką mogą również skarżyć się na takie objawy, jak skurcze brzucha, nudności, wymioty i gorączka (PHE, 2014). Nadmierna utrata płynów może prowadzić do odwodnienia, szczególnie u niemowląt, dzieci i osób starszych. Objętość biegunki powinna być rejestrowana jako część bilansu płynów, a pacjenci z biegunką powinni być regularnie oceniani pod kątem oznak odwodnienia.

Przyczyna biegunki infekcyjnej musi być zidentyfikowana, aby można było wdrożyć odpowiednie postępowanie i leczenie. Pomaga to zapobiec rozprzestrzenianiu się zakażenia poprzez zastosowanie odpowiednich środków ostrożności w zakresie zapobiegania zakażeniom, takich jak izolacja i odkażanie środowiska (Dougherty i Lister, 2015).

W epizodach ostrej biegunki należy wdrożyć środki zapobiegania i kontroli zakażeń, nie czekając na wyniki badania próbki (Department of Health (DH), 2012). Należą do nich:

• Skuteczne mycie rąk wodą z mydłem (płyny do mycia rąk z alkoholem są nieskuteczne wobec Clostridium difficile (C difficile) i nie powinny być używane podczas pracy z potencjalnie zakażonymi stolcami) (DH, 2012);
• Izolacja lub pielęgniarstwo kohortowe;
• Używanie niesterylnych rękawiczek i fartuchów podczas pracy z kałem.

Ważne jest, aby wyjaśnić wszelkie środki ostrożności pacjentom i ich krewnym oraz informować ich na bieżąco o wynikach badań laboratoryjnych. Informacje pisemne mogą być przydatne, aby informować ich o przesłankach opieki nad nimi i ich roli w zapobieganiu rozprzestrzeniania się zakażeń (Dougherty i Lister, 2015).

Próbki kału

Próbki kału są zazwyczaj pobierane do badania mikrobiologicznego w celu identyfikacji organizmów patogennych, które powodują zakażenia żołądkowo-jelitowe, takich jak bakterie, wirusy i pasożyty (Dougherty i Lister, 2015) (Ramka 2).

Wskazania do pobrania próbki kału przedstawiono w ramce 3.

Zebranie próbki kału powinno być rozważane jako część holistycznej oceny pielęgniarskiej, a pacjenci z biegunką powinni być oceniani pod kątem towarzyszących objawów gorączki, wymiotów i bólu brzucha. Ważne jest, aby odnotować wszelkie niedawne leczenie antybiotykami, podróże zagraniczne lub obawy związane z zatruciem pokarmowym, które mogą wyjaśnić biegunkę i wpłynąć na wymagane badania laboratoryjne.

Barwa i konsystencja kału powinny być odnotowane wraz z obecnością krwi. Konsystencję stolca można sklasyfikować przy użyciu znormalizowanego systemu, takiego jak Bristol Stool Chart (ryc. 1) (Lewis i Heaton, 1997), na którym biegunka jest zwykle klasyfikowana jako stolec typu 6 lub 7. W przypadku podejrzenia C difficile (wszyscy pacjenci w szpitalu, pacjenci środowiskowi w wieku powyżej 65 lat), stolce typu 5, 6 i 7 należy uznać za biegunkę i wysłać do badania, chyba że biegunkę można wyraźnie przypisać schorzeniu podstawowemu, takiemu jak zapalenie jelita grubego lub przelewanie się treści pokarmowej, lub terapii, takiej jak stosowanie środków przeczyszczających lub żywienie dojelitowe (DH, 2012).

Na kolor kału może mieć wpływ dieta, ale może on również wskazywać na podstawowy problem zdrowotny. Na przykład, czarny stolec może wystąpić jako efekt uboczny doustnej terapii żelazem, ale może również wskazywać na krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Sugeruje się, że zapach kału powinien być rejestrowany, ponieważ pomaga to w budowaniu klinicznego obrazu stanu (Dougherty i Lister, 2015); na przykład, infekcje takie jak C difficile wytwarzają kał o wyraźnie nieprzyjemnym zapachu. Zakwestionowano jednak zdolność pielęgniarek do rozpoznawania tego zakażenia wyłącznie na podstawie zapachu (Krishna i in., 2013). Nie należy zachęcać pracowników opieki zdrowotnej do celowego wąchania kału, ponieważ może to zwiększyć ryzyko wdychania organizmów fekalnych.

Próbka powinna zostać pobrana w ciągu 48 godzin od wystąpienia objawów, ponieważ szansa na zidentyfikowanie patogenu zmniejsza się, gdy minie ostra faza choroby (Dougherty i Lister, 2014). W przypadku podejrzenia C difficile – szczególnie u pacjentów przebywających w szpitalu – próbka powinna być pobrana przy pierwszych objawach biegunki, a nie czekać na wystąpienie kolejnych epizodów biegunki (DH, 2012). Próbki powinny być pobierane przed przepisaniem terapii przeciwdrobnoustrojowej (PHE, 2014).

Zbieranie próbki kału

Do pobrania próbki kału należy stosować czystą technikę, aby uniknąć zanieczyszczenia, co może skutkować niewłaściwym leczeniem (Dougherty i Lister, 2015). Niektórzy pacjenci mogą być w stanie samodzielnie zebrać swoją próbkę, ale ważne jest, aby jasno wyjaśnić kroki, podkreślić potrzebę dobrej higieny rąk i wyjaśnić, jak uniknąć zanieczyszczenia próbki. Chociaż należy w miarę możliwości unikać zanieczyszczenia moczem, próbki kału mogą być nadal przetwarzane przez laboratorium, jeśli mocz jest obecny.

Sprzęt

• Czysta szalka na łóżko lub jednorazowy odbiornik – upewnij się, że szalka nie jest zanieczyszczona detergentem lub środkiem dezynfekcyjnym, ponieważ może to wpłynąć na wyniki (PHE, 2014);
• Taca do przenoszenia sprzętu;
• Jałowy pojemnik na próbki z integralną łyżką;
• Niesterylne rękawiczki;
• Apron;
• Formularz próbki i torba na próbki.

Postępowanie

Przedyskutować procedurę z pacjentem, wyjaśniając, dlaczego próbka jest pobierana i kiedy spodziewane są wyniki. Uzyskać ważną świadomą zgodę i udokumentować ją w notatkach pacjenta (Nursing and Midwifery Council, 2015).

1. Zapewnić prywatność i godność, ponieważ pacjenci mogą uznać procedurę za krępującą.
2. Umyć ręce wodą z mydłem (jeszcze bez ryzyka zakażenia krzyżowego) i zmontować sprzęt.
3. Założyć niesterylne rękawiczki i fartuch, aby zmniejszyć ryzyko zakażenia krzyżowego.
4. Poprosić pacjenta o oddanie moczu przed pobraniem próbki stolca – pozwala to uniknąć zmieszania moczu z kałem i zanieczyszczenia próbki (PHE, 2014).
5. Poprosić pacjenta o wypróżnienie się do basenu lub odbieralnika.
6. Jeśli pacjent jest nietrzymający moczu, próbkę można pobrać z bielizny pościelowej, ale należy unikać zanieczyszczenia moczem (Dougherty i Lister, 2015).
7. Użyj integralnej łyżki w naczyniu na próbki, aby zebrać wystarczającą ilość kału do wypełnienia około jednej czwartej naczynia na próbki (DH 2012)
8. (Rys. 2a). Kał powinien być płynny lub półpłynny i przybrać kształt pojemnika (PHE, 2014) (Rys. 2b).
9. Jeśli widoczne są segmenty tasiemca, należy wysłać je do laboratorium. Segmenty tasiemca mogą mieć wielkość od ziaren ryżu do wstążki (Brekle, 2014).
10. Zabezpieczyć górną część pojemnika – zapobiegnie to wyciekowi.
11. Zdjąć rękawiczki i fartuch i wyrzucić je.
12. Umyć ręce wodą z mydłem, aby zmniejszyć ryzyko zakażenia krzyżowego. Alkoholowe płyny do mycia rąk są nieskuteczne w zwalczaniu C difficile i nie powinny być stosowane podczas pracy z potencjalnie zakażonymi stolcami (DH, 2012) (ryc. 2c).
13. Zbadać próbkę i zapisać kolor, konsystencję i zapach stolca jako część oceny pielęgniarskiej.
14. Znakować próbkę i wypełnić formularz mikrobiologiczny, uwzględniając wszelkie czynniki, takie jak niedawne leczenie antybiotykami, podróż zagraniczna i podejrzenie zatrucia pokarmowego – pomoże to w dokładnym badaniu laboratoryjnym.
15. Umieścić próbkę w torebce na próbki.
16. Wysłać próbkę do laboratorium tak szybko, jak to możliwe. Zakaźne patogeny, takie jak gatunki shigella i entamoeba, przeżywają tylko przez krótki czas poza organizmem (Brekle, 2014; PHE, 2014). Ważne jest, aby sprawdzić lokalną politykę w celu uzyskania dalszych informacji na temat transportu i przechowywania, jeśli podejrzewa się te zakażenia. W przypadku opóźnienia w transporcie próbki mogą być przechowywane w lodówce, ale powinny być przetworzone w ciągu 12 godzin (PHE, 2014).
17. Dokumentować procedurę w notatkach pacjenta.

Obowiązki zawodowe
Ta procedura powinna być wykonywana wyłącznie po zatwierdzonym szkoleniu, nadzorowanej praktyce i ocenie kompetencji oraz przeprowadzona zgodnie z lokalną polityką i protokołami.

.