Prawo federalne formalnie dopuszcza dwa rodzaje PACs: connected i non-connected. Decyzje sądowe dodały trzecią klasyfikację, komitety zajmujące się wyłącznie niezależnymi wydatkami, które są potocznie nazywane „Super PACs”.
Połączone PACsEdit
Większość z 4600 aktywnych, zarejestrowanych PACs, nazywanych „połączonymi PACs”, czasami nazywanych również „korporacyjnymi PACs”, jest zakładana przez przedsiębiorstwa, organizacje non-profit, związki zawodowe, grupy handlowe lub organizacje zdrowotne. Te PAC otrzymują i gromadzą fundusze od „klasy ograniczonej”, składającej się zazwyczaj z kierownictwa i udziałowców w przypadku korporacji lub członków w przypadku organizacji non-profit, związków zawodowych lub innych grup interesów. W styczniu 2009 roku zarejestrowanych było 1 598 korporacyjnych komitetów PAC, 272 związanych ze związkami zawodowymi i 995 z organizacjami handlowymi.
Niepowiązane komitety PACEdit
Grupy z misją ideologiczną, grupy zajmujące się pojedynczymi sprawami oraz członkowie Kongresu i inni liderzy polityczni mogą tworzyć „niepowiązane komitety PAC”. Organizacje te mogą przyjmować fundusze od dowolnej osoby fizycznej, powiązanego PAC lub organizacji. W styczniu 2009 roku istniały 1 594 niepowiązane PAC, co stanowi najszybciej rosnącą kategorię.
Leadership PACsEdit
Wybierani urzędnicy i partie polityczne nie mogą przekazywać bezpośrednio kandydatom więcej niż wynosi limit federalny. Mogą jednak założyć Leadership PAC, który dokonuje niezależnych wydatków. Pod warunkiem, że wydatki nie są skoordynowane z innym kandydatem, ten rodzaj wydatków nie jest ograniczony.
Zgodnie z przepisami FEC (Federalnej Komisji Wyborczej), komitety Leadership PAC są niepowiązanymi komitetami PAC i mogą przyjmować darowizny od osób prywatnych i innych komitetów PAC. Ponieważ osoby sprawujące obecnie urząd łatwiej przyciągają datki, Leadership PACs są sposobem, w jaki dominujące partie mogą przejąć miejsca od innych partii. Leadership PAC sponsorowany przez wybranego urzędnika nie może przeznaczać funduszy na wsparcie własnej kampanii tego urzędnika. Może jednak finansować podróże, wydatki administracyjne, konsultantów, badania opinii publicznej i inne wydatki niezwiązane z kampanią.
W cyklu wyborczym 2018 r., Leadership PACs przekazały ponad 67 milionów dolarów kandydatom federalnym.
Kontrowersyjne wykorzystanie Leadership PACsEdit
- Former Rep. John Doolittle’s (R) leadership PAC zapłacił 15% firmie, która zatrudniała tylko jego żonę. Wypłaty do firmy jego żony były $68,630 w 2003 i 2004 roku, a $224,000 w 2005 i 2006 roku. Dom Doolittle został najechany w 2007 roku. Po latach dochodzenia Departament Sprawiedliwości umorzył sprawę bez zarzutów w czerwcu 2010 roku.
- One Leadership PAC zakupił $2,139 w prezentach od Bose Corporation.
- Były Rep. Richard Pombo (R) wykorzystał swój Leadership PAC do opłacenia rachunków hotelowych ($22,896) i zakupu biletów na baseball ($320) dla darczyńców.
- Komitet PAC przewodniczącej Izby Nancy Pelosi (D), Team Majority, został ukarany grzywną w wysokości 21 000 dolarów przez federalnych urzędników wyborczych „za niewłaściwe przyjmowanie darowizn przekraczających limity federalne”.
Super PACsEdit
Super PAC, oficjalnie znane jako „niezależne komitety akcji politycznej z niezależnymi wydatkami”, mogą angażować się w nieograniczone wydatki polityczne (na przykład na reklamy) niezależnie od kampanii, ale nie wolno im ani koordynować, ani dokonywać wpłat na kampanie kandydatów lub kasy partyjne. W przeciwieństwie do tradycyjnych PAC, Super PAC mogą zbierać fundusze od osób prywatnych, korporacji, związków zawodowych i innych grup bez żadnych prawnych ograniczeń wielkości darowizn.
Super PAC stały się możliwe dzięki dwóm decyzjom sądowym w 2010 roku: wspomnianej wcześniej sprawie Citizens United przeciwko Federalnej Komisji Wyborczej oraz, dwa miesiące później, sprawie Speechnow.org przeciwko FEC. W sprawie Speechnow.org federalny sąd apelacyjny dla okręgu D.C. Circuit orzekł, że komitety PAC, które nie dokonują wpłat na rzecz kandydatów, partii lub innych komitetów PAC, mogą przyjmować nieograniczone wpłaty od osób fizycznych, związków zawodowych i korporacji (zarówno nastawionych na zysk, jak i nienastawionych na zysk) w celu dokonywania niezależnych wydatków.
W wyniku decyzji Citizens United i SpeechNow.org w 2010 roku powstał nowy rodzaj komitetu akcji politycznej, popularnie nazywany „super PAC”. Na otwartym posiedzeniu w dniu 22 lipca 2010 r. FEC zatwierdziła dwie opinie doradcze w celu zmiany polityki FEC zgodnie z decyzjami prawnymi. Opinie te zostały wydane w odpowiedzi na wnioski dwóch istniejących PAC, konserwatywnego Club for Growth i liberalnego Commonsense Ten (przemianowanego później na Senate Majority PAC). W opiniach doradczych podano przykładowe sformułowanie listu, który muszą złożyć wszystkie Super PAC, aby zakwalifikować się do deregulacji, i takie listy są używane przez Super PAC do dnia dzisiejszego. Przewodniczący FEC Steven T. Walther nie zgodził się z obiema opiniami i wydał oświadczenie, w którym przedstawił swoje przemyślenia. W oświadczeniu Walther stwierdził: „Istnieją przepisy ustawy i rozporządzenia Komisji, których sąd w sprawie SpeechNow nie rozpatrzył, a które nadal zabraniają Commonsense Ten zabiegać o datki lub przyjmować je od komitetów politycznych w wysokości przekraczającej $5,000 rocznie lub jakiekolwiek datki od korporacji lub organizacji pracowniczych” (podkreślenie w oryginale).
Termin „Super PAC” został ukuty przez reporterkę Elizę Newlin Carney. Według Politico, Carney, pisarka zajmująca się lobbingiem i wpływami w CQ Roll Call, „dokonała pierwszego rozpoznawalnego, opublikowanego odniesienia do 'super PAC’, jak to jest znane dzisiaj, podczas pracy w National Journal, pisząc 26 czerwca 2010 r. o grupie o nazwie Workers’ Voices, że był to rodzaj „’super PAC’, który może stać się coraz bardziej popularny w świecie po Citizens United.”
Zgodnie z zaleceniami FEC, Super PAC nie mogą koordynować bezpośrednio z kandydatami lub partiami politycznymi. Ograniczenie to ma na celu uniemożliwienie im prowadzenia kampanii, które uzupełniają lub pokrywają się z kampaniami kandydatów, których wspierają, lub angażowania się w negocjacje, które mogłyby skutkować negocjacjami quid pro quo między darczyńcami PAC a kandydatem lub osobą piastującą urząd. Jednakże, legalne jest omawianie przez kandydatów i menedżerów Super PAC strategii i taktyki kampanii za pośrednictwem mediów.
Wybory prezydenckie 2012Edit
Super PAC mogą wspierać konkretne kandydatury. W wyborach prezydenckich w 2012 roku, Super PAC odegrały znaczącą rolę, wydając więcej niż kampanie wyborcze kandydatów w republikańskich primaries. Na początku kwietnia 2012 r. Restore Our Future – Super PAC, który zazwyczaj opisuje się jako stworzony w celu wsparcia kampanii prezydenckiej Mitta Romneya – wydał 40 milionów dolarów. Winning Our Future (grupa popierająca Newta Gingricha) wydała 16 milionów dolarów. Niektóre Super PAC są prowadzone lub doradzane przez byłych pracowników lub współpracowników kandydata.
W kampanii wyborczej w 2012 roku większość pieniędzy przekazanych Super PAC pochodziła od zamożnych osób prywatnych, a nie korporacji. Według danych Center for Responsive Politics, 100 największych indywidualnych darczyńców Super PAC w latach 2011-2012 stanowiło zaledwie 3,7% ofiarodawców, ale odpowiadało za ponad 80% wszystkich zebranych pieniędzy, podczas gdy mniej niż 0,5% pieniędzy przekazanych „najbardziej aktywnym Super PAC” pochodziło od korporacji notowanych na giełdzie.
Do lutego 2012 roku, według Center for Responsive Politics, 313 grup zorganizowanych jako Super PAC otrzymało 98 650 993 USD i wydało 46 191 479 USD. Oznacza to, że już na początku cyklu wyborczego w 2012 r., PAC znacznie przekroczyły łączne wpływy z 2008 r. Czołowy Super PAC samodzielnie zebrał więcej pieniędzy niż łączna suma wydana przez 9 najlepszych PACS w cyklu 2008.
Super PAC były krytykowane za opieranie się w dużej mierze na negatywnych reklamach.
Dane z 2012 r. nie obejmują funduszy zebranych przez PAC na poziomie stanowym.
2020 wybory prezydenckieEdit
W 2019 r., Bernie Sanders i Elizabeth Warren samodzielnie nałożyli ograniczenia w zbieraniu funduszy, w tym „przysięgając poza pieniędzmi PAC”. Chociaż nie przyjmują bezpośrednich wkładów finansowych ani od powiązanych, ani niepowiązanych PAC, zarówno Sanders, jak i Warren byli wspierani przez co najmniej jeden Super PAC.
Zasady ujawnianiaEdit
Do stycznia 2010 roku co najmniej 38 stanów i rząd federalny wymagały ujawnienia dla wszystkich lub niektórych niezależnych wydatków lub komunikacji wyborczej. Ujawnienia te miały na celu powstrzymanie potencjalnie lub pozornie korupcjogennych darowizn.Wpłaty i wydatki Super PAC są śledzone przez FEC oraz przez niezależne organizacje, takie jak Center for Responsive Politics.
Jednakże pomimo przepisów dotyczących ujawniania informacji, możliwe jest wydawanie pieniędzy bez wiedzy wyborców o tożsamości darczyńców przed wyborami. W wyborach federalnych, na przykład, komitety akcji politycznych mają możliwość wyboru składania raportów „miesięcznych” lub „kwartalnych”. Dzięki temu fundusze zebrane przez komitety PAC w ostatnich dniach wyborów mogą zostać wydane, a głosy oddane przed terminem złożenia sprawozdania.
W jednym z głośnych przypadków darczyńca super PAC ukrył swoje nazwisko, wykorzystując do tego celu spółkę LLC utworzoną w celu ukrycia swojego nazwiska. Jeden z super PAC, który pierwotnie wymienił darowiznę w wysokości 250 000 USD od spółki LLC, której nikt nie mógł znaleźć, doprowadził do złożenia kolejnego wniosku, w którym ujawniono wcześniejszych „tajnych darczyńców”. Jednak eksperci od finansów kampanii argumentowali, że ta taktyka jest już nielegalna, ponieważ stanowiłaby wkład w imieniu innej osoby.
Hybrid PACEdit
Hybrydowy PAC (czasami nazywany Carey Committee) jest podobny do Super PAC, ale może przekazywać ograniczone kwoty pieniędzy bezpośrednio na kampanie i komitety, jednocześnie nadal dokonując niezależnych wydatków w nieograniczonych kwotach.
.