Wczesne życie
Theodore „Teddy” Roosevelt urodził się 27 października 1858 roku w Nowym Jorku jako syn Theodore’a „Thee” Roosevelta Seniora, z pochodzenia Holendra, i Marthy „Mittie” Bulloch, południowej belle, która podobno była pierwowzorem Scarlett O’Hary z Przeminęło z wiatrem. Jego rodzina posiadała dobrze prosperującą firmę importującą szkło płaskie.
Jako młody chłopiec, Roosevelt – lub „Teedie,” jak był znany członkom swojej rodziny (nie przepadał za przezwiskiem „Teddy”) – spędzał dużo czasu w przystojnym brownstone swojej rodziny, ucząc się w domu z powodu swoich chorób i astmy. To dało mu możliwość pielęgnowania swojej pasji do życia zwierząt, ale w wieku nastoletnim, za namową ojca, którego czcił, Roosevelt rozwinął rygorystyczną rutynę fizyczną, która obejmowała podnoszenie ciężarów i boks.
Kiedy jego ojciec zmarł podczas drugiego roku w Harvard College, Roosevelt ukierunkował swój żal na jeszcze cięższą pracę. Po uzyskaniu dyplomu magna cum laude w 1880 roku zapisał się do Columbia Law School i ożenił się z Alice Hathaway Lee z Massachusetts.
Życie polityczne
Roosevelt nie pozostał długo w szkole prawniczej, decydując się zamiast tego na wstąpienie do Zgromadzenia Stanowego Nowego Jorku jako przedstawiciel z miasta Nowy Jork – stając się najmłodszym, który pełnił tę funkcję. Niedługo potem Roosevelt piął się po kolejnych stanowiskach w służbie publicznej, w tym kapitana Gwardii Narodowej i lidera mniejszości w Zgromadzeniu Nowojorskim. Jednak tragiczna śmierć matki i żony, która nastąpiła tego samego dnia (14 lutego 1884 r.), zmusiła Roosevelta do wyjazdu na dwa lata na Terytorium Dakoty. Tam żył jako kowboj i hodowca bydła, pozostawiając swoją niemowlęcą córkę pod opieką starszej siostry.
Powracając do życia politycznego w 1886 roku, Roosevelt został pokonany w walce o fotel burmistrza Nowego Jorku. Mniej więcej w tym samym czasie poślubił swoją drugą żonę, Edith Kermit Carow, którą znał już od dziecka (oglądali kondukt pogrzebowy Abrahama Lincolna z okna domu jego dziadka na Union Square w Nowym Jorku). Roosevelt wkrótce powrócił na ścieżkę kariery, najpierw jako komisarz służby cywilnej, potem jako komisarz policji w Nowym Jorku i asystent sekretarza marynarki wojennej USA pod prezydentem McKinleyem.
Zainteresowany wojną hiszpańsko-amerykańską, Roosevelt opuścił stanowisko rządowe, aby zorganizować kawalerię ochotniczą znaną jako Rough Riders, którą poprowadził w śmiałej szarży na wzgórze San Juan w bitwie o San Juan Heights, w 1898 roku. Bohater wojenny, nominowany do Medalu Honoru, Roosevelt został wybrany na gubernatora Nowego Jorku w 1898 r.
Prezydencja USA
Progresywna polityka Roosevelta w Nowym Jorku naraziła go na szwank jego własnej partii, więc szefowie Partii Republikańskiej uknuli spisek, aby go uciszyć, wymieniając go na bilecie McKinleya na niewdzięcznym stanowisku wiceprezydenta. Jednak po reelekcji w 1901 r. prezydent McKinley został zamordowany. W wieku 42 lat Roosevelt stał się najmłodszym człowiekiem, który objął urząd prezydenta USA.
Prezydentura Roosevelta wyróżnia się jego zaangażowaniem w ściganie monopoli na mocy ustawy antytrustowej Shermana. Z tego zaangażowania wyrósł punkt odniesienia jego pierwszej kadencji, „Square Deal” – program krajowy, który obejmował reformę amerykańskiego miejsca pracy, rządową regulację przemysłu i ochronę konsumentów, z ogólnym celem pomocy wszystkim klasom społecznym. Charyzmatyczna osobowość Roosevelta i beznamiętna kombinacja uderzania pięściami i dobitnej retoryki bez wątpienia pomogły w forsowaniu jego programu.
W 1905 roku Roosevelt poprowadził swoją siostrzenicę, Eleanor Roosevelt, do ołtarza (brat Theodore’a, Elliott, zmarł w 1894 roku) podczas ceremonii ślubnej Eleanor i jej piątego kuzyna, Franklin D. Roosevelt.
Mniej więcej w tym samym czasie, wierząc, że Ameryka musi zająć należne jej miejsce na światowej scenie, Roosevelt zainicjował ogromny wysiłek public relations. Stosując swoją nieoficjalną politykę „Mów cicho, ale noś wielki kij”, Roosevelt rozbudował Marynarkę Wojenną USA i stworzył „Wielką Białą Flotę”, wysyłając ją w podróż dookoła świata jako świadectwo potęgi militarnej USA. Pomógł również przyspieszyć ukończenie budowy Kanału Panamskiego, zapewniając cichą aprobatę dla rewolucji panamskiej poprzez fundusze i blokadę morską, która uniemożliwiła wojskom kolumbijskim lądowanie w Panamie. Prezydent Roosevelt otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla w 1906 roku za rolę, jaką odegrał w wynegocjowaniu zakończenia wojny rosyjsko-japońskiej. Roosevelt uważał, że gdyby Japonia zdewastowała Rosję, doprowadziłoby to do zachwiania równowagi sił na Pacyfiku, którą Stany Zjednoczone musiałyby w końcu wyrównać, ale katastrofalnym kosztem.
Międzynarodowe stanowisko Roosevelta było bodźcem do stworzenia Roosevelt Corollary do Doktryny Monroe, która rości sobie prawo do interwencji w przypadku niewłaściwego postępowania narodu latynoamerykańskiego lub jakiegokolwiek innego, chociaż niektórzy krytycy twierdzą, że doktryna ta wyznacza Stanom Zjednoczonym rolę „policjanta” świata zachodniego.
Prawdą jest, że Roosevelt wspierał desegregację i prawa wyborcze kobiet, ale jego administracja przyjęła często pasywne, czasami sprzeczne podejście do poprawy praw obywatelskich. Bronił Minnie Cox, która doświadczyła dyskryminacji rasowej na Południu, pracując jako poczmistrz, i zdecydowanie poparł prawo kobiet do głosowania w 1912 roku. Roosevelt był również pierwszym prezydentem, który przyjął Afroamerykanina, Bookera T. Washingtona, jako gościa w Białym Domu. Jednak polityczny backlash tego wydarzenia był tak poważny, że nigdy więcej nie zaprosił Washingtona.
Jedne z mniej godnych podziwu działań Roosevelta dotyczących praw obywatelskich miało miejsce w 1906 roku. Inspektor Generalny Departamentu Wojny zbadał incydent w Brownsville w Teksasie z udziałem czarnoskórych żołnierzy, którzy zostali oskarżeni o szał strzelania, w wyniku którego jedna biała osoba zginęła, a druga została ranna. Raport inspektora generalnego zalecał prezydentowi zwolnienie żołnierzy, ponieważ żaden z nich nie przyznał się do winy. Roosevelt poczekał do listopadowych wyborów – po tym, jak setki tysięcy Czarnych oddało swoje głosy na republikańskich kandydatów na Północy – i zwolnił wszystkich 167 czarnych żołnierzy ze służby. Żaden z nich nie otrzymałby emerytury.
Roosevelt został również uznany za pierwszego prezydenta-ekologa w kraju. W 1906 roku podpisał ustawę o pomnikach narodowych, chroniąc miejsca takie jak Wielki Kanion i zachowując niezliczone sanktuaria dzikiej przyrody, lasy narodowe i federalne rezerwaty dziczyzny. Poczynił również postępy w zakresie infrastruktury narodowej, inicjując 21 federalnych projektów irygacyjnych.
Dworek prezydencki stał się oficjalnie znany jako Biały Dom, gdy Roosevelt umieścił tę nazwę na swojej papeterii. Zatrudnił on najznakomitszych architektów tamtych czasów, McKim Mead and White, do renowacji podupadłej rezydencji. Podczas jego kadencji prezydenckiej Biały Dom służył jako żywy plac zabaw dla sześciorga dzieci Rooseveltów; w dużej mierze dzięki zamiłowaniu prezydenta do sportu i książek, każde pomieszczenie w domu było ożywione aktywnością, od piwnicy po bibliotekę. „Przejażdżka kucykiem w windzie była jednym z wielu wyczynów” w Białym Domu Rooseveltów, według wspomnień opublikowanych w 1934 roku przez Ike’a Hoovera, głównego woźnego Białego Domu.
Podróże i polityka po prezydenturze
Kiedy Roosevelt odchodził z urzędu w 1909 roku, czuł się pewny, że zostawia naród w dobrych rękach; następcą Roosevelta został jego przyjaciel, były sekretarz wojny William Howard Taft. Po tym, jak jako młody chłopiec cieszył się podróżami po Europie i Bliskim Wschodzie z rodziną, a także dwoma latami pracy jako ranczer w Dakotach i niezliczonymi polowaniami, wydaje się logiczne, że następnym posunięciem Roosevelta będzie wyruszenie na afrykańskie safari.
Ale po dwóch latach zbierania okazów, przemówień i podróży – w tym jako specjalny ambasador w Anglii na pogrzebie króla Edwarda VII – Roosevelt stał się niezadowolony ze słabego egzekwowania przez Tafta postępowej polityki i postanowił ponownie ubiegać się o prezydenturę. Oznaczało to jednak wystąpienie z inicjatywą trzeciej partii, ponieważ Taft startował z ramienia Partii Republikańskiej. Roosevelt założył więc Partię Postępową, znaną również jako „Partia Byka Łosia”, i rozpoczął kampanię wyborczą w 1912 roku. Podczas wygłaszania przemówienia w Milwaukee, w stanie Wisconsin, Roosevelt został postrzelony w klatkę piersiową w zamachu dokonanym przez Johna Nepomuka Schranka. Co szokujące, kontynuował przemówienie przez 90 minut przed wizytą u lekarza, później przypisując ten incydent niebezpieczeństwom związanym z działalnością gospodarczą.
Roosevelt przegrał z Woodrowem Wilsonem w wyborach w 1912 roku, w dość bliskim głosowaniu powszechnym. Rozważał ponowne kandydowanie w 1916 roku, wygrywając nominację Progresywistów, ale wycofał się na rzecz nominowanego przez Partię Republikańską Charlesa Evansa Hughesa.
Jego aspiracje polityczne, jednakże, wkrótce okazały się dalekie od zakończenia. W 1914 roku, kiedy w Europie wybuchła wojna, Roosevelt stał się sfrustrowany stanowiskiem Wilsona w sprawie neutralności i nieustannie krytykował politykę prezydenta. Kiedy Stany Zjednoczone w końcu wypowiedziały wojnę, Roosevelt poprosił o pozwolenie na dowodzenie ochotniczym oddziałem do służby we Francji w I wojnie światowej, ale Wilson kazał sekretarzowi wojny odmówić.
Roosevelt był dumny, że wszyscy jego czterej synowie zaciągnęli się do służby podczas I wojny światowej, ale miał złamane serce, gdy jego najmłodszy syn, Quentin, został postrzelony i zabity w Niemczech.