Apologetykę można po prostu zdefiniować jako obronę wiary chrześcijańskiej. Prostota tej definicji maskuje jednak złożoność problemu, jakim jest zdefiniowanie apologetyki. Okazuje się, że w definiowaniu znaczenia, zakresu i celu apologetyki przyjęto różnorodne podejścia.
Słowo „apologetyka” wywodzi się od greckiego słowa apologia, które pierwotnie było używane jako mowa obrony. W starożytnych Atenach odnosiło się ono do obrony dokonywanej na sali sądowej w ramach normalnej procedury sądowej. Po oskarżeniu, oskarżony mógł odeprzeć zarzuty za pomocą mowy obrończej (apologii). Klasycznym przykładem apologii była obrona Sokratesa przed zarzutem głoszenia bogów scenicznych, obrona opowiedziana przez jego najsłynniejszego ucznia, Platona, w dialogu zwanym Apologią.
Słowo apologia pojawia się w NT 17 razy w formie rzeczownika lub czasownika i w każdym przypadku można je przetłumaczyć jako „obrona” lub „obrona”. Idea przedstawiania uzasadnionej obrony wiary jest widoczna w P 1, 7 i 16, a zwłaszcza w 1 P 3, 15, ale żadna konkretna teoria apologetyki nie jest przedstawiona w NT.
W drugim wieku to ogólne słowo „obrona” zaczęło nabierać węższego znaczenia i odnosiło się do grupy pisarzy, którzy bronili wierzeń i praktyk chrześcijańskich przed różnymi atakami. Ci ludzie byli znani jako apologeci ze względu na tytuły niektórych z ich traktatów, ale najwyraźniej dopiero w 1749 roku apologetyka została użyta do określenia konkretnego ucznia teologicznego.
Stało się zwyczajem używanie terminu apologia w odniesieniu do konkretnego wysiłku lub pracy w obronie wiary. Przeprosiny mogą być dokumentem pisemnym, przemówieniem, a nawet filmem. Apologeci rozwijają swoją obronę wiary chrześcijańskiej w odniesieniu do kwestii naukowych, historycznych, filozoficznych, etycznych, religijnych, teologicznych lub kulturowych.
.