Cel: Ocena roli czynników biologicznych jako terapii przeciwłuszczycowej.
Podsumowanie: Łagodna łuszczyca może być ogólnie zarządzana za pomocą terapii miejscowej. Umiarkowana do ciężkiej łuszczyca była tradycyjnie leczona systemowymi terapiami, takimi jak cyklosporyna, metotreksat, retinoidy i fototerapia (ultrafiolet B, psoralen plus ultrafiolet A). Leczenie umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy często nie spełnia oczekiwań pacjentów i lekarzy ze względu na znaczące działania niepożądane (np. toksyczność narządowa, rak skóry), brak trwałej skuteczności i niewygodne schematy podawania (np. codzienne dawkowanie, wielotygodniowe ekspozycje). Uznanie łuszczycy za chorobę mediowaną przez limfocyty T doprowadziło do opracowania leków biologicznych, które bardziej specyficznie celują w kluczowe etapy procesu patologicznego. Dokonano przeglądu literatury w celu zidentyfikowania randomizowanych badań kontrolowanych, które zostały opublikowane na temat skuteczności, bezpieczeństwa i jakości życia zarówno zatwierdzonych, jak i badanych leków biologicznych w leczeniu łuszczycy. Dwa pierwsze leki biologiczne, alefacept w styczniu, a efalizumab w październiku, zostały zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) w 2003 roku do leczenia przewlekłej łuszczycy plackowatej o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego. Oba leki wykazały korzystne profile bezpieczeństwa w badaniach klinicznych i znaczące korzyści dla jakości życia pacjentów. Brakuje badań porównawczych, ale w badaniach kontrolowanych placebo wydaje się, że podobny odsetek pacjentów reaguje na każdy z tych dwóch leków. Zaletą alefaceptu jest to, że w badaniach klinicznych wykazano, iż zapewnia on trwałą skuteczność poza leczeniem (około 7 miesięcy). Efalizumab charakteryzuje się stosunkowo szybkim początkiem działania przeciwłuszczycowego, ale musi być podawany raz w tygodniu w sposób ciągły, aby utrzymać kontrolę objawów. Etanercept (zatwierdzony przez FDA do leczenia umiarkowanej do ciężkiej łuszczycy plackowatej w maju 2004 roku) i infliksymab (niezatwierdzony przez FDA do leczenia łuszczycy) również okazały się obiecujące w randomizowanych badaniach kontrolowanych, chociaż dostępnych jest mniej danych dotyczących tych środków. Opisy przypadków i badania pilotażowe sugerują, że inne badane leki biologiczne mogą również okazać się przydatne w leczeniu łuszczycy. Omówiono populacje pacjentów, które mogą odnieść szczególną korzyść z terapii biologicznej.
Wnioski: Leki biologiczne wydają się stanowić bezpieczną i skuteczną alternatywę dla konwencjonalnych terapii systemowych i fototerapii w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej przewlekłej łuszczycy plackowatej. Leki biologiczne wydają się być bezpieczniejsze niż tradycyjne terapie, chociaż długoterminowe dane dotyczące bezpieczeństwa nadal wymagają ustalenia.