door Parent Co. 10 oktober 2016
Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat ik mijn moeder verloor aan kanker. Als ik de woorden “Ik verloor mijn moeder” hardop zeg, lijken ze niet te kloppen, want een verloren sok kan worden teruggevonden. Dit is niet zomaar een vermiste sok. Dit is een enorm gat in mijn buik, dat nooit, nooit meer weg zal gaan.
Het verliezen van een ouder betekent dat je bent toegetreden tot een club met mensen die begrijpen dat gewoon de voordeur uitlopen met je schoenen aan en je haar gewassen een uitdaging kan zijn. Het betekent dat boodschappen doen en spruitjes halen, en je herinneren hoe graag je moeder ze at toen ze besefte dat ze ze in de oven kon koken in plaats van te koken, en dat ze echt goed smaakten, je ogen doet branden.
Het is willen gaan hardlopen om endorfine aan te maken om het geschreeuw te stoppen van, “Je moeder is overleden!” dat steeds maar weer door je hoofd blijft spoken, maar je kunt het niet omdat je je ook wilt opkrullen in een bal en wilt huilen terwijl je “Gilmore Girls” op Netflix kijkt, omdat het “jouw ding” was toen je met haar opgroeide.
Er zijn een miljoen dingen die veranderen en nieuwe betekenissen en vormen aannemen. Er zijn een miljoen woorden die plotseling niet meer zo mooi lijken. Er zijn een miljoen gezichten die niet meer zo troostend zijn als vroeger.
Ik weet dat tijd zal helpen. Dit is niet mijn eerste verlies, maar wel het moeilijkste. Dus hier zijn een paar dingen die gebeuren als je moeder sterft, voor het geval je wilde weten waar mijn hoofd de laatste tijd is geweest, of als je probeert uit te vinden waarom je vriendin die haar eigen moeder verloor de helft van de tijd naar een vuilnisbak ruikt, of huilt bij een eenvoudige Pampers-reclame.
Je huilt veel, en op willekeurige momenten. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik een leuke reclame zag en hysterisch begon te snikken. Misschien was de moeder van het personage aan het aanmoedigen bij een voetbalwedstrijd, of misschien gaf ze hen gewoon een knuffel. Letterlijk alles waar een andere moeder in voorkomt zal je aan het huilen maken.
Laat ik maar niet beginnen over in het openbaar rondlopen en een andere moeder met hun kind zien. Ik ben nu een bruiloft aan het plannen en begon bijna te huilen toen ik bij een trouwshow was en ze vroegen om moeder/dochter duo’s op het podium te laten komen en een prijs te winnen. Tuurlijk, het was niet de bedoeling om me te kwetsen, maar het brandde wel.
Je komt dichter bij je vader. Dit is niet echt negatief. Als je je moeder verliest, besef je ineens dat je de steun en kracht van je vader harder nodig hebt dan ooit. Terwijl hij ook rouwt, is er iets speciaals aan om dit samen te delen en met z’n tweeën herinneringen op te halen. Je realiseert je dat je je vader over je dag begint te vertellen op dezelfde manier als je dat vroeger tegen je moeder deed, in de hoop dat het misschien normaal zou aanvoelen. Dat doet het niet, maar het helpt wel een beetje om te weten dat iemand je nog steeds steunt, en dat je niet elke situatie alleen ingaat.
Het leven lijkt alsof je permanent een zonnebril draagt, nooit meer dezelfde helderheid als voorheen. Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen aan iemand die nog geen ouder heeft verloren. Geloof me, niets heeft meer dezelfde helderheid nadat je je moeder hebt verloren. Die leuke schoenen in de winkel die je op het oog had, lijken opeens een stom idee. Die nieuwe ovenschotel die je wilde maken? De ingrediënten liggen nog achter in de voorraadkast stof te verzamelen. Op een dag kom je er wel weer bovenop, maar niet vandaag.
Je bent lid geworden van een club met ondersteunende mensen – een club waar je nooit bij had willen horen. Niemand wil ooit lid worden van de “Ik heb een ouder verloren” club. Gelukkig zul je merken dat dit de mensen zijn die je in je leven nodig had en dat ze op het perfecte moment kwamen. Dit zijn de mensen die hun gsm op een ander belsignaal voor jou zetten zodat ze je telefoontje om 2 uur ’s nachts absoluut niet zullen missen. Dit zijn de mensen die je om de haverklap laten vloeken omdat het leven gewoon niet meer eerlijk is. Dit zijn de mensen die je over een maand, een jaar, zelfs over 10 jaar nog steeds van streek laten zijn. Dat brengt me bij mijn volgende punt…
Mensen verwachten dat je na een week of twee weer de oude bent. Als ze geen deel uitmaken van de “Ik heb een ouder verloren”-club, verwachten mensen dat je verdomd snel weer in orde bent. Als de schok van de begrafenis (als je die hebt gehad – wij niet) is weggeëbd, zullen mensen je pijn langzaam vergeten en verwachten dat je weer normaal bent. Het is oké om mensen een tijdje uit de weg te gaan. Het is oké om nog steeds te rouwen. Herinner degenen van wie je houdt eraan hoe moeilijk dit is. Soms zijn mensen zo met zichzelf bezig, dat ze vergeten hoe ze een echte vriend kunnen zijn.
Je kunt nooit volledig rouwen, omdat er elke dag iets nieuws op je afkomt. Toen mijn moeder overleed, was ik op de tweede dag van een drieweekse overzeese reis. Ik moest mijn rouwproces uitstellen omdat ik niet thuis was en ik moest naar school en plaatsen om te zien. Er was geen begrafenis, dus geen reden om naar huis te gaan. Mijn moeder had het zo gewild.
Ik probeerde door te zetten en me goed te voelen, maar het verdriet ontglipte me en dan stond ik hysterisch te huilen midden op een straat in Dublin. Toen ik thuiskwam, had ik nog steeds het gevoel dat ik in orde moest zijn, tenminste voor mijn zoon en mijn vader. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat ik instortte. Dus hield ik veel van mijn verdriet binnen. Het is moeilijk om volledig te rouwen, vooral als je een ouder bent. Als ik nieuws zie over de nieuwe serie “Gilmore Girls”, of als ik me probeer te herinneren welke ingrediënten mijn moeder in haar speciale lasagne gebruikte, merk ik dat ik weer helemaal opnieuw in de rouw raak. Het houdt nooit echt op, je leert het gewoon te accepteren.
De nieuwsgierige woorden van je kind zullen je hart pijn doen. Mijn zoon is vier, dus de dood is niet iets waar hij aan gewend is. Het idee dat iemand er niet meer is, aan een kind van vier proberen uit te leggen, is onmogelijk. We hebben het geprobeerd met “Mamma is in de hemel en ze is een engel en kijkt altijd op je neer”. En voor het grootste deel werkt het, maar dan zijn er van die dagen dat hij me eraan herinnert: “Mama, je hebt geen mama meer,” dan breekt mijn hart weer helemaal. Hij weet niet dat het gemeen is, hij zegt het gewoon als een verklaring. Omdat het waar is, ik heb het niet. Maar man wat doen die woorden pijn.
Je ervaart een heel ander soort pijn als je gaat inzien hoeveel invloed het op je kinderen heeft gehad. Hij is niet alleen nieuwsgierig, hij is ook erg verdrietig. Toen mijn moeder in het ziekenhuis kwam, ging mijn zoon achteruit en plaste ’s nachts weer in bed. We hebben alles geprobeerd om hem te laten stoppen.
Als ik hem instop en zijn stemmetje dingen zegt als: “Ik mis Mam-Mam,” of: “Waarom moet Mam-Mam dood?” doet mijn hart pijn. Hij heeft het voortdurend over haar en hoewel hij niet altijd droevig klinkt, kan ik zeggen dat dit hem zwaarder valt dan hij laat merken. Ik wou dat ik al zijn gebroken stukken bij elkaar kon houden, zodat hij dit soort pijn niet hoeft te ervaren.
Je doorzoekt hun telefoon, Facebook-account, Netflix-account, enz. op zoek naar een laatste bericht, en het maakt je gek. Mijn moeder en ik deelden een Netflix account waar ik nu zo dankbaar voor ben. Het is raar, maar het enige wat ik wil is mijn moeder beter leren kennen. Ik doorzocht haar telefoon op zoek naar advies. Ik keek op Netflix om te zien door welke shows ze geobsedeerd was. Ik ging naar haar Facebook account op zoek naar antwoorden op vragen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Ik probeer notitieboekjes te vinden met haar handschrift, in de hoop dat ze ergens een briefje voor me heeft achtergelaten. Je wordt er gek van, maar je kunt het niet helpen. Je hebt gewoon nog een stukje van haar nodig, hoe klein het ook is.
Jaloers ben je op iedereen die nog een moeder heeft, vooral als ze haar voor lief nemen. Vanaf nu, zal je nooit meer klagen over je ouders waar ik bij ben. Want schat, je hebt geen idee hoeveel geluk je hebt en hoe graag ik in jouw schoenen zou willen staan. Koester ze. Hou van ze. Wees dankbaar dat je nog één dag met ze hebt.
Knuffel je baby’s stevig. Zeg tegen je moeder dat je van haar houdt. Vraag om haar advies en wijsheid. Neem deze momenten niet voor lief. Je hebt maar één moeder, en als ze er niet meer is, zul je wensen dat je je hele leven nooit een lelijk woord tegen haar had gezegd.
Parent Co.
Auteur