American Experience

Immigration and Deportation at Ellis Island

Tussen 1892 en 1954 passeerden meer dan twaalf miljoen immigranten de Amerikaanse immigratiepoort op Ellis Island, waardoor het is verankerd als een icoon van Amerika’s welkom. Dat verhaal is welbekend. Maar Ellis was ook een plaats van opsluiting en deportatie, een vaak hartverscheurende tegenhanger van de vreugde en opluchting van de komst naar Amerika.

Arrival and Departure
In 1991 publiceerde het tijdschrift Historic Preservation foto’s van de sterk vervallen gebouwen van het Ellis Island-complex, dat onder toezicht staat van de National Park Service. De begeleidende tekst begon als volgt:

“De ‘Gouden Deur’ van de Nieuwe Wereld was voor sommigen een plaats van aanhoudende kwelling. Terwijl de immigratiedienst op efficiënte wijze miljoenen mensen door het hoofdgebouw van Ellis Island loodste, wachtten talloze anderen hun lot af in het ziekenhuis en de afdelingen voor besmettelijke ziekten aan de zuidkant van het eiland. Sommigen herstelden voldoende om Amerika binnen te komen, maar anderen werden naar hun vaderland teruggestuurd.”

The Golden Door
Vele duizenden immigranten leerden Ellis Island kennen als “gedetineerde aanvragers van de Nieuwe Wereld”. Deze vastberaden individuen hadden oceanen overgestoken, onder de last van angst en vervolging, hongersnood en verlammende armoede, om een nieuw leven in Amerika op te bouwen. Voor sommigen eindigde het verhaal gelukkig; voor anderen in langdurige onzekerheid over welke kant de “Gouden Deur” op zou zwaaien.

Snelle, noodlottige examens
Nieuwkomers werden snel verwerkt. In de Registratiekamer keken de dokters van de Gezondheidsdienst of ze een piepende ademhaling hadden, hoestten, schuifelden of mank liepen. Kinderen werd naar hun naam gevraagd om te kijken of ze niet doof of stom waren. Peuters werden uit de armen van hun moeder genomen en moesten lopen. Terwijl de rij verder trok, hadden de artsen maar een paar seconden om elke immigrant te controleren op zestig ziektesymptomen. Het meest gevreesd werden cholera, favus (hoofdhuid- en nagelschimmel), tuberculose, krankzinnigheid, epilepsie en mentale stoornissen. De meest gevreesde ziekte was trachoom, een zeer besmettelijke oogontsteking die tot blindheid en de dood kon leiden.

Ziekenzalen
Eenmaal geregistreerd, waren de immigranten vrij om de Nieuwe Wereld binnen te gaan en hun nieuwe leven te beginnen. Maar als ze ziek waren, brachten ze dagen, weken, maanden zelfs, door in een wirwar van kamers. Sommige, zoals de tuberculoseafdeling, stonden in open verbinding met de zee, waar een zacht briesje uit de haven van New York hun longen reinigde en hun kansen vergrootte. Andere kamers waren eenzame, troosteloze plaatsen waar de ziekte zelf besliste wanneer ze weggingen of bleven. De meeste patiënten in het ziekenhuis of de afdeling besmettelijke ziekten herstelden, maar sommigen hadden minder geluk. Meer dan 120.000 immigranten werden teruggestuurd naar hun land van herkomst, en in de halve eeuw dat het eiland actief was, stierven er meer dan 3.500 immigranten.

Detainees
Ellis Island hield bepaalde aankomsten tegen, waaronder diegenen die waarschijnlijk een publieke aanklacht zouden worden, zoals onbegeleide vrouwen en kinderen. Vrouwen mochten Ellis Island niet verlaten met een man die geen familie van hen was. Andere gedetineerden waren verstekelingen, vreemde zeelieden, anarchisten, bolsjewieken, criminelen en personen die als “immoreel” werden beschouwd. Ongeveer 20 procent van de immigranten die op Ellis Island werden geïnspecteerd, werd tijdelijk vastgehouden, de helft om gezondheidsredenen en de helft om legale redenen.

Isolationisme
Toen Amerika in april 1917 de Eerste Wereldoorlog binnenkwam, bereikte het anti-immigratiegevoel een hoogtepunt. Voorstanders van het beperken van immigratie beoordeelden de nieuwkomers als raciaal inferieur en waarschuwden voor het gevaar van het toestaan van een “smeltkroes” bestaande uit een verarmde, criminele, radicale en zieke horde.

“Ketters en Kwaadaardigen”
Het weren van buitenlandse radicalen uit Amerika was niets nieuws. In 1682 uitte de puriteinse predikant Cotton Mather van de Massachusetts Bay Colony zijn nativisme in een brief:

“Aan u, ouden en geliefden, Mr. John Higginson, Er is nu een schip op zee, Welcome genaamd, dat honderd of meer ketters en boosdoeners aan boord heeft die Quakers worden genoemd, met W. Penn… aan het hoofd van hen. Het Generaal Gerecht heeft dienovereenkomstig geheime orders gegeven aan Meester Malachi Huscott, van de brik Porpoise, om het genoemde Welcome in het geniep zo dicht mogelijk bij de Kaap van Cod te onderscheppen, en de genoemde Penn en zijn goddeloze bemanning gevangen te nemen, zodat de Heer verheerlijkt zal worden en niet bespot op de bodem van dit nieuwe land met de heidense aanbidding van deze mensen. Er kan veel buit worden gemaakt door de hele bende naar Barbados te verkopen, waar slaven goede prijzen in rum en suiker opbrengen, en we zullen niet alleen de Heer een grote dienst bewijzen door de goddelozen te straffen, maar we zullen ook veel goeds doen voor Zijn minister en volk, Hoogachtend in het binnenste van Christus, Cotton Mather.”

Gevangenis
In de nativistische jaren van de jaren ’20 en ’90 waren vakbondsstakingen, incidenteel geweld (zoals de bomaanslag op de Preparedness Parade in San Francisco in 1916), en oorlogstegenwerking aanleiding voor het ministerie van Justitie om honderden vreemdelingen te arresteren die verdacht werden van communistische of anarchistische sympathieën. Al snel veranderde de rol van Ellis Island van immigrantendepot in detentiecentrum. In 1919, toen een golf van anti-immigratie hysterie het land overspoelde, schreef Frederic C. Howe, commissaris van de Immigratiedienst, moedeloos: “Ik ben een cipier geworden.”

Politieke heksenjachten
“De hele natie leek een uitzinnige menigte te worden,” schreef een andere ambtenaar van de Immigratiedienst. “Het is blijkbaar mogelijk voor een agent van het departement om iemands huis binnen te dringen, hem te arresteren, naar Ellis Island te gaan, om hem vervolgens naar zijn geboorteland te sturen vanwege zijn politieke opvattingen.”

Instelling van quota
Het uitsluitingsbeleid van de regering voortzettend, tekende president Warren G. Harding de eerste Quota Wet (1921). Deze wet maakte in feite een einde aan het opendeurbeleid van Amerika door maandelijks quota vast te stellen en de toelating van elke nationaliteit te beperken tot drie procent van haar vertegenwoordiging in de volkstelling van 1910. Verdere beperkingen volgden, zoals de National Origins Act, op grond waarvan aspirant-immigranten in hun land van herkomst konden worden onderzocht en vaak geweigerd voordat zij de reis naar Ellis Island maakten. Kort nadat de nieuwe wet in werking was getreden, leek Ellis Island “op een verlaten dorp”, merkte een ambtenaar op.

Oorlogsgevangenen
Tegen de jaren 1930 werd Ellis Island bijna uitsluitend gebruikt voor detentie en deportatie. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden maar liefst 7000 gedetineerden en geïnterneerden op het eiland vastgehouden. Volgens de Conventies van Genève mochten krijgsgevangenen een advocaat hebben die voor hen sprak. Deze vertegenwoordigers kregen soms belangrijke concessies op Ellis Island. Nazi-gevangenen mochten bijvoorbeeld elk jaar de verjaardag van Adolf Hitler vieren.

Abandoned
In 1954, na 62 jaar in bedrijf te zijn geweest, werd Ellis Island gesloten door de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Tien jaar lang stond het hoofdgebouw leeg. Vandalen maakten zich meester van alles wat ze konden meenemen, van deurknoppen tot archiefkasten. Sneeuw dwarrelde door kapotte ramen, daken lekten, in de gangen groeide onkruid, en binnenmuren absorbeerden vocht uit de haven als sponzen. In 1965 werd Ellis Island onderdeel van het Statue of Liberty National Monument, dat onder toezicht staat van de National Park Service. Bijna dertig jaar later, in 1990, werd het hoofdgebouw volledig gerestaureerd en geopend als het Immigratiemuseum.

Het verhaal behouden
Dertig andere gebouwen, waaronder het bagage- en slaapgebouw, het ziekenhuis en de afdeling voor besmettelijke ziekten, bleven in verval raken. Vandaag werkt een non-profit organisatie, met de toepasselijke naam Save Ellis Island!, aan het behoud van deze miskende gebouwen. Door hun inspanningen, en die van de National Park Service, zal de geschiedenis van alle drieëndertig gebouwen die samen Ellis Island vormen – en die van de mensheid die binnen hun muren werd verwerkt, medische verzorging kreeg en werd opgesloten – worden verteld.