Hoor de woorden van koning David: “Waar kan ik heen om weg te komen van uw Geest? Waar kan ik voor U vluchten? Als ik naar de hemel ga, bent U daar. Als ik in het graf lig, bent U daar. Als ik met de zon opga in het oosten en mij vestig in het westen aan gene zijde van de zee, zelfs daar leidt U mij” (Psalm 139:7-10).
Toen God echter de tijd binnentrad en mens werd, werd Hij die grenzeloos was, gebonden. Gevangen in vlees. Beperkt door vermoeide spieren en oogleden. Meer dan drie decennia lang zou zijn eens grenzeloze reikwijdte beperkt blijven tot de strekking van een arm, zijn snelheid beperkt tot het tempo van mensenvoeten.
Ik vraag me af, is hij ooit in de verleiding gekomen om zijn grenzeloosheid terug te winnen? In het midden van een lange reis, heeft hij ooit overwogen om zichzelf te transporteren naar de volgende stad? Als de regen zijn botten verkilde, was hij dan in de verleiding om het weer te veranderen? Wanneer de hitte zijn lippen uitdroogde, dacht hij er dan aan om naar de Caraïben te gaan voor wat verfrissing?
Als hij ooit aan zulke gedachten heeft gedacht, heeft hij er nooit aan toegegeven. Niet een keer. Stop en denk hierover na. Niet een keer heeft Christus zijn bovennatuurlijke krachten gebruikt voor persoonlijk comfort. Met één woord had hij de harde aarde in een zacht bed kunnen veranderen, maar dat deed hij niet. Met een zwaai van zijn hand had hij het spuug van zijn aanklagers in hun gezicht kunnen boemerangeren, maar dat deed hij niet. Met een boog van zijn wenkbrauw had hij de hand van de soldaat kunnen verlammen terwijl hij de doornenkroon vlechtte. Maar dat deed hij niet.
Opmerkelijk. Maar is dit het meest opmerkelijke deel van de komst? Velen zouden beweren van niet. Velen, misschien wel de meesten, zouden verder wijzen dan de overgave van tijdloosheid en grenzeloosheid naar de overgave van zondeloosheid. Het is gemakkelijk te zien waarom.
Is dit niet de boodschap van de doornenkroon?
Een naamloze soldaat nam takken – rijp genoeg om doornen te dragen, behendig genoeg om te buigen – en vlechtte ze tot een kroon van spot, een doornenkroon.
Doornen symboliseren in de Schrift niet de zonde, maar het gevolg van de zonde. Herinner je je Eden? Nadat Adam en Eva gezondigd hadden, vervloekte God het land: “Zo zal ik de grond vervloeken… De grond zal voor u doornen en onkruid voortbrengen, en gij zult de planten des velds eten” (Genesis 3:17-18). Braamstruiken op de aarde zijn het product van de zonde in het hart.
Rebellie resulteert in doornen. “Het leven van slechte mensen is als een pad bedekt met doornen en vallen” (Spreuken 22:5). Jezus vergeleek zelfs het leven van slechte mensen met een doornstruik. Sprekend over valse profeten, zei hij: “Je zult deze mensen kennen aan wat ze doen. Druiven komen niet van doornstruiken, en vijgen komen niet van doornig onkruid” (Matt. 7:16).
De vrucht van de zonde is doornen – doornige, stekelige, snijdende doornen. Ik benadruk de “punt” van de doornen om een punt te suggereren dat u misschien nooit hebt overwogen: als de vrucht van de zonde doornen zijn, is de doornenkroon op het voorhoofd van Christus dan geen beeld van de vrucht van onze zonde die Zijn hart doorboorde?
Wat is de vrucht van de zonde? Stap in de briar patch van de mensheid en voel een paar distels. Schaamte. Angst. Schande. Ontmoediging. Bezorgdheid. Zijn onze harten niet verstrikt geraakt in deze doornstruiken?
Het hart van Jezus, echter, had dat niet. Hij was nooit gesneden door de doornen van de zonde. Wat jij en ik dagelijks meemaken, heeft Hij nooit geweten. Bezorgdheid? Hij heeft zich nooit zorgen gemaakt! Schuldgevoelens? Hij was nooit schuldig! Angst? Hij verliet nooit de aanwezigheid van God! Jezus heeft nooit de vruchten van de zonde gekend… totdat Hij zonde voor ons werd.
En toen Hij dat deed, kwamen alle emoties van de zonde op Hem af als schaduwen in een bos. Hij voelde zich angstig, schuldig en alleen. Kunt u de emotie in zijn gebed niet horen? “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?” (Matt. 27:46). Dit zijn niet de woorden van een heilige. Dit is de schreeuw van een zondaar.
En dit gebed is een van de meest opmerkelijke delen van zijn komst. Maar ik kan iets bedenken dat nog groter is. Wil je het coolste weten van zijn komst?
Niet dat hij het hoofd koel hield, terwijl het dozijn beste vrienden dat hij ooit had, de hitte voelde en uit de keuken wegging. Of dat hij geen bevel gaf aan de engelen die smeekten: “Geef alleen het teken, Heer.
Niet dat hij weigerde zichzelf te verdedigen toen hij de schuld kreeg van elke zonde van elke slet en zeeman sinds Adam. Of dat hij zweeg toen een miljoen schuldige vonnissen weerklonken in het tribunaal van de hemel en de gever van het licht werd achtergelaten in de kilte van een zondaarsnacht.
Niet eens dat hij na drie dagen in een donker hol de Paasopgang tegemoet stapte met een glimlach en een branie en een vraag voor de nederige Lucifer-“Is dat je beste stoot?”
Dat was cool, ongelooflijk cool.
Maar wil je weten wat het coolste is aan Hem die de kroon van de hemel opgaf voor een kroon van doornen?
Hij deed het voor jou. Alleen voor jou!
~ Max Lucado
uit He Chose the Nails