Isrāʾ, w islamie, nocna podróż Proroka Muhammada z Mekki do Jerozolimy. Jak nawiązano w Koranie (17:1), podróż została podjęta przez sługę Bożego, w ciągu jednej nocy, ze „świętego miejsca kultu” (al-masjid al-ḥarām) do „dalszego miejsca kultu” (al-masjid al-aqṣā).
Tradycyjnie istniała ogólna zgoda, że sługą Bożym był Mahomet i że „świętym miejscem kultu” była Mekka. Wcześni komentatorzy interpretowali jednak „dalsze miejsce kultu” jako niebo, a cały werset uważany był za odniesienie do wniebowstąpienia Proroka do nieba (Miʿrāj), wniebowstąpienia, które również miało swój początek w Mekce. W okresie kalifatu Umajjadów (661-750), „dalsze miejsce kultu” odczytywano jako Jerozolimę. Te dwie wersje zostały ostatecznie pogodzone poprzez uznanie Isrāʾ po prostu za nocną podróż i przeniesienie punktu wniebowstąpienia Mahometa z Mekki do Jerozolimy, aby uniknąć zamieszania. Niektórzy komentatorzy sugerowali również, że Isrāʾ była wizją wysłaną do Mahometa we śnie, a nie rzeczywistą podróżą w ogóle; ale ortodoksyjne sentymenty zdecydowanie zachowały fizyczną, a więc cudowną, naturę podróży.
Historia Isrāʾ, znacznie rozwinięta przez tradycję, odnosi się do tego, że Mahomet odbył podróż na grzbiecie Burāq, mitycznego skrzydlatego stworzenia, w towarzystwie archanioła Jibrīl (Gabriel). Muhammad spotyka Ibrāhīma (Abrahama), Mūsā (Mojżesza) i ʿĪsā (Jezusa) w Jerozolimie w al-masjid al-aqṣā (identyfikowanym w okresie Umajjadów z miejscem znanym obecnie eponimicznie jako Meczet Al-Aqṣā); następnie sprawuje funkcję przywódcy (imām) rytualnej modlitwy (ṣalāt) za wszystkich zgromadzonych proroków, ustanawiając tym samym swój prymat wśród Bożych posłańców. Zob. też Miʿrāj.
.